Άρθρο του Παναγιώτη Λαφαζάνη στα “ΝΕΑ” του Σαββατοκύριακου, 4-5 Ιουλίου
Αύριο είναι μια μεγάλη μέρα. Η 5η Ιουλίου του 2015 είναι ένας μεγάλος ιστορικός σταθμός για την Ελλάδα. Ο ελληνικός λαός σχεδόν ενωμένος, πάνω από πολιτικά και ιδεολογικά σύνορα, είπε σαν αύριο πριν 5 χρόνια, με ένα περήφανο δημοψήφισμα, το τέταρτο μεγάλο “ΟΧΙ” στην ιστορία του.
Το πρώτο ήταν το “ΟΧΙ” της Επανάστασης του ’21. Το δεύτερο ήταν το “ΟΧΙ” του ’40 στα βουνά της Ηπείρου και στη συνέχεια το “ΟΧΙ” της Εθνικής Αντίστασης. Το τρίτο “ΟΧΙ” ήταν εκείνο στο ηρωικό Πολυτεχνείο, στο οποίο πρωταγωνίστησε η νεολαία και το τέταρτο “ΟΧΙ” ήταν η άρνηση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου να συνεχιστεί η μνημονιακή κατοχή της πατρίδας μας.
Αυτό το τέταρτο “ΟΧΙ”, την πιο πρόσφατη ελπίδα για μια νέα αρχή αναγέννησης της πατρίδας μας, πρόδωσε ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέποντας, με μια κωλοτούμπα, το λαϊκό “ΟΧΙ” σε υποταγμένο “ΝΑΙ“, με τη βοήθεια όλων των εγχώριων κατεστημένων κέντρων της χώρας μας και των ξένων κηδεμόνων.
Αυτή η μεγάλη κωλοτούμπα, που θα γραφτεί με τα πιο μελανά γράμματα στη νεότερη ελληνική ιστορία, ως αντιδημοκρατική πράξη εσχάτης προδοσίας και μειοδοσίας, σήμανε, αν και τότε δεν έγινε αντιληπτό, την πολιτική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και μαζί του την κατάρρευση πολύχρονων ελπίδων και μεγάλων αγώνων του ελληνικού λαού.
Ένας ολόκληρος ιστορικός κύκλος μεγάλων προσδοκιών έκλεισε τότε βάναυσα και απογοητευτικά.
Η βαθιά σήψη και αποσύνθεση που αποπνέει ο τωρινός μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ και οι σημερινές άνευ νοήματος, ουσίας και διακυβεύματος κρισιακές έριδες στο εσωτερικό του, τα αλληλοκαρφώματα και τα παραθεσμικά, κάτω από το τραπέζι, χτυπήματα, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Έχουν την ρίζα τους στην τότε πραξικοπηματική μετατροπή του δημοψηφισματικού “ΟΧΙ” σε “ΝΑΙ“. Υπήρξαν η μοιραία συνέπειά του.
Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ επήλθε μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και όχι τώρα. Τώρα εκδηλώνεται και γίνεται ορατή δια γυμνού οφθαλμού μέσα στην κοινωνία, ενώ, δυστυχώς, οι αναθυμιάσεις αυτής της πολιτικής σήψης, θα συνεχιστούν μέχρι εσχάτων.
Αυτή η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν φανερώνεται σήμερα με την μεγάλη πτώση των ποσοστών του, όπως με εμπορικούς όρους μετράνε κάποιοι τα πολιτικά μεγέθη.
Η χειρότερη κατάρρευση που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αναξιοπιστία του και η κατάρρευση κάθε ίχνους σεβασμού και κύρους μέσα στο λαό, η απώλεια και της τελευταίας σταγόνας εμπιστοσύνης από τους πολίτες.
Και για αυτό το κατάντημα, το χειρότερο που μπορεί να γνωρίσει πολιτική δύναμη, δεν φταίνε κυρίως οι διάφοροι Καμμένοι των ΑΝΕΛ. Δεν φταίνε κυρίως οι διάφοροι κεντροδεξιοί τύπου Παπαγγελόπουλου που περιμάζεψε. Δεν φταίνε, ακόμα, όλα τα «ορφανά» του Σημιτισμού και του ΓΑΠ, όσο και αν πράγματι έσπρωξαν οι τελευταίοι το πολιτικό κάρο να μπει βαθιά στη λάσπη.
Τη μεγάλη ευθύνη για την τραγική εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ την φέρνει ακέραια ο Αλέξης Τσίπρας και όλη η ηγετική ομάδα που τον ακολούθησε. Αυτοί, όλοι μαζί, όσες τάσεις και αν λένε ότι συναποτελούν, αντιπροσωπεύουν πολιτικά και ηθικά τη μεγάλη τάση του Μνημονίου και της παράδοσης της χώρας στη νεοαποικιοκρατία.
Είναι όλοι αυτοί υπόλογοι γιατί δυσφήμησαν την Αριστερά όσο δεν μπόρεσαν να την δυσφημήσουν οι πιο απηνείς διώκτες της. Και είναι υπόλογοι γιατί ακόμα συνεχίζουν να ομιλούν και να πράττουν στο όνομα της ιστορίας και των αγώνων της.
Την ώρα που η Ελλάδα του 2020 μετατρέπεται σταδιακά σε σωρό οικονομικών, κοινωνικών και εθνικών ερειπίων, ζητείται ένας νέος τολμηρός, ικανός, αποφασισμένος και πρωτοπόρος πυρήνας, ο οποίος, παρά τη γενική απογοήτευση και παραίτηση, θα μπορέσει να συλλάβει τον χαρακτήρα του υφιστάμενου πολιτικού κενού και τον σφυγμό της συγκυρίας, να μπει αποτελεσματικά μπροστά και να ανάψει ξανά την ΣΠΙΘΑ!
Παναγιώτης Λαφαζάνης
