Την Τρίτη 10 Οκτώβρη 2017, παραπέμπονται σε δίκη συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ανάμεσα τους ο πρόεδρος του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και ο πρόεδρος του σωματείου των ΔΕΥΑ Μεσσηνίας.
Η πρόφαση για τις δικαστικές διώξεις είναι η «παράνομη» παρουσία των πιο πάνω συνδικαλιστών σε χώρο καταστήματος Lidl, οι οποίοι στις 27/11/2014, μέρα πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας με θέμα το ασφαλιστικό, συμμετείχαν στην κινητοποίηση, αλλά και πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της στο Νομό Μεσσηνίας.
Απώτερος όμως στόχος της δίωξης των συνδικαλιστών, είναι η τρομοκράτηση του εργατικού κινήματος. Και ο ακρωτηριασμός των δυνατοτήτων αντίδρασης του, για να έχουν αποτέλεσμα οι επιθέσεις του κεφαλαίου στην εποχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Η συμπαράσταση με κάθε τρόπο σε κάθε διωκόμενο συνδικαλιστή, πρέπει να είναι καθολική, από κάθε εργαζόμενο, από κάθε συνδικάτο.
Αν περάσει η θυματοποίηση των πιο πάνω συνδικαλιστών, πολλών από τους οποίους η οικονομική και επαγγελματική κατάσταση είναι πολύ επισφαλής, θα είναι μια μεγάλη επιτυχία της εργοδοσίας στην προσπάθεια να κόψει κάθε διάθεση για δράση από επίδοξους επαναστάτες, «καθαρίζοντας» την εργατική τάξη ολοένα και περισσότερο από τα στοιχεία με την περισσότερη αυταπάρνηση.
Η ανάγκη για ενότητα της τάξης αποκτά κυρίαρχη σημασία. Και η πολυδιάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί ένα από τα τεράστια προβλήματα της ελληνικής εργατικής τάξης.
Στην διατήρηση αυτής της πολυδιάσπασης όμως και στην καθιέρωση της αποσπασματικής δράσης και απομονωμένων απεργιών, το ίδιο το ΠΑΜΕ έχει μεγάλες ευθύνες.
Δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί ότι υπάρχουν ηγεσίες συνδικάτων υποβοηθητικές στους στόχους της εργοδοσίας, είτε διότι δεν τολμούν, είτε για πιο «πονηρούς» λόγους. Να πιάνεσαι όμως από αυτό και να χαρακτηρίζεις ολόκληρα συνδικάτα σαν εργοδοτικά, ή να τα κατηγοριοποιείς σαν πουλημένα συνδικάτα, και να προχωρείς μόνος σου σε απεργίες, είναι στάση εντελώς λανθασμένη, σεκταριστική, που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε αντιπάλους και καταδικάζει τις δυνατότητες της ίδιας της απεργίας.
Η όλη πολιτική ΠΑΜΕ θα δυσκολεύει τώρα την αναζήτηση συμπαράστασης στους διωκόμενους συνδικαλιστές.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε τι λέει ο Λένιν, που τόσο επικαλούνται το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, για τα συνδικάτα, στο έργο του, «Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού».
Μαζί με άλλα ζητήματα, στο βιβλίο αυτό ο Λένιν αντιμετωπίζει απόψεις που έθεσαν οι γερμανοί «αριστεροί» (το βάζω σε εισαγωγικά όπως το είχε ο Λένιν) κομμουνιστές».
Απόψεις όπως: «Πρέπει οι επαναστάτες να δουλεύουν μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα;»
Δεν θα μπορούσε οι απόψεις του Λένιν να είναι πιο ξεκάθαρα καταδικαστικές για την πολιτική ΠΑΜΕ.
«Να μη δουλεύεις μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα σημαίνει να εγκαταλείπεις τις λειψά αναπτυγμένες ή καθυστερημένες εργατικές μάζες στην επιρροή των αντιδραστικών ηγετών, των πρακτόρων της αστικής τάξης, των αριστοκρατών εργατών ή των «αστοποιημένων εργατών»(Λένιν, Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού).
Ο Λένιν υπερασπίζεται την δουλειά ακόμα και στα πιο αντιδραστικά συνδικάτα. Στα συνδικάτα της Δύσης, της Γερμανίας τότε της εποχής μετά τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο, « όπου… ξεχώρισε ένα πολύ πιο γερό απ’ ότι σε μας στρώμα «εργατικής αριστοκρατίας…
«συντεχνιακής, στενής, εγωιστικής, αρτηριοσκληρωμένης, αχόρταγης, μικροαστικής, με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις, εξαγορασμένης από τον ιμπεριαλισμό και διεφθαρμένης από τον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι αναμφισβήτητο…» (Λένιν)
Δεν είναι δηλαδή πως ο Λένιν δεν είχε αντίληψη της διαφθοράς και του εκφυλισμού πολλών ηγετών των συνδικάτων. Την ίδια στιγμή όμως έχει την πιο κάθετη θέση από όλους όσους έγραψαν κατά καιρούς για τα συνδικάτα: τα ΣΥΝΔΙΚΆΤΑ δεν διασπώνται.
«Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τις «μάζες» και να κατακτήσεις τη συμπάθειά τους, την αγάπη τους και την υποστήριξη τους δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές και τις καταδιώξεις από μέρους των «αρχηγών»… αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί που είναι οι μάζες».
Γραμμένες οι απόψεις αυτές πριν από περίπου ένα αιώνα, λες και αναφέρονται στην πολιτική ΠΑΜΕ, «που από τον αντιδραστικό και αντεπαναστατικό χαρακτήρα των ηγετικών κύκλων των συνδικάτων βγάζουν το συμπέρασμα ότι… οι κομμουνιστές πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα!!»
«Να αρνούνται να δουλέψουν μέσα σ’ αυτά!! Να δημιουργήσουν νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!! Αυτό είναι ασυγχώρητη βλακεία, που ισοδυναμεί με την πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές στην αστική τάξη».
Κάνει το ΠΑΜΕ, σύμφωνα με τον Λένιν, την πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές στην αστική τάξη.
«Κατά τη γνώμη τους… είναι ανώφελο και μάλιστα απαράδεκτο για τους επαναστάτες, τους κομμουνιστές να δουλεύουν στα κίτρινα, σοσιαλσωβινιστικά, συμφιλιωτικά συνδικάτα…» (Το ίδιο)
Αυτή η άποψη, θα πει ο Λένιν, «είναι ριζικά λαθεμένη και δεν περιέχει τίποτε άλλο από κούφιες φράσεις».
«Παιδιακίστικες και γελοίες ανοησίες δεν μπορεί παρά να φαίνονται σε μας … οι σπουδαίες, πολύ σοφές και τρομερά επαναστατικές συζητήσεις των γερμανών αριστερών πάνω στο θέμα ότι οι κομμουνιστές δεν μπορούν και δεν πρέπει να δουλεύουν στα αντιδραστικά συνδικάτα…»
«Εκατομμύρια εργάτες στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία περνούν για πρώτη φορά από την πλήρη ανοργανωσιά στη στοιχειώδη, κατώτερη, απλούστατη και πιο προσιτή μορφή οργάνωσης, δηλ. στα συνδικάτα…
«Και οι επαναστάτες, απερίσκεπτοι όμως, αριστεροί κομμουνιστές στέκονται πλάι και φωνάζουν «μάζες», «μάζες»! –και αρνούνται να δουλέψουν μέσα στα συνδικάτα!!,, …
«και σοφίζονται μια «εργατική ένωση» καινούργια, καθαρή, αμόλυντη από τις αστικοδημοκρατικές προλήψεις και τις στενά επαγγελματικές αμαρτίες, που θα είναι τάχα (θα είναι!) πλατιά…»
«Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μεγαλύτερο παραλογισμό, μεγαλύτερη ζημιά για την επανάσταση απ’ αυτή που φέρνουν οι «αριστεροί» επαναστάτες!»
