Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και οι αντί-εθνικιστικές αντί-συγκεντρώσεις παίζουν στο γήπεδο που χαράσσει ο ευρωατλαντισμός και ο ιμπεριαλισμός. Με το εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης έγινε εμφανές ότι θα επιχειρηθεί να ανανεωθεί το ασθμαίνον πολιτικό προσωπικό με τη δημιουργία ενός νέου, δεξιού πόλου που θα μπορεί εν ευθέτω χρόνω να μεταμορφωθεί σε κόμμα για να στηρίξει τις ίδιες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόσθηκαν επί ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ.
Και τώρα, μετά την επιτυχία της πρεμιέρας όλοι τρέχουν στο συλλαλητήριο της Αθήνας να πάρουν και αυτοί από λίγο. Εκκλησία, εθνικιστές, δεξιά, και τυχοδιώκτες της «αριστεράς». Τρέχουν να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά κέρδη από την συμμετοχή τους σε ένα εθνικιστικό συλλαλητήριο που μετατοπίζει το συλλογικό βλέμμα από την οικονομική κρίση και τις αντιλαϊκές πολιτικές, στον επερχόμενο «εθνικό κίνδυνο». Μαζί με όλους αυτούς και ένας κόσμος χωρίς πολιτική πυξίδα που ελπίζει ότι αυτή τη φορά θα μπορέσει, σε αντίθεση με την ψήφιση των μνημονίων, να καθορίσει με τη μαζική του παρουσία τις εξελίξεις, να παίξει τέλος πάντων κάποιο ρόλο εκτός από αυτόν του κομπάρσου.
Σε αυτή την ελεεινή εκμετάλλευση ενός ηττημένου κόσμου η οποία στοχεύει στο πατριωτικό του θυμικό, κάποιοι επιλέγουν να συμμετάσχουν σε αυτή την μετατόπιση του προβλήματος οργανώνοντας ανεύθυνες, τυχοδιωκτικές και επικίνδυνες αντί-συγκεντρώσεις που το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν νερό στον ίδιο μύλο του αποπροσανατολισμού.
Το πρόβλημα των αντί-συγκεντρώσεων (και για αυτό το στοιχείο της ανευθυνότητας της αφορά όλες) δεν έχει να κάνει με τα επιμέρους ζητήματα που ο κάθε ένας που καλεί μπορεί να θέτει, πολλά από τα οποία είναι σωστά και έχουν βάση. Το πρόβλημα έγκειται στη στιγμή και στον τόνο που δίνεται.
Το σύστημα τρίβει τα χέρια του καθώς έχει όλο το υλικό για να μεταδίδει τα νέα από τα μέτωπα της προετοιμασίας του πολέμου. Κράνη και στυλιάρια έτοιμα να χρησιμοποιηθούν, ο Άγιος Παντελεήμονας που ταμπουρώνεται και είναι “έτοιμος να πολεμήσει”, οι ομάδες περιφρούρησης του συλλαλητηρίου.
Βγαλμένη από τις καλύτερες παραδόσεις του αναρχισμού και της αυτονομίας (που φαίνεται ότι απέναντι της ένα κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς νιώθει ένα συνεχές σύμπλεγμα επαναστατικής κατωτερότητας) η τακτική των αντί-συγκεντρώσεων φαίνεται να θέλει να λύσει το πρόβλημα στο δρόμο και όχι εκεί που οι κομμουνιστές οφείλουν σήμερα να παρέμβουν.
Τα αδιέξοδα της πολιτικής πρότασης της αριστεράς δεν θα κουκουλωθούν με άλματα «προς τα εμπρός». Η ήττα της μαξιμαλιστικής πολιτικής που οδήγησε στην σημερινή ανυπαρξία εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν καλύπτεται με ίδιες πολιτικές που τώρα φοράνε το κουστούμι του «αντί-εθνικισμού». Και αν κάποιοι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι τέτοιου είδους καταστάσεις αποτελούν ευκαιρία για να βγουν από το λάκκο με τα φίδια και να διασώσουν την ηττημένη τους πολιτική πρόταση, τότε αυτοί δεν συμβάλλουν στην επανασυγκρότηση τους λαϊκού κινήματος αλλά στην διαιώνιση της υπάρχουσας ζοφερής κατάστασης.
*Πηγή: kordatos.org
