Η επιμήκυνση του χρέους μακραίνει το σκοινί απ’ το οποίο θα μας κρεμάσουν έλεγε οΤσίπρας – έχει σημασία τι έλεγε; Δεν ξέρω, αλλά αν δεν έχει σημασία τι λέμε, τότε τι έχει σημασία;Δεν
καταλαβαίνει ο Τσίπρας ότι τα αιματοβαμμένα (όπως ο ίδιος επίσης τα ονόμαζε) πλεονάσματακαταδικάζουν το μεγαλύτερο μέρος του λαού στην οικονομική φρίκη; Αν δεν το καταλαβαίνει αυτό, τι παίρνει για να μην το καταλαβαίνει; φιέστες στο Ζάππειο;
Ακούς τον βοθρώδη Καμμένο να ταυτίζει το δίδυμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τον Ζέρβα και τον Άρη κι αναρωτιέσαι αν η γελοιότης του ανθρώπου υπερέχει απ’ τη γελοιότητα των «αριστερών» που τον χειροκροτούσαν ή αν, εν τέλει, η κάθοδος στον Άδη είναι μια εκδρομή νεκρών μυαλών που φοράνε μακιγιαρισμένες μουτσούνες και ακριβά αξεσουάρ νεοπλουτισμού.
Ακούς τον Συριζάκια της διπλανής πόρτας να σου εξηγεί πόσο σταθεροποιητικό είναι το ΝΑΤΟ (απ’ τη FYROM ώς το Ερζερούμ) και παθαίνεις πλάκα. Πότε την έπαθε τη μετάλλαξη ο ερίφης; Πότε έγινε μέσα στο μυαλό του ο «Αττίλας» πεκινουά;
Ακούς τους υπουργούς να λένε ή να υπαινίσσονται ότι τα μέτρα που έλαβαν μπορούν να τααθετήσουν και τρομάζεις με την ευκολία των παραισθήσεων. Αντιμετωπίζεται η πραγματικότητα με παραισθήσεις;
Η Ελλάδα μπήκε σε καθεστώς Εποπτείας για πολλές δεκαετίες. Όχι ώς το 2060 – θα ήταν μωρία ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός σε τέτοιο βάθος χρόνου. Όμως η Εποπτεία θα διαρκέσει ως αυτοεκπληρούμενη διαδικασία (ως κάτι το αυτοάνοσον), ώσπου κάτι άλλο να τη διαδεχθεί
πολύ χειρότερο αν η ίδια όλο αυτό το διάστημα θα το προετοιμάζει. Τι είναι το καθεστώς Εποπτείας; Είναι Καθεστώς Εντολής. Άλλων κρατών πάνω στο κράτος μας. Είναι η μετατροπή του κράτους σε Αποικία Χρέους. Η Ελλάδα περιέρχεται σε οικονομική αιχμαλωσία και διά αυτής χάνει το πολιτικό της αυτεξούσιο. Καταδικάζεται σε κυβερνήσεις ανδρεικέλων. Με έναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ
υπέγραψε όσα με φρίκη καταδίκαζε έως το 2015. Το μνημόνιο μετά τα μνημόνια θεσμοποιεί την Εποπτεία, δηλαδή τη θεσμική πλέον κι όχι αμφισβητούμενη εγκατάσταση της Κομαντατούρ στην Αθήνα. Ξέρετε, οι Ρωμαίοι δεν χρειάσθηκε να εγκαταστήσουν ποτέ Φρουρά στην Ακρόπολη – αρκούσε η παρουσία του Ανθύπατου.
Για την Εποπτεία η Ιστορία προσφέρει πολλούς τίτλους, η ουσία της όμως είναι πάντα η ίδια. Για να δικαιολογηθούν όσα γίνονται έχουμε βυθισθεί σε έναν βάλτο άκυρης δημόσιας ρητορικής. Στο μεταξύ η κάθε κλίκα κάνει τη δουλειά της, χτίζει το «μαγαζί της», η νέα κανονικότηταδομείται. Η Ελλάδα έγινε η τρίτη πιο φτωχή απ’ το τέλος της λίστας χώρα της Ένωσης, με το ένα τρίτο του λαού μέσα στη φτώχια και με τις προοπτικές της να ορίζονται από την Εποπτεία.
Μια Εποπτεία ανά τρίμηνο, στενός κορσές, που θα ασκείται από γραφειοκράτες υπαλλήλους των Βρυξελλών (προς δόξαν της ελεύθερης αγοράς), οίτινες θα «μοιράζουν παιχνίδι» ανάμεσα στους ντόπιους «λαδέμπορες» και τους πάσης φύσεως μεταπράτες, μεσολαβητές, παράσιτα.
Οι οποίοι καλούνται επιπροσθέτως να χαράξουν… εθνική στρατηγική! Για να βγούμε απ’ την Κρίση! Την Κρίση που τους βολεύει, τους τρέφει, τους κρατάει ευτυχείς! Που δομείται πάνω στη δυστυχία της χώρας! Πάνω στη δυστυχία του λαού! Ο οποίος καλείται να διαλέγει ποια γραβάτα θέλει για σημαία…
*Πηγή: topontiki.gr
