ΔΕΑ & Κόκκινο Δίκτυο:Ανακοίνωση για το Μακεδονικό

1. Το υπό­βα­θρο για την κα­τα­νό­η­ση όλων των εξε­λί­ξε­ων είναι οι πρω­το­βου­λί­ες των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και ΕΕ για την εγκα­τά­στα­ση μιας νέας «στα­θε­ρό­τη­τας» και ελέγ­χου μέσω της άμε­σης σύν­δε­σης όλων των χωρών της πε­ριο­χής με τους με­γά­λους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς. Η ατζέ­ντα που έχει ήδη ανα­κοι­νω­θεί (Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής της ΕΕ στην Σόφια στα τέλη Μάη και Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής του ΝΑΤΟ στα τέλη Ιούνη του 2018) δεί­χνει ότι πρό­κει­ται για έναν «καλ­πα­σμό», για κι­νή­σεις τα­χύ­τη­τας που απα­ντούν στις δυ­σκο­λί­ες του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στη Μέση Ανα­το­λή και στη με­τα­τό­πι­ση της Τουρ­κί­ας του Ερ­ντο­γάν προς την ρήξη με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Οι κι­νή­σεις αυτές πε­ρι­λαμ­βά­νουν:
Τη ρύθ­μι­ση των σχέ­σε­ων με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, με στόχο να αρθεί το ελ­λη­νι­κό βέτο και να εντα­χθεί άμεσα η Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ.
Τη ρύθ­μι­ση των σχέ­σε­ων Ελ­λά­δας – Αλ­βα­νί­ας (άρση του εμπό­λε­μου – οριο­θέ­τη­ση ΑΟΖ) ώστε να γίνει εφι­κτή η στε­νό­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή – δι­πλω­μα­τι­κή συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ των δύο χωρών. Την εμπέ­δω­ση κλί­μα­τος στα­θε­ρής στρα­τιω­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας με την Βουλ­γα­ρία ή ακόμα και την έντα­ξη της χώρα αυτής στον «άξονα» Ελ­λά­δας – Κύ­πρου και κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ (με προ­φα­νή στόχο την πε­ρι­κύ­κλω­ση της Τουρ­κί­ας).
Την με­γι­στο­ποί­η­ση της πί­ε­σης πάνω στην Σερ­βία με στόχο την έντα­ξή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Τα σχέ­δια αυτά πέρα από το στρα­τιω­τι­κό – δι­πλω­μα­τι­κό πεδίο, πε­ρι­λαμ­βά­νουν πρω­το­βου­λί­ες με­γά­λης οι­κο­νο­μι­κής ση­μα­σί­ας, όπως η διέ­λευ­ση των ενερ­γεια­κών αγω­γών αλλά και η πλωτή σύν­δε­ση του λι­μα­νιού της Θεσ­σα­λο­νί­κης με το κέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης και τον Ατλα­ντι­κό, μέσω με­γά­λων πο­τα­μών.
Οι σχε­δια­σμοί αυτοί είναι εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νοι για την ει­ρή­νη, οδη­γούν σε με­γά­λη αύ­ξη­ση του βά­ρους του μι­λι­τα­ρι­σμού σε κάθε χώρα και συν­δυά­ζο­νται με την προ­ο­πτι­κή ενός ασφυ­κτι­κού ελέγ­χου της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής σε όλες τις Βαλ­κα­νι­κές χώρες από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις της Δύσης.
2. Σ’ αυτόν τον σχε­δια­σμό, η αστι­κή τάξη στην Ελ­λά­δα συμ­με­τέ­χει οι­κιο­θε­λώς και αυ­τό­βου­λα, συν­δέ­ο­ντας τις δικές της ανα­ζη­τή­σεις για έξοδο από την κρίση με την πε­ραι­τέ­ρω διείσ­δυ­ση στην «εν­δο­χώ­ρα» των Βαλ­κα­νί­ων, με την ανά­δει­ξη της ως «το­πι­κού συ­νερ­γά­τη» των δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, ως «υποϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού κέ­ντρου» στην πε­ριο­χή.
Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, οι ένο­πλες δυ­νά­μεις και η δι­πλω­μα­τία του, ανα­λαμ­βά­νουν ση­μα­ντι­κό ρόλο συ­ντο­νι­στή στην πρώτη γραμ­μή αυτού του σχε­δια­σμού.
Οι θε­ω­ρί­ες της «υπο­τέ­λειας» για ακόμη μία φορά δια­ψεύ­δο­νται.
Ο ανα­γκαί­ος αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός αγώ­νας συν­δέ­ε­ται άρ­ρη­κτα με την πάλη γιατη ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, συν­δέ­ε­ται άρ­ρη­κτα με την ανα­γκαία αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή.
3. Στο πο­λι­τι­κό πεδίο, την κα­τεύ­θυν­ση αυτή έχει ανα­λά­βει να υλο­ποι­ή­σει η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ. Μια κυ­βέρ­νη­ση που χρη­σι­μο­ποιεί την γλώσ­σα και τα σύμ­βο­λα της Αρι­στε­ράς, επι­χει­ρεί να δια­λύ­σει όλες τις αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές πα­ρα­δό­σεις που δη­μιούρ­γη­σαν το αντι­δι­κτα­το­ρι­κό κί­νη­μα και οι αγώ­νες της Με­τα­πο­λί­τευ­σης, να δια­λύ­σει την σύν­δε­ση με­τα­ξύ αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού  και αντι­κα­πι­τα­λι­σμού που οι­κο­δό­μη­σε το σύγ­χρο­νο κί­νη­μα ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση και οι με­γά­λες αντι­πο­λε­μι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις αρχές του 21ου αιώνα.
Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα ανα­ζη­τεί πο­λι­τι­κή σω­τη­ρία, με­τά­την προ­φα­νή βύ­θι­σή της στον βάλτο του μνη­μο­νί­ου 3, ανα­λαμ­βά­νο­ντας τον ρόλο του μπρά­βου για το ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια και επι­χει­ρώ­ντας να πεί­σει το σύ­νο­λο της κυ­ρί­αρ­χης τάξης ότι απο­τε­λεί το πιο εν­δε­δειγ­μέ­νο και αδί­στα­κτο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό.
Η άμεση αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή αιχμή απο­τε­λεί υπο­χρέ­ω­ση της αυ­θε­ντι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στους αγώ­νες και στις πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες της πε­ριό­δου που έρ­χε­ται.
4. Ει­δι­κά για τις σχέ­σεις με τη γει­το­νι­κή χώρα, την Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας, οφεί­λου­με να το­νί­σου­με ότι κάθε ει­λι­κρι­νής πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης και φι­λί­ας οφεί­λει να ξε­κι­νά από τον σε­βα­σμό στις απλές δη­μο­κρα­τι­κές αρχές που πε­ρι­λαμ­βά­νουν το δι­καί­ω­μα στον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό.  Το όνομα της γει­το­νι­κής χώρας πρέ­πει να επα­φί­ε­ται στην ανε­μπό­δι­στη και ελεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή από­φα­ση των κα­τοί­κων της. Μέχρι σή­με­ρα το «όνομα» απο­τε­λού­σε το όχημα της πα­ρέμ­βα­σης του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, με πραγ­μα­τι­κό στόχο την οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­ση της γει­το­νι­κής χώρας. Η πο­λι­τι­κή αυτή εμπε­ριεί­χε την πο­λε­μι­κή απει­λή (θυ­μί­ζου­με τα πα­λιό­τε­ρα συλ­λα­λη­τή­ρια με το σύν­θη­μα: «η λύση είναι μία – σύ­νο­ρα με την Σερ­βία») ή πε­ριό­δους «εμπάρ­γκο» και πο­λι­τι­κο­δι­πλω­μα­τι­κής απο­μό­νω­σης, που οδή­γη­σαν την γει­το­νι­κή χώρα σε υπαρ­ξια­κή κρίση, ακόμη και κρίση βιω­σι­μό­τη­τας ως ενιαίο κρά­τος. Σή­με­ρα το «όνομα» γί­νε­ται ο πο­λιορ­κη­τι­κός κριός για την υπο­γρα­φή μιας συμ­φω­νί­ας που θα με­τα­τρέ­πει την γει­το­νι­κή χώρα σε ένα δυ­τι­κό «κα­ντό­νι» με την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή πρω­το­κα­θε­δρία των ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών.
Σ’ αυτή τη σύγ­χρο­νη «Με­γά­λη Ιδέα» γί­νε­ται μια κατά κόρο ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή χρήση της Ιστο­ρί­ας. Θυ­μί­ζου­με ότι αυτό είχε γίνει και στην πρώτη «Με­γά­λη Ιδέα», στην πε­ρί­ο­δο της έκρη­ξης των εθνι­κι­σμών στα Βαλ­κά­νια μετά το 1910 και τότε η ερ­γα­τι­κή τάξη και οι φτω­χές λαϊ­κές μάζες πλή­ρω­σαν βαρύ φόρο αί­μα­τος στους υπερ­δε­κα­ε­τείς πο­λέ­μους που ακο­λού­θη­σαν. Η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να αφή­σει τις αμ­φι­λε­γό­με­νες ανα­γνώ­σεις της Ιστο­ρί­ας και τις ακόμη πιο αμ­φι­λε­γό­με­νες θε­ω­ρί­ες περί της κα­τα­γω­γής των εθνών, απο­λύ­τως έξω από τα κρι­τή­ρια δια­μόρ­φω­σης της πο­λι­τι­κής και των προ­τά­σε­ών της. Που πρέ­πει να ξε­κι­νούν από την αδια­πραγ­μά­τευ­τη υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης, από την απόρ­ρι­ψη των διεκ­δι­κή­σε­ων / προ­σαρ­τή­σε­ων, από την ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος στον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό και την υπο­στή­ρι­ξη των δι­καιω­μά­των των μειο­νο­τή­των.
5.  Η πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑνΕλλ, που αντα­να­κλά τη συ­νο­λι­κή στρα­τη­γι­κή της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, ανε­βά­ζο­ντας συ­νε­χώς τις «απαι­τή­σεις» ένα­ντι της γει­το­νι­κής χώρας, δη­μιουρ­γεί το έδα­φος για το ξέ­σπα­σμα των εθνι­κι­στι­κών συλ­λα­λη­τη­ρί­ων.
Στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Θεσ­σα­λο­νί­κης εί­δα­με την πρω­το­βου­λία της εθνι­κι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς, με ισχυ­ρή πα­ρου­σία των νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής, να εκ­δη­λώ­νε­ται με τον πιο προ­κλη­τι­κό και επι­κίν­δυ­νο τρόπο.
Στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Αθή­νας, η ΝΔ επι­χει­ρεί να εν­σω­μα­τώ­σει την ακρο­δε­ξιά δια­μαρ­τυ­ρία για το «όνομα», ανα­λαμ­βά­νο­ντας ου­σια­στι­κά την ευ­θύ­νη για την διορ­γά­νω­σή του. Η πα­ρου­σία του Μ. Θε­ο­δω­ρά­κη σ’ αυτή την εθνι­κι­στι­κή φιέ­στα είναι ένα ση­μα­ντι­κό δώρο στη Δεξιά, για δεύ­τε­ρη φορά στην ζωή του, μετά την υπο­στή­ρι­ξη στην κυ­βέρ­νη­ση του Κ. Μη­τσο­τά­κη, που εγκαι­νί­α­σε την επί­θε­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στην Ελ­λά­δα.
Πρό­κει­ται για έναν ση­μα­ντι­κό κίν­δυ­νο.
Η ακρο­δε­ξιά και η πα­ρα­δο­σια­κή Δεξιά επι­χει­ρούν να στρέ­ψουν την οργή και την απελ­πι­σία που προ­κα­λούν τα μνη­μό­νια και η λι­τό­τη­τα προς το εθνι­κι­στι­κό μίσος.
Με την βο­ή­θεια της Εκ­κλη­σί­ας και ση­μα­ντι­κών τμη­μά­των των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών κα­τορ­θώ­νουν να κι­νη­το­ποιούν με­γά­λους αριθ­μούς αν­θρώ­πων, αν και απέ­χουν πολύ από τους όγκους των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων της δε­κα­ε­τί­ας του ’90.
Απέ­να­ντι σ’ αυτήν προ­ο­πτι­κή πρέ­πει να αντι­τα­χθεί απο­φα­σι­στι­κά η Αρι­στε­ρά: απο­κα­λύ­πτο­ντας συ­στη­μα­τι­κά τον επι­κίν­δυ­νο χα­ρα­κτή­ρα αυτών των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων, με έμ­φα­ση στις ευ­και­ρί­ες που αυτά δη­μιουρ­γούν για τους νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής. Δί­νο­ντας μάχη σε όλα τα όρ­γα­να και τους «θε­σμούς» του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της λαϊ­κής κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης, μάχη άν­θρω­πο τον άν­θρω­πο, για να μην υπάρ­ξει συμ­με­το­χή στα συλ­λα­λη­τή­ρια, για να απο­μο­νω­θούν οι ορ­γα­νω­τές τους. Κα­ταγ­γέλ­λο­ντας τη ΝΔ και την ορ­γα­νω­μέ­νη ακρο­δε­ξιά, χωρίς την υπο­τί­μη­ση της ευ­θύ­νης της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που τους ανοί­γει τον δρόμο. Αντι­πα­ρα­θέ­το­ντας μιαν ανε­ξάρ­τη­τη πο­λι­τι­κή της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, μια πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης, συ­νερ­γα­σί­ας και φι­λί­ας στα Βαλ­κά­νια, μια πο­λι­τι­κή ρήξης με τους ιμπε­ρια­λι­στές που θα επι­μεί­νει στη διεκ­δί­κη­ση της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης.
6. Στην πε­ρί­ο­δο που έρ­χε­ται θα χρεια­στεί να αντι­τά­ξου­με τα δικά μας “συλ­λα­λη­τή­ρια”: με την απαί­τη­ση της ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας και τη ρήξη με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Οι πρω­το­βου­λί­ες προς  την κα­τεύ­θυν­ση αυτή είναι επεί­γου­σες και προ­ϋ­πο­θέ­τουν την ενό­τη­τα στην δράση αλλά και στην πο­λι­τι­κή πάλη, όλων των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­μνη­μο­νια­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.
– ΟΧΙ στις ΝΑ­ΤΟϊ­κές, ιμπε­ρια­λι­στι­κές «λύ­σεις» στα Βαλ­κά­νια. Έξω τώρα από το ΝΑΤΟ, έξω οι βά­σεις, όχι στους εξο­πλι­σμούς
– Πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης και συ­νερ­γα­σί­ας, βα­σι­σμέ­νη στις δη­μο­κρα­τι­κές αρχές, προς όλες τις γει­το­νι­κές χώρες. Οι λαοί των Βαλ­κα­νί­ων είναι αδέλ­φια μας.
– ΟΧΙ στα συλ­λα­λη­τή­ρια του μί­σους. Όχι στον εθνι­κι­σμό, στην ακρο­δε­ξιά και στον ρα­τσι­σμό. Αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες
– ΟΧΙ στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή των μνη­μο­νί­ων , της βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας και της ευ­θυ­γράμ­μι­σης με τον ιμπε­ρια­λι­σμό
– Ενό­τη­τα στη δράση της αντι­μνη­μο­νια­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς