Η δήλωση του υπουργού Μεταφορών και Υποδομών, Κ. Καραμανλή, ότι θα πρέπει να νιώθουν σαν «αποβράσματα» όσοι μπαίνουν χωρίς εισιτήριο στα μαζικά μέσα μεταφοράς ήρθε να θυμίσει έναν από τους βασικούς κινδύνους που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση: να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι ενεργοί πολιτικοί στα κόμματα εξουσίας δεν έχουν άμεση γνώση του πώς ζουν οι «κανονικοί άνθρωποι».
Και δεν αναφέρομαι απλώς σε αυτούς που προέρχονται από μεγάλες πολιτικές δυναστείες όπως ο συγκεκριμένος υπουργός, ούτε σε όσους έχουν μακρά βουλευτική και υπουργική θητεία.
Αναφέρομαι και στους συμβούλους, στα κομματικά στελέχη, σε αυτούς που «χαράσσουν πολιτική».
Άμα κοιτάξεις βιογραφικά θα δεις πάρα πολλά «καλά σχολεία», ξένα πανεπιστήμια, διευθυντικές θέσεις σε επιχειρήσεις, πανεπιστημιακές ή ερευνητικές θέσεις.
Όλα αυτά, από πολλές απόψεις, προφανώς και προσφέρουν γνώσεις και εμπειρίες χρήσιμες για την πολιτική.
Όμως, δεν μπορούν να προσφέρουν το βίωμα της πραγματικής ζωής. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, του βίου που διάγει ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.
Θέλω να πω βιώματα όπως το να μπαίνεις σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς χωρίς εισιτήριο, είτε γιατί δεν έχει 1,40 ευρώ είτε γιατί υπολογίζεις ότι άμα το δίνεις κάθε μέρα από κάπου θα σου λείψει, το να κοιτάς ποιο απορρυπαντικό πιάτων είναι είκοσι λεπτά φτηνότερο, το να γυρνάς να μείνεις με τους γονείς σου γιατί δεν μπορείς να αντέξεις ένα ενοίκιο 300 ευρώ, το να περιορίζεις τις εξόδους σου, το να μην μπορείς να κάνεις μεγάλες διακοπές, το να μην μπορείς να επισκευάσεις το μηχανάκι ή το αυτοκίνητό σου, βιώματα που τα έζησαν ουκ ολίγοι συνάνθρωποι μας τα προηγούμενα χρόνια και αρκετοί τα βιώνουν ακόμη είναι πολλαπλά χρήσιμα.
Λίγη σεμνότητα δε βλάπτει
Σε κάνουν να καταλαβαίνεις πώς είναι η πραγματική ζωή, σε κάνουν να σκέφτεται δυο φορές πριν επιβάλλεις το ένα ή το άλλο μέτρο, σε κάνουν να είσαι πιο σεμνός και λιγότερο αλαζόνας, σε κάνουν να σκύβεις κάποιες φορές το βλέμμα όταν απευθύνεσαι σε κανονικούς ανθρώπους.
Και μην με κατηγορήσετε ότι τα βάζω μόνο με την τωρινή κυβέρνηση.
Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και στο ΣΥΡΙΖΑ, μια που τα περισσότερα στελέχη του ένα βόλεμα σε κρατικές θέσεις ή θέσεις μετακλητών το είχαν εξασφαλίσει και αυτό επίσης τους έκανε να μην αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις των ίδιων τους των πολιτικών.
Τόσο η κυβέρνηση, όσο και το σύνολο του «πολιτικού προσωπικού» της χώρας πρέπει να πάρουν ταχύτατα μαθήματα «πραγματικής ζωής».
Γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουν ότι τον φτωχό, τον άνεργο, τον «τυχερό» μισθωτό που καθαρίζει 400, 500 ή 600 ευρώ πρέπει να τον σέβονται και όχι να τον συκοφαντούν.
Ίσως μια λύση θα ήταν να πέρναγαν έστω μερικές εβδομάδες σε μια τέτοια συνθήκη.
Να έβλεπαν τις δυσκολίες, το άγχος την απελπισία.
Μετά δεν τολμούσαν να μιλήσουν ξανά για αποβράσματα.
