Εξαιρετικό σχέδιο Α

Καταδικασμένο, επικίνδυνο βήμα προς τα πίσω το Σχέδιο Β

Στη Λισαβόνα πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο, 21-22 Οκτωβρίου 2017, η 5η συνάντηση του Σχεδίου Β για μια Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Συνεργασίας και της Αλληλεγγύης.
Η πρωτοβουλία με την ονομασία « Σχέδιο Β», ήταν μια αντίδραση αριστερών και ριζοσπαστικών κομμάτων και οργανώσεων της Ευρώπης και ευρωβουλευτών της Ευρωομάδας της Αριστεράς (GUE/NGL), μετά το ελληνικό Δημοψήφισμα του 2015, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολόγησε με τους θεσμούς της καπιταλιστικής Ευρώπης.
Αυτή ήταν η 5η σύνοδος του Σχεδίου Β που απαιτούσε την «ανάκτηση της δημοκρατίας για τους λαούς της Ευρώπης, την δημοκρατική συνεργασία και αλληλεγγύη ως πραγματικές εναλλακτικές λύσεις στα αυξανόμενα δημοκρατικά και κοινωνικά ελλείμματα που επιβλήθηκαν στην Ευρώπη…
«Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες χρειάζονται μια διεθνή συμμαχία προοδευτικών, δημοκρατικών, λαϊκών δυνάμεων, συνδικαλιστικών οργανώσεων και κοινωνικών κινημάτων που αγωνίζονται για μια ρήξη με τις συνθήκες της ΕΕ…
Αυτήν ακριβώς τη συμμαχία χρειάζονται οι λαοί της Ευρώπης. Με στόχο μια άλλη Ευρώπη.
Αυτός είναι εξαιρετικός στόχος. Ο μοναδικός στην πραγματικότητα στόχος που θα μπορούσε να βάλει τις βάσεις για αλλαγή στις δραματικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Και να αποτρέψει κατρακύλα σε τέτοιες συνθήκες όλων των άλλων.
Η ενότητα στη δράση του ευρωπαϊκού κινήματος είναι το μοναδικό αντίβαρο απέναντι στις ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες και θεσμούς της καπιταλιστικής Ευρώπης.
Προς αυτή την πορεία το Σχέδιο Α της πρωτοβουλίας, γίνεται συγκεκριμένο:
«Να στηρίξουμε τα πολιτικά κινήματα της ανυπακοής και να κερδίσουμε πλειοψηφίες σε κάθε χώρα για να εξασφαλίσουμε ένα νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο που θα επιτρέπει: πολιτικές κοινωνικής ανάπτυξης που θα σπάσουν την εξουσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), άμεσα δάνεια προς τα κράτη, την ανακατανομή των δημοσίων επενδύσεων, την αναδιάρθρωση των δημόσιων χρεών ώστε να εξαλειφθούν τα χρέη που είναι παράνομα, απεχθή και μη βιώσιμα…
Πάνω σε αυτό το πλάνο η αριστερά πρέπει να κτίσει.
Θα ήταν πραγματικά μια άλλη μέρα για την Ευρώπη των λαών, η μέρα που θα γινόταν εφικτή μια κινητοποίηση συνδικάτων και πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς, έστω και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες αρχικά, με κοινά συνθήματα, όπως «μαζί θα ανατρέψουμε την εξουσία των ευρωπαϊκών τραπεζών, των γερμανικών κλπ, που είναι το ίδιο εχθροί για τον Γερμανό εργαζόμενο όπως και για τον Έλληνα…
Και ακόμα περισσότερο η μέρα που θα πραγματοποιούταν κοινή απεργία ευρωπαϊκών συνδικάτων με κοινά αιτήματά.
Αυτό θα έδινε άλλο αέρα στις διαθέσεις κινημάτων όπως το ελληνικό που έχει οπισθοχωρήσει απογοητευμένο από την ανατροπή της εντολής του στο Δημοψήφισμα και που δεν βλέπει πια δυνατότητες αλλαγής της κατάστασης.
Μπροστά σε μια τέτοια αλλαγή παιγνιδιού, θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει τις νέες δυνατότητες που ανοίγονται μέσα από συμμαχίες και κοινή δράση με τον Ευρωπαίο εργαζόμενο.
Νέες δυνατότητες που θα μπορούσαν να αντιπαραβληθούν στη δύναμη των καπιταλιστικών θεσμών της Ευρώπης, την οποία δεν πρέπει κανένας να υποτιμά.
Η Διεθνής διάσταση, η ευρωπαϊκή, του αγώνα θα αναπτερώσει το ηθικό, θα αλλάξει τις διαθέσεις.
Σε αυτό όμως το εξαιρετικό σχέδιο Α, δεν υπάρχει αριστερή εναλλακτική.
Αν τα κινήματα της Ευρώπης δεν κατορθώσουν να συγχρονίσουν αύξηση της επιρροής τους και αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη, τότε οι λαοί της Ευρώπης θα είναι καταδικασμένοι.
Το Σχέδιο Β που μπαίνει σαν εναλλακτική σε περίπτωση αποτυχίας του Σχεδίου Α, όχι μόνο δεν μπορεί να είναι εναλλακτική για την αριστερά, είναι εντελώς αδιέξοδο και επικίνδυνο.
Είναι ένα τεράστιο βήμα προς τα πίσω.
«Αν το σχέδιο Α αποτύχει, λόγω της προβλέψιμης εχθρότητας των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, το αποτέλεσμα δεν θα είναι συνθηκολόγηση με τις Βρυξέλλες. Στην περίπτωση αυτή, η χώρα ή οι χώρες πρέπει να ανοίξουν το δρόμο για ένα σχέδιο Β που θα επιτρέψει άλλες μορφές ευρωπαϊκής συνεργασίας, αποκαθιστώντας την εθνική κυριαρχία και δημιουργώντας νέους μηχανισμούς για νομισματικές και οικονομικές αποφάσεις, από τους λαούς…
Η πιο πάνω τοποθέτηση όμως αφήνει αναπάντητα τεράστια ερωτήματα.
Αν η κοινή δράση της Ευρωπαϊκής αριστεράς και οι νέες δυνατότητες που αυτή ανοίγει, δεν πείσουν τους λαούς να την ακολουθήσουν, τι είναι αυτό που κάνει αυτούς που ηγούνται του Σχεδίου Β να νομίζουν ότι θα πείσουν τους λαούς να τους ακολουθήσουν σε απομονωμένες εθνικές «αριστερές» μάχες;
Η εναλλακτική στην αποτυχία της αριστεράς να φέρει αποτελέσματα μέσα από την κοινή δράση για μια άλλη Ευρώπη, θα είναι η εθνική δράση.
«Καθήκον» που εξ ορισμού είναι ασυμβίβαστο με την αριστερά.
«Καθήκον» που θα είναι έργο για να φέρει σε πέρας ότι χειρότερο υπάρχει στους κόλπους της δεξιάς.
Είναι έργο στα μέτρα του εθνικισμού και του φασισμού, φτιαγμένο για να εκπληρωθεί από τον εθνικισμό και το φασισμό.
Σε αυτούς θα στραφεί ο κόσμος σε περίπτωση αποτυχίας του Σχεδίου Α.
Αποτυχία της κοινής δράσης της Ευρωπαϊκής εργατικής τάξης να φέρει αποτελέσματα, θα δημιουργήσει το πιο προσοδοφόρο έδαφος για να επικρατήσει κατά κράτος η ιδεολογία τους. Που θα έχει σαν κύριο πυλώνα την «αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας» που θεωρεί το Σχέδιο Β ότι είναι δική του εναλλακτική.
Αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας είναι η εναλλακτική της ακροδεξιάς και του φασισμού, απέναντι στην κοινή δράση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.
Την ίδια ώρα, αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας με στόχο τη μόνωση των εθνικών οικονομιών από την παγκόσμια κρίση, μέσα από τον χειρισμό των δικών τους οικονομικών, της δικής τους Κεντρικής Τράπεζας, των δικών τους νομισμάτων, είναι ο πιο αδύνατο να υλοποιηθεί από όλους τους στόχους.
Όση δύναμη έχουν οι καπιταλιστικοί θεσμοί και ιδιωτικές τράπεζες της Ευρώπης να επιβάλλουν μνημόνια στις χώρες μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, άλλη τόση έχουν να επιβάλλουν την πτώχευση σε όσες χώρες εγκαταλείψουν το Ευρώ.
Ειδικά σε περίπτωση πολιτικής ρήξης μαζί τους, θα είναι αμείλικτοι.
Είναι αμέτρητα τα εργαλεία στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζών και των θεσμών της καπιταλιστικής Ευρώπης να συντρίψουν αυτό που κατ ευφημισμό εξακολουθεί, στο σύγχρονο κόσμο της παντοδυναμίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, να ονομάζεται εθνική κυριαρχία.
Και να γελοιοποιήσουν οποιοδήποτε, ειδικά αριστερές κυβερνήσεις, έχει ποντάρει σε αυτό το χαρτί.
Όσες «δυνατότητες» θα παρέχει σε μια εθνική κυβέρνηση η επιστροφή στην εθνική κυριαρχία, άλλες τόσες θα έχει η καπιταλιστική Ευρώπη να τις εξουδετερώνει.
Στα εμπορικά μέτρα της Ελλάδας για προστασία της δικής της παραγωγής, θα απαντά με αντίμετρα που μπορούν πολύ εύκολα να φτάσουν μέχρι την κατάργηση κάθε εμπορικής συνεργασίας με μια εχθρική Ελλάδα.
Στο τύπωμα χρήματος από μια «ανεξάρτητη» Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, θα απαντά με συντριβή της αξίας αυτού του χρήματος.
Ο τελευταίος που θα έχει λόγο στο ζήτημα της αξίας του χρήματος, θα είναι η χώρα που το τυπώνει.
Επιστροφή στην «εθνική κυριαρχία» στις συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης θα είναι η επιλογή των αστών παγκόσμια, όταν βαθύνει και άλλο η κρίση.
Και προς υλοποίηση αυτής της επιλογής θα χρησιμοποιήσουν ότι πιο ακραίες πολιτικές δυνάμεις διαθέτουν (βλέπε Τραμπ, Λεπέν).
Αυτό που θα καταφέρουν όμως είναι μόνο να αναδείξουν τα απόλυτα αδιέξοδα στα οποία βρίσκονται.
Και να σπρώξουν ξανά την ανθρωπότητα στα χαρακώματα των πολέμων.
Ο χρόνος για την αριστερά και την χάραξη πανευρωπαϊκής αλλά και παγκόσμιας πολιτικής για έξοδο από την κρίση περιορίζεται.
*Είναι προφανές ότι το άρθρο εκφράζει αποκλειστικά τις απόψεις του αρθρογράφου και όχι εκείνες της Iskra, όπως έχουν διατυπωθεί με σαφήνεια στην ιστοσελίδα μας. Η Iskra, φυσικά καταχωρεί ευχαρίστως την άποψη του Σωτ. Βλάχου στο πλαίσιο των διαφορετικών θέσεων που κυκλοφορούν στο πλαίσιο της ευρύτερης αριστεράς.