Οι «προστάτες» μας σφάζουν
Πριν 197 χρόνια ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, έγραψε τον « Ύμνο προς την Ελευθερία» στον οποίο περιέχεται διαχρονική παρακαταθήκη και προειδοποίηση, με τους στίχους του:
Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύης εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή,
δεν είν’ εύκολες οι θύρες
εάν η χρεία τες κουρταλή.
Από τότε πέρασαν σχεδόν 200 χρόνια, με κοσμογονικές αλλαγές, σε όλο τον πλανήτη, αλλά στο χώρο των διεθνών και διακρατικών σχέσεων δεν έχει αλλάξει, ουσιαστικά τίποτε το σημαντικό.
- Ως Δίκαιο ήταν και παραμένει η βούληση, το συμφέρον, του ισχυρού. Οι Διακηρύξεις, οι Συμφωνίες, οι Διεθνείς Συμβάσεις ακόμα και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ υπάρχουν, κατά κανόνα, για να κατοχυρώνουν τα συμφέροντα των ισχυρών και να εγγυώνται τη «μοιρασιά» που έχουν κάνει μεταξύ τους.
Το Δίκαιο, ως πραγματικά Δίκαιο, που δεν επιτρέπει στον ισχυρό να καταχράται της δύναμής του και να καταδυναστεύει τον αδύνατο, υπάρχει μόνο στα λόγια και στα χαρτιά. Στην πράξη, στη ζωή, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και αυτή μας περιγράφει, τόσο ζωντανά, ο εθνικός μας ποιητής.
Η εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων και γενικά η στάση των υποτιθέμενων συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ και των εταίρων μας στην Ε.Ε., έναντι της επεκτατικής- ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Τουρκίας, σε βάρους της Κύπρου και της Ελλάδας καθώς και άλλων Χωρών,όπως της Συρίας , επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
Πλήθος ψηφισμάτων του ΟΗΕ εναντίον της εισβολής και κατοχής της Β. Κύπρου.
Καταγγελίες εναντίον του τρίτου Αττίλα που έχει εισβάλλει στην κυπριακή ΑΟΖ.
Καταγγελίες και καταδίκες για το τουρκολιβυκό Μνημόνιο, με το οποίο η Τουρκία, με το έτσι θέλω, διαγράφει από το Δίκαιο της Θάλασσας τις διατάξεις που αναγνωρίζουν υφαλοκρηπίδα στα νησιά και θρασύτατα διακηρύσσει ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα.
Οι φραστικές, όμως, αυτές καταγγελίες όχι μόνο δεν αναχαιτίζουν την Τουρκία, αλλά αντίθετα την αποθρασύνουν. Έτσι τη στιγμή αυτή το «Γιαβούζ» τρυπά την κυπριακή θάλασσα έξω από τη Λεμεσό και ο Ερντογάν προαναγγέλλει έρευνες στο Καστελόριζο και στη Νότια Κρήτη, γεγονός που αν προωθηθεί θα προκαλέσει συνθήκες, ακόμη και πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο Χωρών.
Ποια η στάση εταίρων και συμμάχων σε αυτή την κρισιμότατη στιγμή;
- Η Γερμανία, ανέκαθεν φιλότουρκη, ξεπέρασε κάθε όριο ανθελληνικής συμπεριφοράς. Με τα Μνημόνια, μας επέβαλε μια ρεβανσιστική πολιτική, για την ήττα που υπέστη ο Ναζισμός από την Εθνική μας Αντίσταση, με την οποία η Ελλάδα μετατράπηκε σε αποικία χρέους, με υποθηκευμένο τον πλούτο της για ένα αιώνα! Τώρα οργάνωσε Διάσκεψη για τη Λιβύη, στο Βερολίνο, και απέκλεισε τη Χώρα μας, ενώ η παρουσία μας ήταν απαραίτητη, για να θέσουμε το θέμα της ακύρωσης του τουρκολιβυκού Μνημονίου. Λέγεται ότι ο αποκλεισμός μας ήταν απαίτηση της Τουρκίας. Αυτό πρέπει να θεωρείται βέβαιο, αλλά και η Γερμανία είχε τους λόγους της. Ήθελε να μας στείλει μήνυμα ότι αυτή είναι το αφεντικό της «αποικίας» και αυτή αποφασίζει και ταυτόχρονα ότι μην την παραζαλίζομε με το θέμα των γερμανικών οφειλών, αν θέλομε να έχομε καλές σχέσεις!
Η Ε.Ε., αν και έχει χαρακτηρίσει το Μνημόνιο Τουρκίας- Λιβύης παράνομο και αντίθετο στο Δίκαιο της Θάλασσας, δεν έβαλε το θέμα της ακύρωσης τουστη Διάσκεψη.
Την ίδια στάση τήρησαν και οι ΗΠΑ, η Ρωσία ακόμα και η Γαλλία.
Έτσι η Διάσκεψη του Βερολίνου έληξε με ένα θέμα. Τη Συμφωνία για μόνιμη εκεχειρία και εμπάργκο όπλων. Το αν θα τηρηθεί η συμφωνία αυτή και σε ποιο βαθμό είναι συζητήσιμο. Το βέβαιο είναι ότι για την πολιτική λύση του λιβυκού, θα υπάρξει άλλος κύκλος διαπραγματεύσεων με τη συμμετοχή της Τουρκίας και η οποία θα κάνει το παν να διασφαλίσει τη μονιμότητα του Μνημονίου,με πολλές πιθανότητες να το πετύχει. Αν μάλιστα μέχρι τότε, έχει επιχειρήσει να προκαλέσει τετελεσμένα, χωρίς η Ελλάδα να μπορέσει να την αποτρέψει, εν ανάγκη και βίαια, τότε θα εισπράξουμε εθνική ήττα και ταπείνωση!
Γι αυτό, έστω και την ύστατη ώρα είναι απόλυτη ανάγκη η σφυρηλάτηση αραγούς εθνικού μετώπου, η συστράτευση των απανταχού πλουσίων Ελλήνων για ενίσχυση, με δωρεές, όπως το 1821, των Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδας και Κύπρου και άμεση εγκατάλειψη της υποτελούς εξωτερικής πολιτικής του «ανήκομεν…», «είμαστε δοσμένοι…» κ.λ.π. και να επιδιώξουμε συμμαχίες στη βάση των αμοιβαίων συμφερόντων, υπερασπιζόμενοι το Διεθνές Δίκαιο. Η πολιτική του να ελπίζουμε και να αναθέτουμε την ασφάλεια της Χώρας μας σε «προστάτες», μας έχει οδηγήσει σε απομόνωση, από Χώρες που στο παρελθόν ήταν στο πλευρό μας σε κρίσιμα θέματα.
Έτσι:
Εγκληματική υπήρξε η πολιτική μας στις σχέσεις μας με τη Ρωσία, αποτέλεσμα της τυφλής υπακοής μας στα κελεύσματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Στα Βαλκάνια, πάλι για τα γεωπολιτικά συμφέροντα, Γερμανίας, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε., υπογράφουμε τις Πρέσπες και εισπράττουμε επαίνους από τους «προστάτες», ενώ η Τουρκία συσφύγγει τις σχέσεις της με τη Ρωσία αφενός και αφετέρου κυριαρχεί, με βάσεις, στην Αλβανία, ακυρώνοντας συγχρόνως ελληνοαλβανική συμφωνία για την ΑΟΖ.
Στη Μέση Ανατολή στην ίδια ρότα. Διακόπτομε τις διπλωματικές σχέσεις με ένα παραδοσιακά και έντιμο απέναντι μας φίλο, τη Συρία του Άσαντ.
Σπεύδουμε, μόνο εμείς από όλη την Ευρώπη, να πούμε εύγε στον Τραμπ, για τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί και ο Τραμπ την ίδια στιγμή, μπροστά στον Έλληνα πρωθυπουργό, εκθιάζει τον …φίλο του Ερντογάν!
Έ τι άλλο θέλουμε να δούμε για να πούμε stop στην πολιτική της υποτέλειας, να πιστέψουμε στις αστείρευτες δυνάμεις του Έθνους μας και να παύσουμε να χτυπάμε ξένες πόρτες,για να κάνουν οι άλλοι όσα δεν κάνουμε εμείς για την ειρήνη, την ευημερία και την ασφάλεια μας ;
*Πηγή: Xristianiki, Φύλλο 1049(1361)
