Είμαι ευτυχής που γνώρισα το Μανώλη Γλέζο και όχι μόνο τον γνώρισα αλλά και αγωνίστηκα στο πλάι του για μικρά και μεγάλα δίκια και κυρίως για το μεγάλο συναρπαστικό όραμά του να δει την Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη και κυρίαρχη, περήφανη και αξιοπρεπή, προοδευτική, βαθιά δημοκρατική και δίκαιη.
Ο Μανώλης Γλέζος δεν ήταν μόνο ο ηγέτης των λόγων αλλά κυρίως ο άνθρωπος της φωτιάς. Ήμουν μαζί του το 2012 στο μεγάλο αντιμνημονιακό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, δίπλα και στον Μίκη Θεοδωράκη, την άλλη μεγάλη κολόνα της πατρίδας μας, όταν τα ΜΑΤ θεώρησαν σκόπιμο, προφανώς με άνωθεν εντολές, να «προστατεύσουν» τη Βουλή από τους δυο αυτούς εισβολείς και δεν δίστασαν να τους ρίξουν αλύπητα χημικά κατά πρόσωπο. Ο Γλέζος τότε έπεσε κάτω ημιλυπόθυμος, στα 90 του χρόνια και τον τρέχαμε με των πρώτων βοηθειών στον Ευαγγελισμό, όπου έκπληκτοι οι σημερινοί ηρωικά μαχόμενοι κατά του κορωνοϊού γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, μεριάζοντας για να περάσει το φορείο, δεν πίστευαν στα μάτια τους για το τραγικό θέαμα που αντίκρυζαν. Ο Μανώλης, όμως, ποτέ δεν κράτησε κακία κι όταν του προτείναμε να κάνουμε μήνυση, μας είπε: δεν ξέρουν τι κάνουν, άλλοι τους φανατίζουν!
Όταν μιλάμε για άνθρωπο ακάματο, ακούραστο, λες κι ήταν φτιαγμένος από άφθαρτα υλικά, αυτός ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Έκλεισε τη ζωή του όρθιος κι ως έφηβος. Συνήθιζε να πιάνει τους φίλους και συναγωνιστές του από το χέρι κι όταν σ΄ έσφιγγε, σχεδόν μέχρι τη τελευταία πνοή του, νόμιζες ότι σε είχε μαγκώσει τανάλια.
Που έβρισκε αυτή τη σωματική δύναμη, αυτό το ψυχικό πάθος, πως κατάφερνε μέχρι τα 98 του χρόνια να είναι ορμητικός και πανταχού παρών σε κάθε προσκλητήριο, με το βλέμμα του αυτό το διαπεραστικό αλλά γλυκό βλέμμα, να είναι μέχρι το τέλος σπινθηροβόλο;
Πιστεύω ότι ο Μ. Γλέζος αντλούσε αυτή την αξεπέραστη δύναμη από τις παραδόσεις του χωριού του αρχικά, το Απεράθου και την παροναξιώτικη καταγωγή του. Κυρίως όμως τη δύναμη αυτή την αντλούσε από τις μεγάλες ιδέες της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του ανθρώπινου σοσιαλισμού που τον φλόγιζαν και τις πίστευε. Την αντλούσε από την απεριόριστη εντιμότητά του και την ειλικρίνειά του και θα πρόσθετα κάτι το πιο σημαντικό, από τον ηρωισμό του και την ετοιμότητά του για δράση και θυσίες.
Θυμάμαι, ο Γλέζος ήταν 96 χρονών, όταν μου έστειλαν το μπουγιουρντί από την Εισαγγελία Αθηνών να πάω να απολογηθώ για κατηγορίες του μισού ποινικού κώδικα, αναφορικά με τους αγώνες μου στα ειρηνοδικεία και τα συμβολαιογραφεία για τη προάσπιση της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς , επί κυβέρνησης-δυστυχώς- του Αλέξη Τσίπρα. Έκπληκτος τότε βλέπω τον Μ. Γλέζο να καταφθάνει με το μπαστούνι του, πάντα στην ώρα του, στη συγκέντρωση έξω από τη ΓΑΔΑ. Όταν τον ευχαρίστησα για τη τιμή και την αλληλεγγύη, με κοίταξε υποτιμητικά. Τι μ΄ευχαριστείς, με προσβάλλεις όταν μ΄ευχαριστείς, απάντησε. Ήταν χρέος και καθήκον μου να έρθω. Και δεν ήρθα απλώς και μόνο για σένα. Ήρθα κυρίως για τα σπίτια του φτωχού κόσμου που τα αρπάζουν οι τράπεζες και ήρθα και για τους δεκάδες άλλους αγωνιστές, που επίσης διώκονται άδικα.
Αυτός ήταν ο Μανώλης Γλέζος πάντα μάχιμος απλός στρατιώτης, βαθιά συναισθηματικός.
Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι ο Μανώλης ζούσε με δυο αναμνήσεις πολυαγαπημένων του μορφών, της μάνας του και του αδελφού του Νίκου Γλέζου. Θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφερθώ στο Νίκο Γλέζο, μέλος της ΟΚΝΕ και του ΕΑΜ Νέων, τον αληθινό μικρό ήρωα της αντίστασης στη κατοχή, ο οποίος 19 χρονών συνελήφθη τον Απρίλη του 1944 ύστερα από προδοσία, βασανίστηκε άγρια στο Χαϊδάρι και στις 10 Μαΐου του 44 εκτελέστηκε μαζί με άλλους 91 κομμουνιστές πατριώτες στη Καισαριανή.
Τα γράφω αυτά γιατί η ζωή του Μ. Γλέζου δεν σφραγίστηκε μόνο από το ηρωικό κατέβασμα της ναζιστικής σβάστικας από την Ακρόπολη, αλλά και από την ηρωική υπέρτατη θυσία του 19χρονου αδελφού του, που σήκωσε τα πόδια του στις μύτες για να μην αποφύγει τις σφαίρες των εκτελεστών, ως ένα ακαταμάχητο πρότυπο για τη ζωή του.
Οφείλω να πω ότι ο Μ. Γλέζος δεν ήταν αριστερός πολιτικός με τη κλασσική έννοια του όρου αλλά και συγγραφέας και ποιητής, λάτρης της ελληνικής γλώσσας και σπουδαγμένος στις φυλακές γεωλόγος και ιδίως ήταν άνθρωπος ελεύθερος, καινοτόμος και απρόβλεπτος, που δεν του άρεσε η τυποποίηση, τα κλισέ και ο δογματικός εγκλεισμός.
Είπα ότι ο Μ. Γλέζος δεν ήταν ένας κλασσικός πολιτικός της αριστεράς, γιατί δεν ήταν ποτέ άνθρωπος της εξουσίας με την άγονη προσκόλληση στη τελευταία. Ο Μ. Γλέζος είχε κάτι από την ελευθεριακή και «αναρχική» σκέψη και πρακτική με το θετικό φορτίο των εννοιών αυτών και είχε μια βαθιά προσήλωση στη συμμετοχική δημοκρατία.
Δεν ήταν δυνατόν, λοιπόν, ο Μ. Γλέζος να αποδέχονταν τη ταπεινωτική συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή του τρίτου «κατοχικού» μνημονίου το καλοκαίρι του 2015. Ο Μανώλης ζήτησε τότε συγνώμη για τον κατήφορο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αποχώρησε, καταγγέλλοντας όλους αυτούς που σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν, αντί να τον τιμήσουν σεμνά, να καπηλευτούν και από πάνω την μνήμη του.
Κλείνω με στίχους του Άγγελου Σικελιανού, που έγραψε στη κατοχή τη μέρα της ταφής του μεγάλου μας Κωστή Παλαμά, οι οποίοι ταιριάζουν και για τον Μ. Γλέζο:
Ηχήστε οι σάλπιγγες…Καμπάνες βροντερές…
Οι φοβερές σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ΄ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!
Παναγιώτης Λαφαζάνης
*Πηγή: Εφημερίδα τα “ΝΕΑ”
