ΤΟ ΚΚΕ είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα και ένας από τους ελάχιστους χώρους που επικαλούνται την αριστερή ιδεολογία, που με σαφήνεια καταδίκασε το εθνικιστικό δηλητήριο των συλλαλητηρίων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για το Μακεδονικό ζήτημα.
Αυτό ακριβώς όμως κάνει ιδιαίτερα προβληματική την πρόταση του για το χειρισμό του ζητήματος, τουλάχιστον όπως αυτή εκφράστηκε από τον Γενικό του Γραμματέα.
O Δημήτρης Κουτσούμπας σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό «ΘΕΜΑ», τόνισε ότι είναι προϋπόθεση το κλείσιμο του αλυτρωτικού ζητήματος και οι αλλαγές στο Σύνταγμα της πΓΔΜ πριν από οποιαδήποτε άλλη συζήτηση.
«Οποιοδήποτε όνομα με σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τον όρο “Μακεδονία” ή παράγωγό του, με αυστηρά κατά την άποψή μας γεωγραφικό προσδιορισμό, θα πρέπει οπωσδήποτε να συνδυάζεται, να έχει απαραίτητη προϋπόθεση συγκεκριμένες εγγυήσεις, όπως είναι το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας…
Από τη στιγμή όμως που η αλλαγή του Συντάγματος της γειτονικής χώρας γίνεται απαραίτητη προϋπόθεση για επίτευξη συμφωνίας, πως ξεπερνιέται μια πολύ πιθανή άρνηση της κυβέρνησης της χώρας να αποδεχθεί αλλαγές στο Σύνταγμα της;
Ο Κουτσούμπας, που πολύ σωστά υποστηρίζει ότι το Ελληνικό κεφάλαιο και οι «αστικές» κυβερνήσεις δεν εκφράζουν τα συμφέροντα του Έλληνα εργαζόμενου, στην περίπτωση της πΓΔΜ θεωρεί ότι η κυβέρνηση εκφράζει τους εργαζομένους της χώρας; Και, συνεπώς, συμβουλεύει τους Έλληνες διαπραγματευτές ότι, αν αυτή δεν δεχθεί τους όρους που ίδιος βάζει, να μην δεχθούν καμιά συμφωνία;
Που καταλήγει όμως αυτό; Καταλήγει στο ότι είναι πια στη διάθεση της Κυβέρνησης της πΓΔΜ να αποφασίσει αν θα οξυνθεί η εθνική αντιπαράθεση. Αν θα πληρώσει ο λαός της γειτονικής χώρας, όπως και ο Ελληνικός, με αίμα σε μια πολεμική σύγκρουση που και ο Κουτσούμπας προβλέπει στην συνέντευξη του ότι θα είναι η κατάληξη: «επαναχάραξη συνόρων, που πάντα γίνεται με πολεμικές εμπλοκές φυσικά και όχι με διαπραγματεύσεις».
Είναι από αυτά τα ακατανόητα και αντιφατικά με τα οποία μας έχει συνηθίσει η ηγεσία του ΚΚΕ.
Μετά τα συλλαλητήρια Θεσσαλονίκης και Αθήνας, που ανέδειξαν ακραίο εθνικισμό και αλυτρωτικές διαθέσεις από μέρους του συνόλου της Ελληνικής δεξιάς, ο Κουτσούμπας εντοπίζει αλυτρωτισμό μόνο στην γειτονική χώρα: «Οι θεωρίες περί “μακεδονικού έθνους”, άρα περί “μακεδονικής μειονότητας”, οι διάφοροι μεγαλοϊδεάτικοι στόχοι για “Μακεδονία του Αιγαίου” και μια σειρά τέτοια ζητήματα τα οποία έχουν να κάνουν με αλυτρωτισμούς…»
Ούτε κουβέντα στη συγκεκριμένη συνέντευξη για τα ανάλογα ελληνικά φαινόμενα.
Τη στιγμή που ο γειτονικός λαός δέχεται την επίθεση της δικής του αστικής τάξης, που μαστίζεται, όπως και ο Ελληνικός λαός, από τη λιτότητα και τη φτώχεια, ο Κουτσούμπας, ο οπαδός του Λένιν Κουτσούμπας, επιλέγει εθνικό στρατόπεδο αντί ταξικό.
Το λιγότερο όμως που ήταν υποχρεωμένος να κάνει, αν ήταν να είναι συνεπής με τον Λενινισμό που επικαλείται, ήταν να προειδοποιήσει τον λαό της πΓΔΜ, όπως και τον Ελληνικό, να μην παρασύρονται από μεγαλοϊδεατισμούς και συνθήματα που στόχο έχουν τον αποπροσανατολισμό των λαών των δυο χωρών από τα πραγματικά τους προβλήματα.
Το λιγότερο που ήταν υποχρεωμένο να κάνει το ΚΚΕ ήταν να επιβεβαιώσει τον λαό της γειτονικής χώρας ότι θα κάνει οτιδήποτε δυνατόν για να μην επιτρέψει την πολεμική σύγκρουση των δύο λαών, άσχετα με την στάση της κυβέρνησης τους.
Αυτό θα αποτελούσε μια επανάσταση στις σχέσεις των δύο λαών, και θα τροφοδοτούσε μέσα στην ίδια την πΓΔΜ, ανάλογες με του ΚΚΕ πολιτικές και διεκδικήσεις.
Το λιγότερο που ήταν υποχρεωμένο να κάνει το ΚΚΕ, ήταν να κινήσει «γη και ουρανό» μέσα στη γειτονική χώρα για να εντοπίσει δυνάμεις για να υπογράψει μαζί τους κοινή διακήρυξη, ότι μαζί θα παλέψουν, ο καθένας στη χώρα, ενάντια σε κάθε σπίθα εθνικισμού και ενάντια σε κάθε πιθανότητα να σπρωχθούν οι λαοί στην σφαγή του πολέμου.
Αυτά τα αυτονόητα από μια Λενινιστική σκοπιά δεν έκανε το ΚΚΕ, και, μέσω Κουτσούμπα, συντάχθηκε με το «ελληνικό στρατόπεδο».
Συντάχθηκε με το «ελληνικό στρατόπεδο» τις ίδιες μέρες που κυκλοφόρησε Πανελλαδικά διακήρυξη στην οποία ανάφερε, μεταξύ άλλων, ότι:
«Αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν υπάρχουν ενδιάμεσες και μεσοβέζικες λύσεις. Ή το κεφάλαιο θα κερδίσει, ή οι εργαζόμενοι. Κυβέρνηση εργατική, φιλολαϊκή μπορεί να έρθει μόνο σε σύγκρουση με τους καπιταλιστές και την εξουσία τους»
Όλα αυτά φυσικά… αναβάλλονται και συντασσόμαστε με τους Έλληνες καπιταλιστές και την εξουσία τους ενάντια στους Σκοπιανούς, αν αυτοί δεν αποβάλουν τον αλυτρωτισμό τους.
Πολλές ήταν οι αναφορές που έγιναν στον Λένιν τις τελευταίες μέρες από πολλούς αριστερούς χώρους, για να διαχωρίσουν την δήθεν γνήσια πατριωτική στάση στο ζήτημα του Μακεδονικού, από την εθνικιστική στάση. Μπερδεύοντας βασικά τη θέση που είχε ο Λένιν στην ιστορική διαδικασία που ο καπιταλισμός και η δημιουργία εθνών συγκρούονταν με το κοινωνικό σύστημα της Φεουδαρχίας που εγκατέλειπε την σκηνή της ιστορίας.
Μπερδεύοντας τη θέση που είχε ο Λένιν πάνω στο ζήτημα της «υπεράσπισης της πατρίδας» στις περιπτώσεις κατοχής και καταπίεσης εθνών από κατοχικές καταπιεστικές δυνάμεις. Αποφεύγοντας να αναφέρουν ότι ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, η Λενινιστική θέση ήταν ότι ο κύριος σύμμαχος του προλεταριάτου της καταπιεσμένης εθνότητας, ήταν το προλεταριάτο της καταπιέζουσας, με το οποίο έπρεπε να κτίσει δεσμούς με κάθε θυσία, μετατρέποντας έτσι τα εθνικά σε ταξικά στρατόπεδα ακόμα και στο ίδιο το ζήτημα της «υπεράσπισης της πατρίδας».
Δεν αναφέρονται σε αυτά και δεν κάνουν επίσης καμιά αναφορά πάνω στις θέσεις του Λένιν στο ζήτημα του πολέμου στην εποχή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
«Αν ένας Γερμανός επί Γουλιέλμου ή ένας Γάλλος επί Κλεμανσώ λέει: σα σοσιαλιστής έχω το δικαίωμα και την υποχρέωση να υπερασπίσω την πατρίδα, όταν ο εχθρός εισβάλει στη χώρα μου, αυτό δεν είναι συλλογισμός σοσιαλιστή, διεθνιστή, επαναστάτη προλετάριου, μα μικροαστού – εθνικιστή. Γιατί στο συλλογισμό αυτό εξαφανίζεται ο ταξικός επαναστατικός αγώνας του εργάτη ενάντια στο κεφάλαιο, εξαφανίζεται η εκτίμηση του πολέμου στο σύνολό του, από την άποψη της παγκόσμιας αστικής τάξης και του παγκόσμιου προλεταριάτου, δηλαδή εξαφανίζεται ο διεθνισμός και δεν μένει παρά ένας κακομοιριασμένος, αρτηριοσκληρωμένος εθνικισμός…
«Αδικούν τη χώρα μου, τα άλλα δεν με ενδιαφέρουν, να που καταλήγει ένας τέτοιος συλλογισμός. Να που βρίσκεται η μικροαστική εθνικιστική του στενότητα. ,.
«Ο σοσιαλιστής, ο επαναστάτης προλετάριος, ο διεθνιστής σκέφτεται διαφορετικά: Ο χαρακτήρας ενός πολέμου (αν είναι αντιδραστικός ή επαναστατικός) δεν εξαρτάται από το ποιός επιτέθηκε και σε τίνος χώρα βρίσκεται ο «εχθρός», αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια αποτελεί ο πόλεμος αυτός. Αν ο πόλεμος αυτός είναι αντιδραστικός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αν δηλαδή διεξάγεται ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες ομάδες της ιμπεριαλιστικής καταπιεστικής, ληστρικής, αντιδραστικής αστικής τάξης, τότε κάθε αστική τάξη (ακόμα και μιας μικρής χώρας), μετατρέπεται σε μέτοχο της ληστείας, και το καθήκον μου, καθήκον εκπροσώπου του επαναστατικού προλεταριάτου, είναι να ετοιμάσω την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση, μοναδική σωτηρία από τις φρικαλεότητες του παγκόσμιου μακελειού…
(Απόσπασμα από τη μπροσούρα του Λένιν «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» που εκδόθηκε το 1918, στην ελλ. έκδοση «Σύγχρονη Εποχή», 1986, σελ. 58,59, 60 )
*Οι θέσεις του κειμένου αφορούν τον υπογράφοντα και όχι κατ’ ανάγκην την σύνταξη της Iskra
