Συνεπαρμένος, ευτυχής και πλήρης πολιτικής ικανοποίησης ο πρωθυπουργός συνεχίζει τους πανηγυρικούς του ονομάζοντας νίκη την ολοκλήρωση της ήττας του, κατά την οποία παρέδωσε στους επικυρίαρχους δανειστές τα απομεινάρια της πατρίδας του. Ομιλίες, ανακοινώσεις, δηλώσεις προς τον Τύπο (εκείνο που δεν έχει απορίες ή ερωτήσεις) και άλλα παρ’ ολίγον ευχάριστα συνιστούν την εικόνα των τελευταίων εικοσιτετραώρων.
Κέρδισε λέει μια μάχη. Καμία μάχη δεν έδωσε. Στην τελευταία σύναξη του Λουξεμβούργου ο υπουργός του επί των Οικονομικών συζήτησε με την παρέα των Βρυξελλών τους όρους εκχώρησης των υπολειμμάτων της κυριαρχίας της χώρας. Για την ακρίβεια: τη διαδικασία και το σφιχτό χρονοδιάγραμμα παράδοσης των τμημάτων δημόσιας περιουσίας που έχουν απομείνει.
Το μόνο του επίτευγμα είναι ότι όντως ο «μεγάλος και οδυνηρός κύκλος», στον οποίο αρέσκεται να αναφέρεται για να πλήξει τους προγενέστερους πρωθυπουργούς, έκλεισε. Όχι όμως με την έννοια της απελευθέρωσης όπως ο ίδιος υπονοεί ή σαφώς ισχυρίζεται ο κυβερνητικός συνεταίρος του Πάνος Καμμένος. Έκλεισε σφίγγοντας στο λαιμό τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών και την κοινωνία. Σαν χαλκάς. Εμπαίζει κάθε εργαζόμενο και επαγγελματία που κατέρρευσε οικονομικά από τις δοκιμασίες των τελευταίων χρόνων, ειρωνεύεται επίσης κάθε νέο που δεν μπορεί να δραπετεύσει στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον, όταν υπόσχεται ότι πλέον από εδώ κι εμπρός θα στηρίξει «την εργασία, το κοινωνικό κράτος και τη φορολογική ελάφρυνση όσων σήκωσαν το βάρος της κρίσης».
Από ποία θέση ισχύος θα τα υποστηρίξει όλα αυτά, θα τα διεκδικήσει και θα τα επιτύχει; Ποίου ισχυρού κράτους είναι επικεφαλής μέγας στρατηλάτης, ο οποίος θα επιχειρήσει και θα καταγάγει νίκες λαμπρές υπέρ του κοινωνικού συνόλου; Ούτε κράτος έχει πια, ούτε κοινωνικές δυνάμεις ισχυρές στο πλευρό του οι οποίες θα πολεμήσουν για τον κοινό σκοπό.
Τα υψηλά πλεονάσματα για τα οποία συνομολόγησε με τους επιτηρητές του για τα επόμενα 42 (!) έτη προϋποθέτουν υψηλή φορολογία, η οποία θα εξακολουθεί να πλήττει όλους όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να θέσουν την περιουσία τους, κινητή και ακίνητη, υπό τη σκέπη κάποιας off shore εταιρείας. Για την αποτελεσματικότητα των φορολογικών ελέγχων μάλιστα κάποιες από τις ελάχιστες προσλήψεις που θα γίνονται-εκτός εκείνων για τη καθαριότητα στους δήμους-είναι οι 25.000 στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, η οποία λογοδοτεί στους δανειστές και μόνο σ’ αυτούς. Μισθοί και συντάξεις θα προσαρμοστούν περαιτέρω στις απαιτήσεις μιας «ανταγωνιστικής» ελεγχόμενης από τους ξένους κοινωνία. Μέχρι τέλος του 2018 θα εκποιηθεί από τη ΔΕΗ η ικανότητα εκποίησης ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη.
Το δημόσιο θα βγάλει στο σφυρί τα μετοχικά μερίδιά του στις συστημικές τράπεζες, τα ΕΛΠΕ και το ΔΕΣΦΑ. Θα πάψει να είναι δημόσιο αγαθό το νεράκι με την εκχώρηση σε ξένες εταιρείες της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΥΑΘ. Περνούν σε ξένα χέρια επίσης τα λιμάνια Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Κέρκυρας, Ηγουμενίτσας, η Μαρίνα Αλίμου καθώς και το υπόλοιπο του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος», κλπ. « Στόχος όμως είναι και η εδραίωση της δημοκρατίας και της διαφάνειας στη χώρα μας», επαίρεται επίσης ο πρωθυπουργός, ωστόσο δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει πώς θα είναι κραταιός ο δήμος (αυτό σημαίνει δημοκρατία), όταν δεν έχει τίποτα στα χέρια του για να ελέγχει. Αυγή του 13ου αιώνα, το σωτήριον έτος 1203, ο Αλέξιος Δ Άγγελος έχει γίνει αυτοκράτορας του καταρρακωμένου Βυζαντίου υπό τις ευλογίες και την επιτήρηση των Φράγκων της τέταρτης σταυροφορίας, με τη δέσμευση στο μνημόνιο που υπέγραψε μαζί τους να τους δώσει τα πάντα χάριν του θρόνου του.
Ίσως το μόνο μάθημα που έχει αντλήσει από την Ιστορία ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ότι εκείνος ο Αλέξιος τελικά δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του και ακολούθησε η άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους ένα χρόνο αργότερα. Ο σημερινός Αλέξιος έχει φροντίσει να μη χρειάζεται καν άλωση. Τα έδωσε με τα ίδια του τα χέρια.
Πηγή: hellasjournal.com
