Η κρίση στο Αιγαίο, που ήδη εξελίσσεται σε απειλή ελληνοτουρκικής πολεμικής σύρραξης, δεν αποτελεί αστραπή εν αιθρία. Πρόκειται, αντιθέτως, για τις συνέπειες ενός μακροχρόνιου τουρκικού σχεδίου, με πολύ συγκεκριμένες, αν και παντελώς ανεδαφικές διεκδικήσεις. Δυστυχώς, από ελληνικής πλευράς, η έλλειψη προγραμματισμένης αντιμετώπισης της κλιμακούμενης τουρκικής απειλής κατέληξε σε προσβλητικό ενδοτισμό και προάγγελο παραίτησης από κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Οι παραβιάσεις της εδαφικής μας ακεραιότητας, άρχισαν με καθημερινές πτήσεις τουρκικών αεροσκαφών, επάνω από τα ελληνικά νησιά. Η δική μας αντίδραση, στις προκλητικές αυτές προσβολές της εθνικής μας κυριαρχίας, ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, αν εξαιρέσει κανείς τα καθησυχαστικά ευχολόγια των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, για επίδειξη “ψυχραιμίας”, και για “κατευνασμό”.
Η ενθάρρυνση του τουρκικού επεκτατισμού
Στη συνέχεια, και αφού καθιερώθηκαν ως “κανονικότητα” πια οι καθημερινές πτήσεις επάνω από τα νησιά μας, και ειδικά επάνω από εκείνα, που οι Τούρκοι είχαν προγραμματίσει να γκριζάρουν, ήρθε και η σειρά της θάλασσας. Η Τουρκία, ένδυσε τον επεκτατισμό της στις ελληνικές και κυπριακές θάλασσες με την επίκληση των δήθεν δικαιωμάτων της, που απέρρεαν από τη φαντασίωση της “γαλάζιας πατρίδας“. Τις παράνομες αυτές διεκδικήσεις της η Τουρκία φρόντισε να τις γνωστοποιήσει στα πέρατα της υφηλίου, επαναλαμβάνοντάς τες συνεχώς, από κοινού και με την απόφασή της να τις υπερασπιστεί, ακόμη και με πόλεμο, αν συνεχιστεί η δήθεν καταπάτησή τους από την Ελλάδα.
*Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, συγγραφέας-πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας και πρ. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
