Για το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου 2018

Το καίριο ζήτημα με τη γειτονική χώρα της FYROM είναι, πράγματι, η νατοϊκή διείσδυση στα Βαλκάνια, στη χρονική στιγμή που η αμερικανοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό, η οικονομική διείσδυση της Γερμανοκεντρικής ΕΕ, αλλά και η απομόνωση της Σερβίας και η περικύκλωση της Ρωσίας.
Και το ζήτημα όμως του ονόματος δεν πρέπει να παραθεωρείται , τη στιγμή , μάλιστα, που συνδέεται με επιθετικό εθνικισμό – αλυτρωτισμό από την άκρα δεξιά , της αυτοαποκαλούμενης , μακεδονικής εθνότητας του γειτονικού κράτους, η οποία και κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της γείτονικής μας χώρας. Εδώ δεν είναι χώρος να γίνουν ιστορικές αναλύσεις , πλην όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι η ταύτιση με το εθνικισμό , τον αλυτρωτισμό και τις επεκτατικές βλέψεις μιας άλλης χώρας δεν μας κάνει ούτε περισσότερο αριστερούς , ούτε περισσότερο διεθνιστές.
Πέρα από την ιστορική ανάλυση υπάρχει μία αντικειμενική πραγματικότητα, από το 1922 και μετά στη δική μας πλευρά των συνόρων ο προσδιορισμός Μακεδόνες συνέχει και διατρέχει όλους τους κατοίκους της Μακεδονίας και τους ντόπιους και την σημερινή πλειοψηφία που είναι Πόντιοι και μικρασιάτες πρόσφυγες, εργατικής και αγροτικής παράδοσης στην πλειονότητά όπως. Και για αυτούς τους ανθρώπους το όνομα με το οποίο ζουν και δημιουργούν και αυτοπροσδιορίζονται επί ένα σχεδόν αιώνα λέει πάρα πολλά.
Έρχονται στιγμές που δεν καταλαβαίνω γιατί η Αριστερά πρέπει συλλήβδην να αποδοκιμάζει μεγάλα συλλαλητήρια , τα οποία κυρίως απηχούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, και δευτερευόντως άλλα ζητήματα. Αν η Αριστερά αρνείται τη γείωση με το λαϊκό στοιχείο έχει σοβαρά ζητήματα να λύσει . Πολύ ορθά επιχειρείται η αποκάλυψη των εθνικιστών ρητόρων, αλλά δεν μπορεί να ανακλάται η καταγγελία στο σύνολο των συμμετεχόντων .
Γιατί τις εκατοντάδες χιλιάδες λαού που συγκεντρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη, και τις εκατοντάδες χιλιάδες που θα συγκεντρωθούν στην Αθήνα στις 4 Φεβρουαρίου, κανένας κομματικός ή πολιτικός μηχανισμός μπορεί να κινητοποιήσει. Ούτε η Νέα Δημοκρατία , ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ , ούτε καν το ΚΚΕ , και βέβαια , πολύ περισσότερο, ούτε το υβρίδιο του ΠΑΣΟΚ, η Χρυσή Αυγή ή οι ΑΝΕΛΛ. Η λαϊκή δυσαρέσκεια, πριν από το ζήτημα του ονόματος, για τους ανθρώπους που θα συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο , είναι η καταγγελία για την εθελοδουλία των ελληνικών κυβερνήσεων και του συστημικού πολιτικού κόσμου της χώρας , αλλά και για την πλήρη αποδυνάμωση των αρχών της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας , είτε αυτή προκαλείται από τις οδηγίες του ΝΑΤΟ για την ονομασία της FYROM , είτε από τα μνημόνια του ΔΝΤ και της ΕΕ, που τη στιγμή αυτή και πάλι οδηγούν ένα λαό να δεχτεί, σε ένα κορυφαίο ζήτημα, μια λύση που κατά τεράστια πλειοψηφία αποδοκιμάζει .
Δεν γινόμαστε διεθνιστές διευκολύνοντας το ΝΑΤΟ. Και αν πράγματι αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού είναι ακροδεξιοί , τότε έχουμε κάνει σημαντικότατα λάθη στο λόγο και στην απεύθυνσή μας και πρέπει να επανεκτιμήσουμε και να επανεξετάσουμε σοβαρότατα θέματα ουσίας. Ίσως να τίθεται και υπαρξιακό ζήτημα .
Σε κάθε περίπτωση, αν επιλέξουμε τη συλλήβδην καταδίκη των συμμετεχόντων στο συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου και την χωρίς όρους αποχή από αυτές τις εξελίξεις , θα έχουμε μείζονα ζητήματα πολιτικής απήχησης, και θα δώσουμε έδαφος σε ακροδεξιές φωνές να αρθρώνουν μια ανιστόρητη ρητορεία , όπου αντί να είναι στόχος οι ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις που προσπαθούν να επιβάλουν την ονομασία Μακεδονία , στόχος , και εύκολος, μάλιστα, θα είναι η Αριστερά. Και όπου η Αριστερά θα χάσει και όποιες προσωπικότητες σύμβολα της απομένουν .
Και θα είναι η Αριστερά ο μεγάλος χαμένος της πολιτικής συγκυρίας, με την αποχή μας θα ξεχαστεί και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών , και οι άλλες νίκες του κινήματος, ενώ η συζήτηση για τη διαγραφή του χρέους, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, την έξοδο από την Ε.Ε. την ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ, και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με ριζοσπαστικά – δημοκρατικά χαρακτηριστικά, αποσυνδεδεμένη από το ζήτημα της πατρίδας, θα μοιάζει νεφελώδης θεωρία χωρίς το πεδίο εφαρμογής που εξασφαλίζει μία χώρα με κυριαρχικά δικαιώματα, αφού μόνο έτσι μπορεί να οικοδομήσει εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, η πρότασή μας κινδυνεύει να εκπέσει και να θεωρηθεί, από μεγάλο μέρος του Λαού μας , ένας άλλος οικονομισμός που δεν ακουμπά το συναίσθημα ενός μεγάλου μέρους του λαού μας , που νιώθει , όπως λέει ο Σίλλερ, «την απλή και άδολη αγάπη για την πατρίδα» του.
* Ο Σαράντος Θεοδωρόπουλος είναι δικηγόρος Αθηνών