Βουνό το δίκιο του Νίκου Βούτση. Οροσειρά. Ανδεις, Αλπεις, Ιμαλάια. Τι διατείνεται ο ποιητής; Μα το αυτονόητο. Οτι η Νου Δου ασκεί στείρα αντιπολίτευση. Δεν καταθέτει, δηλαδή, ουδεμία δημιουργική πρόταση περί τα του δημοσίου βίου, επαναλαμβάνοντας μονότονα, διαρκώς, πως πρέπει να απαλλαγούμε επειγόντως από την ανίκανη και επικίνδυνη παρούσα κυβέρνηση, για να διορθώσει τάχατες άπαντα τα κακώς κείμενα η μέλλουσα υπό τον Κυριάκο – εξακολουθώ να μην αναφέρω επώνυμο, καθότι προληπτικός.
Ο πρόεδρος της Βουλής, βοηθούσης της βολής που παρέχει ο θώκος, εμφορείται από πολιτικό αμοραλισμό. Γνωρίζει, ασφαλώς, την αποστροφή του Κούντερα «ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη», αλλά καμώνεται ότι τη λησμονεί. Φταίει ενδεχομένως η ρημάδα η εξουσία, η υφαρπαγή της οποίας καθιστά πιθανά και τα πλέον απίθανα ενδεχόμενα. Το γαρ πολύ Μνημόνιο γεννά αμνημοσύνη. Ιδού τι υπονοώ: Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο «που συγκροτείται σε ιδιοτέλειες» και θεμελιώνεται σε «σαθρά υλικά» κάτωθέν του, όρνεων αγέλη καταγγέλλει ο ως άνω πως επιβουλεύεται το κόμμα του «με ακραία υστερία και κρεσέντο καταστροφολογίας».
Σπούργοι και ψιττακοειδή με φανταχτερό φτέρωμα, οίτινες κελαηδούν καμαρωτοί και αμέριμνοι σιγοντάροντας στις φυλλωσιές του Εθνικού Κήπου, κατά Κοινοβούλιο ή Μαξίμου μεριά, δεν υποχρεούνται να απομνημονεύουν τους αφορισμούς του Τσέχου συγγραφέως, πολλώ δε μάλλον επειδή ενδημούν από ουτιδανές έως ανύπαρκτες ποσότητες τσερβέλου στο εσωτερικό της γκλάβας τους, καταλαμβάνοντας χώρο απείρως μικρότερο από τον αντίστοιχο του μελωδικού ράμφους στο εξωτερικό της. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, παρά ταύτα. Διότι στη συγκεκριμένη ατέλεια εδράζεται η υπεροχή των πουλιών έναντι των υπόλοιπων εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου. Εφόσον, όμως, δεν είσαι πτηνό, παρόμοιες έξεις σε καταντούν φτηνό.
Και από ωδικό μετατρέπεσαι αίφνης σε αρπακτικό. Τι αηδόνι, τι καρακάξα! Τι καρδερίνα, τι γερακίνα! Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη! Τι Βούτσης, τι Βρούτσης! Τι ’ν’ ο κάβουρας, τι ’ναι ο ζωμός του! Ξεχνά δήθεν ο τρίτος τη τάξει πολιτειακός παράγων τα έργα και τις ημέρες της Κουμουνδούρου στα άβολα καθίσματα της αντιπολιτεύσεως, από τα οποία αποκαλούσε Τσολάκογλου τους προκατόχους της, καταλογίζοντάς τους εσχάτη προδοσία για ειδεχθείς πράξεις τις οποίες μετέρχεται τώρα η ίδια ως ακραιφνής Λογοθετόπουλος.
Η υποτέλεια στους «διεθνείς τοκογλύφους», νάιλον παντιέρα κορυβαντιά σε αμφότερα τα στρατόπεδα. Κομπορρημονεί ανερυθρίαστα στην τύπου Αλτσχάιμερ αμνησία του ο πρόεδρος της Βουλής πως ο εσμός Σόιμπλε προκρίνει το τρου στόρι του ΘΑλέξη εν αντιθέσει προς το σαξές στόρι του ΘΑμαρά. Φέικ στόρι, τουτέστιν φύκια για μεταξωτές κορδέλες πουλάνε κι οι δυο. Εχει απόλυτο δίκιο, ωστόσο, το οποίο έχασαν διά παντός όσοι εμπιστεύτηκαν τον συρφετό του που θεωρεί το πόπολο κοπάδι άβουλων μηρυκαστικών και του πασάρει χιλιομασημένη τροφή για βοσκή, παραμυθιάζοντάς το πως πρόκειται για εορταστική γκουρμέ σπέσιαλ.
