[Με τίτλο το ανωτέρω ερώτημα, η ρωσική ιστοσελίδα Russia Insider δημοσίευσε χθες το πιο κάτω άρθρο του Tom Luongo, νέου συνεργάτη που ανήγγειλε προ τριημέρου και οποίος παρουσιάζει σ’ αυτή την τρίτη παρουσία του μιαν τουλάχιστο αξιοπρόσεκτη ερμηνεία των τουρκικών κινήσεων. Ιδού τι γράφει:]
Μετάφραση: Μιχ. Στυλιανού
Η επίθεση της Τουρκίας στον κουρδικό θύλακο του Αφρίν στη Βόρειο Συρία μοιάζει περισσότερο με μια τακτική νίκη παρά ακόμη μια εκδήλωση της διαβολιάς του Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Πράγματι κοιτάζοντας τις πληροφορίες περί αυτό το συμβάν μοιάζει προφανές ότι ο πραγματικός στόχος ήταν η Ράκα και όχι οι ίδιοι οι Κούρδοι. Συγκεκριμένα:
1.- Οι Ρώσοι μπήκαν στο Αφρίν πριν μήνες, κατά την πολιορκία του Χαλεπιού, για να εμποδίσουν τους Τούρκους να επανεξοπλίσουν τους αντάρτες. Απέσυραν τις δυνάμεις τους πριν την επίθεση.
2.- Οι Τούρκοι συγκέντρωναν δυνάμεις στην περιοχή σε προπαρασκευή επίθεσης.
3.– Υπάρχουν πληροφορίες ότι τουρκικά στρατεύματα πυροβολούν εναντίον αμερικανικών μονάδων που είναι ενσωματωμένες με τους Κούρδους και αυτές δεν ανταποδίδουν τα πυρά. Αυτό δύο βδομάδες μετά την κατάρριψη από τους Αμερικανούς του συριακού αεροπλάνου SU-22, «επειδή απειλούσε τις αμερικανικές δυνάμεις».
4.-Οι Κούρδοι απειλούν να αποσυρθούν από την επιχείρηση εναντίον των τζιχαντιστών Ντάες στη Ράκα.
Αυτά είναι τα γεγονότα πού ξέρουμε. Ακόμη και αν οι SDF ( κουρδικές δυνάμεις) δεν έχουν επισήμως δηλώσει πως θα αποσυρθούν από την Ράκα σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης στα βόρεια του Χαλεπιού, είναι εντελώς προφανές πως αυτή η επίθεση (στο Αφρίν) προοριζόταν να επιβραδύνει τα αμερικανικά σχέδια για την αποικιοποίηση της Συρίας ανατολικά του ποταμού Ευφράτη.
Με την κλιμάκωση της αμερικανικής επιθετικότητας εναντίον του συριακού στρατού τις τελευταίες εβδομάδες, αυτή η κίνηση του Ερντογάν αποκαλύπτει την πρόθεσή του να χρησιμοποιήσει όποια μέσα διαθέτει για να ασκήσει πίεση στον ΝΑΤΟικό σύμμαχό του.
Αυτό είναι ακριβώς το είδος της «παράλληλης κλιμάκωσης» στην οποία διακρίνεται η Ρωσία. Αντί να συγκρούεται με τις ΗΠΑ κατά μέτωπο και να προκαλεί απροκάλυπτη ένταση, ο Πούτιν χρησιμοποιεί τις διαθέσιμες δυνάμεις πίεσης επί των Αμερικανών κατά διαφορετικό τρόπο. Χρησιμοποιώντας έτσι τους Τούρκους, εξυπηρετεί τόσο στρατηγικές όσο και τακτικές επιδιώξεις, και αυτό πιστεύω είναι ο λόγος που αυτή η επίθεση άρχισε ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά σταμάτησε.
Τώρα όλοι όσοι εμπλέκονται δεν έχουν ψευδαισθήσεις για το τι διακυβεύεται. Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να κρατούν και την Τουρκία στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και νάχουν τους Κούρδους να τους κάνουν την βρώμικη δουλειά, με τελικό σκοπό την διχοτόμηση της Συρίας, ενώ οι ΗΠΑ εγκαθιστούν βάσεις που απειλούν το Ιράκ, το Ιράν και τη Ρωσία.
Αυτό το πρόγραμμα δεν είναι ανεκτό από τον Ερντογάν και τον Πούτιν. Ώστε μοιάζει πολύ λογικό νάχουν συζητήσει αυτό το σχέδιο από πριν. Σημαίνει επίσης ότι ο Πούτιν, που είχε παραμείνει ουδέτερος στο Κουρδικό ζήτημα, τους κάνει τώρα γνωστό μέχρι που μπορούν να τον πατήσουν προτού εξαπολύσει το κυνηγόσκυλο του, τον Ερντογάν.
Οι Ρώσοι ανάγκασαν τώρα τους Αμερικανούς στρατιωτικούς και το Βαθύ Κράτος να διαλέξουν ανάμεσα στο να εγκαταλείψουν τουλάχιστο έναν από τους τρεις στόχους τους ή να κλιμακώσουν την σύγκρουση περισσότερο. Επειδή οι Κούρδοι το έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν εμπιστεύονται τους Αμερικανούς πως δεν θα τους εγκαταλείψουν στο τέλος.
΄Ετσι τώρα η αμερικανική απαντητική κίνηση θα πρέπει να κάνει τον πρόεδρο Τραμπ να εξουσιοδοτήσει μαζικές στρατιωτικές ενισχύσεις στη Συρία, εάν οι Κούρδοι τους εγκαταλείψουν στη Ράκα για να σπεύσουν σε βοήθεια του θύλακα του ΠΚΚ που απειλούν οι Τούρκοι. Αυτή η κίνηση του Ερντογάν αναχαιτίζει την προέλαση προς την Ράκα και εξασφαλίζει στον συριακό στρατό περιθώρια χρόνου για να συμπληρώσει τις επιχειρήσεις του στον Νότο, προτού προχωρήσει ανατολικότερα.
Η γραμμή του μετώπου είναι τώρα πολύ εκτεταμένη και είναι ανάγκη να συντμηθεί για να επιτρέψει συντομότερες γραμμές εφοδιασμού για μιαν επίθεση κατά των τζιχαντιστών Ντάες στο Ντέϊρ Εζόρ.
