60 χρόνια από την ιστορική Συνθήκη της Ρώμης, γενεσιουργό πρόπλασμα της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αρκετά για να γίνει ένας σίγουρος απολογισμός των πεπραγμένων της.
Το κεντρικό επιχείρημα των φανατικών υποστηρικτών τού συγκεκριμένου είδους «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» που είδαμε να εξελίσσεται, είναι ότι εξασφάλισε την ειρήνη στην πολύπαθη γηραιά ήπειρο.
Θα ήταν όμως πολύ αφελές και ασφαλώς ανορθολογικό να υποστηρίξει ένας σοβαρός ιστορικός ότι, ύστερα από τη μεταπολεμική διαίρεση της Ευρώπης στο Σοβιετικό και στο Νατοϊκό μπλοκ, υπήρχε ποτέ πιθανότητα να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ μελών της Νατοϊκής Συμμαχίας, που τις περασμένες δεκαετίες τελούσε -και τελεί ακόμη περισσότερο σήμερα- υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ!
Το δεύτερο επιχείρημα των ακραιφνών ευρωπαϊστών είναι ότι εξασφάλισε τη δημοκρατία και την ευημερία των μελών της, περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο.
Είναι όμως δεδομένο ότι ευρωπαϊκές χώρες, πρωταθλήτριες στον σύνθετο δείκτη της βιώσιμης ανάπτυξης, της προστασίας του περιβάλλοντος και της εργασίας καθώς και της ανθρώπινης ευτυχίας, όπως η Νορβηγία, η Ελβετία, η Δανία, το Ηνωμένο Βασίλειο κ.λπ., βρίσκονται είτε εκτός ΕΕ είτε εκτός ΟΝΕ, γεγονός που ουδόλως εμποδίζει τις επιδόσεις τους. Συνεπώς σχετική μόνο αξία έχει αυτό το επιχείρημα και δεν πρέπει να διογκώνεται γιατί χάνει τη σημασία του.
Εξάλλου η άκαιρη και εσπευσμένη ποσοτική και όχι ποιοτική, προφανώς αντιρωσική, διεύρυνση της ΕΕ προς τις διπλά ηττημένες (και από τον υπαρκτό σοσιαλισμό και από τον νεοφιλελευθερισμό) χώρες της Ανατολικής και Βορειοανατολικής Ευρώπης, όχι μόνο διέψευσε την πεποίθηση του κορυφαίου αντιναζιστή και ευρωπαϊστή Ντεγκόλ για την αναγκαιότητα μιας Ένωσης της Ευρώπης «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια», αλλά θεσμοποίησε στην πράξη την πορεία απόκλισης. Η απόσταση των παλαιών μελών της ΕΕ από τα νέα είναι χαώδης στην οικονομία, την εργασία, την ανθρώπινη ανάπτυξη, τη δημοκρατία και τους θεσμούς.
Επιπροσθέτως, η ΕΕ, μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και το ολοένα αυστηροποιούμενο Σύμφωνο Σταθερότητας:
-αναδείχθηκε …πρωταθλήτρια στην παγκοσμιοποίηση, τον νεοφιλελευθερισμό, την απελευθέρωση των αγορών υπό την επικυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, την απορρύθμιση της Εργασίας και της συνάρτησης Εργασιακού-Ασφαλιστικού,
-αρνήθηκε να γίνει «μεγαχώρος» δημοκρατίας, ισότητας, ισορροπημένης και αειφόρας ανάπτυξης και αλληλεγγύης και
-δεν κατάφερε να διατηρήσει, να ενδυναμώσει και να διευρύνει και στις άλλες ηπείρους το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που θεωρούσε ως υπέρτατη αξία την ανθρώπινη εργασία έναντι των άλλων συντελεστών της παραγωγής, την οποία σήμερα υποβαθμίζουν με τη βοήθεια και των νεοφιλελεύθερων Ευρωπαϊκών Κανονισμών.
Μάλιστα δε, το ενιαίο νόμισμα με τις γνωστές και πανθομολογούμενες (ακόμη και από τους οικονομολόγους δημιουργούς του) γενετικές του ατέλειες, όχι μόνο δεν λειτούργησε ως εθνικό νόμισμα των ενταγμένων στην ΟΝΕ χωρών, με τις κατ’ιδίαν αναπτυξιακές εξισορροπιστικές και σταθεροποιητικές τού εμπορίου και της οικονομίας επιδράσεις, αλλ’ απεναντίας, μετά από μια πρώτη περίοδο πιστωτικής ευφορίας, οι πολιτικές του διεύρυναν τις αναπτυξιακές διαφορές. Τα ελλείμματα των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών διογκώθηκαν και τα πλεονάσματα των αναπτυγμένων πολλαπλασιάστηκαν επαληθεύοντας τη Συμφωνία της ΟΝΕ ως μιας λεόντειας σύμβασης!
Παρά δε τις διαβεβαιώσεις όλων των επιφανών ευρωπαϊστών, ποτέ δεν διόρθωσε τις λειτουργίες του που οδήγησαν τις αδύναμες χώρες («χώρες Οικονομικού Νότου») σε χρεοκοπία και τις άφησε ευάλωτες στη μετάδοση της πρόσφατης χρηματιστικής κρίσης.
Και βεβαίως δεν περιμέναμε τον κ.Γιούνκερ να μας πει ότι «οι χώρες που βρίσκονται στα Μνημόνια εξαιρούνται από το κοινοτικό κεκτημένο»…
Γνωρίζουμε ότι οι συνδυαζόμενες πολιτικές των Μνημονίων λειτουργούν προς την κατεύθυνση της περαιτέρω υποβάθμισης του θεσμικού, αναπτυξιακού, παραγωγικού και κοινωνικού ιστού κάθε «επιτηρούμενης» χώρας, αφού την καθιστούν «αποτυχημένο κράτος» και τη μεταθέτουν στην περιφερειακή ζώνη της δεύτερης ή τρίτης ταχύτητας.
Η χρεοκοπία του Οικονομικού Νότου είναι επομένως και χρεοκοπία της ΟΝΕ!
Η 60η λοιπόν επέτειος από τη Συνθήκη της Ρώμης δεν είναι αφορμή για πανηγυρισμούς αλλά για έναν πανευρωπαϊκό και παλλαϊκό αναστοχασμό για την ευρωπαϊκή πορεία, η οποία -αν δεν αναστραφεί- θα οδηγήσει σε αλληλο-υπονομευόμενες και αλληλο-μισούμενες χώρες και σφαίρες επιρροής όπου κάθε μία θα προσπαθεί να αναβαθμίσει τον ρόλο της ή να διασωθεί μέσα σε ένα κλίμα αδυσώπητου ανταγωνισμού που η οικονομία και η κοινωνία του καταιγιστικού νεοφιλελευθερισμού προδιαγράφει.
Τί είναι αυτό το ΕΝΥΠΕΚΚ ρε παιδιά που μας καλεί σε
αναστοχασμό μόνο;!
Είναι η πολιτική κίνηση που δημιούργησε ο Αλ. Μητρόπουλος μετά την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ.