Δήλωση του Philippe Poutou το βράδυ των εκλογών του 1ου γύρου των Γαλλικών εκλογών*

Με αυτή τους την ψήφο, θέ­λη­σαν να εκ­φρά­σουν την απόρ­ρι­ψή τους για ένα σύ­στη­μα επαγ­γελ­μα­τιών πο­λι­τι­κών που συχνά είναι  διε­φθαρ­μέ­νοι και οι οποί­οι επι­τρέ­πουν να συ­νε­χί­ζει πράγ­μα­τι σε αυτή τη χώρα, να ασκεί­ται η εξου­σία υπέρ των κα­πι­τα­λι­στών και των τρα­πε­ζι­τών. Όλοι αυτοί και όλες αυτές, θέ­λη­σαν να επι­βε­βαιώ­σουν ότι η αλ­λα­γή θα έρθει μέσα από τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις και τη ρήξη με αυτό το σύ­στη­μα.
Η εκ­στρα­τεία (κα­μπά­νια) αυτή κα­τέ­δει­ξε το αυ­ξα­νό­με­νο χάσμα που χω­ρί­ζει τον κόσμο από ένα πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα που δεν μας εκ­προ­σω­πεί και που, ου­σια­στι­κά, δεν παίρ­νει  υπόψη του τις συν­θή­κες δια­βί­ω­σής μας, και, το χει­ρό­τε­ρο, τις επι­δει­νώ­νει χρόνο με το χρόνο…  Όλοι αυτοί οι πο­λι­τι­κοί αντι­προ­σω­πεύ­ουν όλο και λι­γό­τε­ρους ψη­φο­φό­ρους, ιδιαί­τε­ρα στις λαϊ­κές γει­το­νιές.
Το μο­να­δι­κό στοι­χείο αυτού του πρώ­του γύρου είναι η απου­σία από το δεύ­τε­ρο γύρο των υπο­ψη­φί­ων του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και των Ρε­που­μπλι­κά­νων. Είναι ση­μά­δι μιας με­γά­λης πο­λι­τι­κής κρί­σης, το γε­γο­νός ότι τα δύο κόμ­μα­τα που κυ­βερ­νούν τη χώρα για 60 χρό­νια κα­τα­βα­ρα­θρώ­θη­καν έτσι. Όμως, η πα­ρου­σία στο δεύ­τε­ρο γύρο της Μαρίν Λεπέν και του Εμα­νου­έλ Μα­κρόν δεν απο­τε­λεί καλό νέο, και βέ­βαια, με κα­νέ­να τρόπο δεν απο­τε­λεί ρήξη με όλα αυτά που υπο­μέ­νου­με και υφι­στά­με­θα εδώ και δε­κα­ε­τί­ες.
Το Εθνι­κό Κόμμα (FN) ισχυ­ρί­ζε­ται ότι είναι ένα κόμμα εκτός συ­στή­μα­τος, που δήθεν υπε­ρα­σπί­ζε­ται τους ερ­γα­ζό­με­νους, τη στιγ­μή που είναι ένα κα­πι­τα­λι­στι­κό κόμμα όπως τα άλλα, που έχει τόσες ‘κα­τσα­ρό­λε­ς’ όσες και οι άλλοι, που δεν πα­λεύ­ει ποτέ ενά­ντια στις απο­λύ­σεις και τα ερ­γο­δο­τι­κά σχέ­δια, που προ­στα­τεύ­ει τους πλού­σιους και χτυ­πά­ει τους υπό εκ­με­τάλ­λευ­ση. Επι­πλέ­ον, αυτό το κόμμα απο­τε­λεί ένα σο­βα­ρό κίν­δυ­νο διότι, μέσω  του ρα­τσι­σμού, διε­γεί­ρει το μίσος κατά των με­τα­να­στών πρώ­της και δεύ­τε­ρης γε­νιάς, και τη διαί­ρε­ση, για να απο­προ­σα­να­το­λί­σει τους ερ­γα­ζο­μέ­νους γύρω από το ποιοι είναι οι πραγ­μα­τι­κά υπεύ­θυ­νοι για την ανερ­γία και τη φτώ­χεια.
Ο άλλος υπο­ψή­φιος θα είναι λοι­πόν ο Εμα­νου­έλ Μα­κρόν, ένας αγύρ­της με πολ­λές περ­γα­μη­νές: δεν είναι ένας νέος, εκτός συ­στή­μα­τος υπο­ψή­φιος, αλλά μια από­λη­ξη των τρα­πε­ζών και του Φραν­σουά Ολάντ, εξ ίσου υπεύ­θυ­νος με αυτόν για την πο­λι­τι­κή που έχου­με υπο­στεί εδώ και πέντε χρό­νια. Και μας υπό­σχε­ται να επι­δει­νώ­σει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο τη λι­τό­τη­τα και τις ανι­σό­τη­τες.
Το πο­σο­στό της Λεπέν και η πο­λι­τι­κή κρίση ανα­δει­κνύ­ουν επεί­γου­σα την ανά­γκη να πά­ρου­με την κα­τά­στα­ση στα χέρια μας, να κι­νη­το­ποι­η­θού­με. Τις επό­με­νες μέρες, ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ό,τι το 2002, το ζη­τού­με­νο δεν είναι ένα «δη­μο­κρα­τι­κό μέ­τω­πο», αλλά μια ευ­ρεία κι­νη­το­ποί­η­ση ενα­ντί­ον του Εθνι­κού Με­τώ­που και των φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών, ιδιαί­τε­ρα από τη μεριά της νε­ο­λαί­ας. Πρέ­πει να αγω­νι­στού­με στις επι­χει­ρή­σεις και στις γει­το­νιές, χωρίς να πε­ρι­μέ­νου­με την έκ­βα­ση του δεύ­τε­ρου γύρου.
Την Κυ­ρια­κή 7 Μαΐου, πολ­λοί θα θε­λή­σουν να φρά­ξουν το δρόμο στο Εθνι­κό Μέ­τω­πο ψη­φί­ζο­ντας Μα­κρόν.
Κα­τα­νο­ού­με την επι­θυ­μία απόρ­ρι­ψης του θα­νά­σι­μου κιν­δύ­νου για κάθε κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και για το σύ­νο­λο των δι­καιω­μά­των, ει­δι­κά για τους με­τα­νά­στες πρώ­της και δεύ­τε­ρης γε­νιάς, του θα­νά­σι­μου κιν­δύ­νου που αντι­προ­σω­πεύ­ει εν­δε­χό­με­νη έλευ­ση στην εξου­σία της Μαρίν Λεπέν. Θέ­λου­με όμως να υπεν­θυ­μί­σου­με, ότι είναι ακρι­βώς οι πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και ασφά­λειας, ει­δι­κά όταν είναι μια –υπο­τί­θε­ται- αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση που τις έφερε, αυτές που πα­ρα­μέ­νουν η αιτία της ανό­δου του Εθνι­κού Με­τώ­που (FN) και των αη­δια­στι­κών ιδεών του. Ο Μα­κρόν δεν απο­τε­λεί προ­πύρ­γιο κατά του Εθνι­κού Με­τώ­που (FN), και για μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση διαρ­κεί­ας αυτού του κιν­δύ­νου, δεν υπάρ­χει άλλη λύση από το να βγού­με ξανά στο δρόμο, τόσο κατά της άκρας δε­ξιάς, όσο και ενά­ντια σε όλες εκεί­νες και όλους εκεί­νους που, όπως ο Μα­κρόν, έχουν εφαρ­μό­σει ή θέ­λουν να επι­βά­λουν αντι­κοι­νω­νι­κά μέτρα. Το NPA και οι αγω­νι­στές του θα συ­να­ντη­θούν στις δια­δη­λώ­σεις κατά του Εθνι­κού Με­τώ­που (FN).
Σε όλες εκεί­νες και όλους εκεί­νους που αρ­νή­θη­καν να ψη­φί­σουν ή που στε­ρού­νται το δι­καί­ω­μα του εκλέ­γειν, σε εκεί­νες και εκεί­νους που ψή­φι­σαν Με­λαν­σόν με τη σκέψη μιας ψήφου υπέρ της ρήξης, σε όσες και όσους ψή­φι­σαν Lutte Ouvrière (Ερ­γα­τι­κή Πάλη), θέ­λου­με να πούμε απόψε ότι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, χρεια­ζό­μα­στε μια νέα δύ­να­μη για να μας αντι­προ­σω­πεύ­ει: ένα κόμμα που να εκ­προ­σω­πεί τα συμ­φέ­ρο­ντά μας, ένα ερ­γα­λείο για τούς κα­θη­με­ρι­νούς μας αγώ­νες, για να τε­λειώ­νου­με με το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, για να προ­ω­θή­σου­με το σχέ­διο μιας κοι­νω­νί­ας απαλ­λαγ­μέ­νης από την εκ­με­τάλ­λευ­ση και κάθε μορ­φής κα­τα­πί­ε­ση.
Μέσα στις επό­με­νες εβδο­μά­δες, θα δώ­σου­με  πρώτα απ’ όλα το ‘πα­ρώ­ν’ στους δρό­μους την Πρω­το­μα­γιά: για να δια­δη­λώ­σου­με υπέρ της διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, την ώρα που η Γαλ­λία διαιω­νί­ζει τις νεο-αποι­κια­κές επεμ­βά­σεις και που ο χα­σά­πης Άσαντ συ­νε­χί­ζει να σπέρ­νει το θά­να­το, αλλά και για υπε­ρα­σπι­στού­με τις δη­μο­κρα­τι­κές μας ελευ­θε­ρί­ες και τα κοι­νω­νι­κά μας δι­καιώ­μα­τα.
Επι­πλέ­ον, το NPA θέλει να συ­νε­χί­σει να φέρ­νει στις πό­λεις και τις λαϊ­κές γει­το­νιές, στις επι­χει­ρή­σεις, στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις και στην κα­θη­με­ρι­νή δράση, το μή­νυ­μα της εκ­στρα­τεί­ας (κα­μπά­νιας) που δώ­σα­με με τους συ­ντρό­φους μας επί μήνες. Διότι αυτό το βράδυ του πρώ­του γύρου, το μέλ­λον ενα­πό­κει­ται στην αμ­φι­σβή­τη­ση αυτού του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, από όλες και όλους μαζί.

Philippe Poutou

Πηγή: pandiera.gr
 
*Έχουμε ενστάσεις και διαφορές με την πολιτική του Philippe Poutou. Αυτό, όμως, που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι η φράση του Poutou “για τον χασάπη Άσαντ που σπέρνει τον θάνατο στην Συρία” συνιστά μια εκτίμηση που προκαλεί και “δικαιολογεί” τις απαράδεκτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Συρία, τις οποίες κατά τα άλλα ο Philippe Poutou πολύ σωστά καταδικάζει.

Χ.Ζ