Μία ήττα δεν είναι ευχάριστη εξέλιξη, αλλά ακόμα χειρότερο είναι να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους άλλους, λέγοντας, νε ολίγοις «δεν είναι αυτό που νομίζετε».
Να βαφτίζεις, εν προκειμένω, την αρνητική έκβαση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, ως μεγάλη επιτυχία. Αντί αυτού, θα μπορούσε η κυβέρνηση, για την οποία και ο λόγος, να ομολογήσει με παρρησία το εξής: «Προσπαθήσαμε να κάνουμε μία διαπραγμάτευση σε δυσμενείς διεθνείς συνθήκες και με ελάχιστα όπλα. Ελπίζαμε ότι τα πράγματα θα άλλαζαν στην Ευρώπη και θα πετυχαίναμε κάτι. Θυσιάσαμε χρόνο και κόπο, αλλά καταλήξαμε, μετά από έξι μήνες, εκεί απ’ όπου αρχίσαμε. Αναγκαστήκαμε να υποχωρήσουμε – ξανά. Ήμασταν άτυχοι και κάπως υπεραισιόδοξοι, όταν νομίζαμε ότι οι εκλογές σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, θα μας βοηθούσαν.
Οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν και κάνουμε οτιδήποτε να μετριάσουμε τις συνέπειές τους. Η επιτροπεία της ελληνικής οικονομίας δεν σταματά και το καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας που ισχύει για τη χώρα μας, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί για καιρό ακόμα. Δυστυχώς η χώρα είναι σε ιδιότυπη χρεοκοπία και οι δανειστές μας δεν εγκαταλείπουν την ευκαιρία να κερδίσουν ό,τι μπορούν περισσότερο από την κατάσταση. Οι επιλογές μας δεν είναι πολλές και οι περισσότερες εξ αυτών δεν είναι και ευχάριστες. Θέλουμε όμως να αξιοποιήσουμε κάθε ευκαιρία για προοδευτικές τομές και για δίκαιη αναδιανομή. Συνεχίζουμε, γιατί με άλλες πολιτικές δυνάμεις στη διακυβέρνηση, τα πράγματα θα είναι χειρότερα».
Μία τέτοια δήλωση θα ήταν αν μη τι άλλο, μία ειλικρινής παραδοχή της πραγματικότητας και θα επεδίωκε μία καθαρή σχέση με τους πολίτες.
Αντί αυτών η κυβέρνηση μιλά για πετυχημένη διαπραγμάτευση, για έξοδο από τα μνημόνια, για ανάπτυξη και επενδύσεις, που θα κάνουν την Ελλάδα Γη της Επαγγελίας και άλλα παρόμοια.
Δυστυχώς δεν είναι έτσι:
-Τον Οκτώβριο οι δανειστές ζήτησαν πάνω κάτω 4 δις μέτρα για το 2019 και το 2020, αλλά και για το 2018. Η συμφωνία που έρχεται είναι εκεί περίπου. Και δεσμεύει τη χώρα για σημαντικό διάστημα πέραν του τρίτου μνημονίου.
– Τα αντίμετρα, που λέει η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία μικρή βελτίωση των προβλέψεων που υπήρχαν ήδη στο τρίτο μνημόνιο. Όταν η χώρα υπερβαίνει το στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων, που έχει υποχρέωση, θα κάνει και κοινωνικές πολιτικές. Ίσχυε σε μεγάλο βαθμό ήδη, θα ισχύει περισσότερο τώρα, που η υποχρέωση για πλεονάσματα του 3,5% επιβάλλεται για κάποια χρόνια, μετά το 2018.
-Βγαίνει η χώρα από τα μνημόνια; Από τα παλαιάς κοπής, με την απευθείας χρηματοδότηση ίσως – θα δούμε πάντως. Όμως και το νέο πλαίσιο, μνημονιακής έμπνευσης είναι: Οι δανειστές υπαγορεύουν το μίγμα των πολιτικών που ακολουθεί η κυβέρνηση (π.χ. νέες περικοπές σε συντάξεις, μείωση αφορολόγητου, «μεταρρυθίσεις» ΟΟΣΑ κλπ). Αυτοί θα εγγυηθούν την έξοδό μας στις αγορές κι έτσι θα επιβλέπουν και θα ελέγχουν κάθε κυβερνητική κίνηση.
– Η κυβέρνηση έλεγε δεν νομοθετεί μέτρα εάν δεν πάρει χρέος. Τώρα νομοθετεί μέτρα για να πάρει χρέος, αλλά και πάλι δεν είναι διόλου βέβαιο, ότι όντως θα πάρει κάτι ουσιαστικό για το χρέος. Λέει ότι θα ακυρώσει τα σκληρά μέτρα το 2018 εάν δεν πάρει το χρέος. Μα, σε αυτή την περίπτωση, πολύ απλά θα υπάρξει νέο μνημόνιο! Χωρίς αυτά τα μέτρα, που τώρα ψηφίζει, το χρέος θα χαρακτηριστεί από τις αγορές (και τους δανειστές) μη βιώσιμο, η δε ελληνική οικονομία έτοιμη και πάλι να χρεοκοπήσει. Ακυρώνεις τα μέτρα, οι αγορές σε απορρίπτουν και παρακαλάς να βρεις λεφτά, άρα θα είσαι και τυχερός αν βρεις μνημόνιο, αφού δεν έχεις την επιλογή άλλου νομίσματος ή κανονικής χρεοκοπίας!
Στο μεταξύ η οικονομία επέστρεψε σε ύφεση ή στασιμότητα και οι στόχοι του 2017 αμφισβητούνται, με ό,τι κόστος μπορεί να σημαίνει αυτό.
Ας αφήσει λοιπόν τις μεγαλοστομίες η κυβέρνηση και ας κοιτάξει να αξιοποιήσει τον πολιτικό και οικονομικό χρόνο που αγοράζει με τη συμφωνία, έστω και με καθυστέρηση μηνών. Τα υπόλοιπα είναι για να βαυκαλίζονται όσοι το έχουν ανάγκη και για εσωτερική κατανάλωση.
*Πηγή: protothema.gr
