Στην τελική ευθεία προς τις κάλπες (λιγότερο ή περισσότερο πρόωρες δεν έχει σημασία), οι κυβερνώντες ευτελίζουν και τις τελευταίες έννοιες, που σχετίζονται με την πολιτική. Θα πει κάποιος «μα, έχουν ευτελίσει τα πάντα, πού το περίεργο τώρα» και μάλλον θα έχει δίκιο. Βάφτισαν το μνημόνιο «αναπόφευκτο συμβιβασμό» και την τρόικα «θεσμούς».
Τον συμβιβασμό και την παράδοση «καθαρό μυαλό», τη λιτότητα «πολιτική, χωρίς εναλλακτική» και την φοροκαταιγίδα «κοινωνική δικαιοσύνη». Βάφτισαν τον Τραμπ «καλοκάγαθο παρεξηγημένο» και τη Μέρκελ «υπεύθυνη ηγέτη»! Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας έγινε «αξιοποίηση» και πάει λέγοντας.
Ακόμα κι έτσι όμως, η «παράσταση» με το διαζύγιο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σπάει ταμεία, είναι κορυφαία σύλληψη και οσκαρικού επιπέδου εκτέλεση από τους συντελεστές.
Ο Καμμένος έγινε ξαφνικά «πατριώτης» και κηρύσσει «ανένδοτο» για τη Μακεδονία, λέει. Είναι τόσο ανένδοτος και αγνός αυτός ο αγώνας, που δεν βάζει καν θέμα κομματικής πειθαρχίας στους βουλευτές του, που προτίθενται να δώσουν αυτή την εβδομάδα στην κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης, με την οποία αυτή η ίδια κυβέρνηση θα φέρει στη Βουλή την επονείδιστη, κατά τα άλλα, Συμφωνία των Πρεσπών!
Όποιος θεωρεί τη Συμφωνία αυτή «προδοτική» και τον αγώνα για την αποτροπή της «ιερό» – σε τέτοιο βαθμό που πάει να κοινωνήσει, πετάει στεφάνια στη θάλασσα και θυσιάζει (δήθεν) υπουργικές καρέκλες, βάζει τουλάχιστον κομματική πειθαρχία και διαγράφει όσους διευκολύνουν την κυβέρνηση για να τη φέρει στη Βουλή – δεν σφυρίζει, έστω και εθνικούς ύμνους, για τα μάτια του κόσμου!
Από την άλλη έχουμε τον πρωθυπουργό, που σέβεται, λέει,τη Δημοκρατία και ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης, αντί να ακούσει κάποιους από το κόμμα και την κυβέρνηση, που του λένε ότι κακώς προσφεύγει σε μία τέτοια διαδικασία, διότι δεν είναι ανάγκη – οι δικοί του τα έλεγαν τις προηγούμενες ημέρες, όχι άλλοι! Μα, αλήθεια πιστεύει κανείς, ακόμη και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του έργου, ότι ξαφνικά η Παπακώστα, ο Κόκκαλης ή και άλλοι παρόμοιας πολιτικής και ιδεολογικής προέλευσης έγιναν αριστεροί, προοδευτικοί και είδαν το φως το αληθινό και ότι δεν μετρά το γεγονός πως ο πρωθυπουργός θα τους διατηρήσει στους υπουργικούς θώκους; Ας πράξει ο κ. Τσίπρας το αυτονόητο: όπως συμφώνησε με τον Καμμένο να τους βάλει στην κυβέρνηση, ας τους βγάλει τώρα, όπως επιτάσσει η δημοκρατική συμπεριφορά ανάμεσα σε δύο πολιτικούς συνεργάτες και μετά να δούμε εάν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης! Εκεί αν δούμε πόσοι είναι «πατριώτες», πόση «δημοκρατία» χωράει και πόσο «έντιμο» είναι το διαζύγιο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Επιπλέον: τι είδους πλειοψηφία θα είναι αυτή, όταν ο τελευταίος και 151ος που θα την ψηφίσει (εκτός κι αν εμφανιστούν κι άλλοι, που θέλουν να… «προσφέρουν» στη χώρα) και ο οποίος είναι ο Σταύρος Δανέλλης, θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης μόνο και μόνο για να διασφαλίσει ότι θα ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά όχι συνολικά για την περαιτέρω πορεία της κυβέρνησης; Εάν δεν αλλάξει την δικαιολογητική βάση της ψήφου του ο κ. Δανέλλης, η κυβέρνηση έχει στήριξη για να φτάσει μόνο μέχρι την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Προφανώς όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Διότι όλα οι κυβερνώντες τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν και με βάση την πολιτική και κομματική τους σκοπιμότητα. Όλα, έννοιες, θεωρίες, επιλογές προσαρμόζονται στην ιδιοτέλειά τους – πολιτικός αμοραλισμός και τίποτα περισσότερο.
