O δημόσιος διάλογος για τα εθνικά ζητήματα εμφορείται εσχάτως από μια τάση “απόκρυψης” των σοβαρών ζητημάτων με πρόσχημα ότι είναι για το καλό του λαού προκειμένου να μην έχει χαμηλό ηθικό. Αποκοιμίζουν τον κόσμο με θέματα ήσσονος σημασίας και ψευδαισθήσεις ενώ ταυτόχρονα, όσοι απέχουν από αυτήν τη λογική και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, κατηγορούνται ως ακραίοι, πολεμοκάπηλοι και ενίοτε επικίνδυνοι για τα εθνικά συμφέροντα.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων πρόκειται για προφανή σύγχυση ως προς το τι σημαίνει πατριωτισμός και εθνικό συμφέρον, για να μην πούμε ότι στρουθοκαμηλίζοντας εξυπηρετούνται αλλότρια αντεθνικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν ακραία αναθεωρητικό γείτονα με πολύ συγκεκριμένες επεκτατικές στοχοθετήσεις, τις οποίες διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία. Η Τουρκία βρίσκεται ήδη σε κρίσιμο σημείο πληθυσμιακά, γεγονός που τροφοδοτεί την επιθετικότητά της σε μια προσπάθεια διατήρησης της δυναμικής της, όπως προέβλεψε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο εμβληματικό έργο του «Θεωρία του Πολέμου».
Για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι, οι αθηναϊκές, αλλά και οι κυπριακές, πολιτικές ελίτ ουδέποτε κατόρθωσαν να κεφαλαιοποιήσουν τη μείζονα γεωγραφική θέση του Ελληνισμού. Αντ’ αυτού, με τις πρακτικές τους, μετέτρεψαν τα ισχυρά μας γεωπολιτικά ερείσματα σε εθνικό βραχνά και τροχοπέδη για την ευημερία μας. Η μετάθεση του προβλήματος της επιθετικότητας της γείτονος στις επόμενες γενεές, οι συμβιβασμοί και η υποχωρητικότητα με τη μέθοδο της “σαλαμοποίησης”, είχαν ως αποτέλεσμα να της επιτρέψουν να νιώθει ασφαλής για να προβαίνει σε αυξανόμενες, ποιοτικά και ποσοτικά, προκλήσεις.
Τουρκικές διεκδικήσεις
Παράλληλα, επιτράπηκε στην Τουρκία να διευρύνει την ατζέντα των διεκδικήσεων που αφορούν στην κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αυτές χρονολογικά συνοψίζονται στις εξής:
- Αποστρατιωτικοποίηση νήσων του Αν. Αιγαίου (1964).
- Αμφισβήτηση της αρχής της μέσης γραμμής για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου (1973).
- Αμφισβήτηση ορίων FIR Αθηνών (1974).
- Απειλή για τη μη άσκηση του δικαιώματος επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια (1974) που συνοδεύτηκε με το casus belli της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (1995).
- Απειλή για τη μείωση του εύρους του εναερίου χώρου από τα 10 στα 6 ν.μ. (1975).
- Αμφισβήτηση ορίων SAR, Ζώνης Έρευνας και Διάσωσης (1980).
- Διατήρηση του “No ships, no troops, no flags” στα Ίμια (1996) βάσει του σχεδίου των “γκρίζων ζωνών” (1992) οι οποίες πλέον μετουσιώθηκαν σε “τουρκικά νησιά υπό ελληνική κατοχή.
- Αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης (2017).
- Μη αναγνώριση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στο σύμπλεγμα Μεγίστης (2012), η οποία στη συνέχεια επεκτάθηκε σε Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο, Κρήτη και πλέον αφορά σε όλες ανεξαιρέτως τις νήσους/νησίδες/βραχονησίδες/βράχους. Θεωρία στην οποία βασίστηκε το τουρκολιβυκό μνημόνιο (2019) με το οποίο διεκδικεί θαλάσσιο σύνορο με τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Στην περιοχή αυτή διεξήγαγε επί 4,5 μήνες σεισμογραφικές έρευνες με το Oruc Reis (2020).
- Αμφισβήτηση της οριοθέτησης των συνόρων στον Έβρο (2020) η οποία έγινε βάσει του Πρωτοκόλλου του 1926.
Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, είναι σαφές ότι ως επιθετικές ενέργειες δεν θεωρούνται μόνον οι πράξεις ένοπλης βίας, αλλά κάθε παραβίαση θεμελιώδους συμφέροντος ή/και κυριαρχικού δικαιώματος, κατηγορία στην οποία εμπίπτουν αρκετές από τις παραπάνω τουρκικές αμφισβητήσεις.
Ακόμη και η συγκέντρωση δυνάμεων για τη διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων αποτελεί εν δυνάμει απειλή. Υπενθυμίζεται ότι στις επιχειρήσεις των τουρκοαζέρων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ είχε ήδη αναπτυχθεί εξοπλισμός σε κρίσιμα σημεία χωρίς να εγείρει υποψίες, με το πρόσχημα των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων που είχαν προηγηθεί. Ο τρόπος όμως με τον οποίο προβάλλονται οι τουρκικές ενέργειες στην ελληνική κοινή γνώμη, υποβιβάζει την κρισιμότητά τους και συγκαλύπτει τις προθέσεις τους.
Προαναγγελίες
Το αποτέλεσμα είναι ο Ελληνισμός εν συνόλω να αδυνατεί να κατανοήσει ότι, οι απειλές που εκτοξεύουν οι Τούρκοι δεν είναι πάντοτε πυροτεχνηματικές. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι ότι αυτοηδονίζονται προαναγγέλλοντας τις έκνομες ενέργειές τους, τις οποίες με μεθοδικότητα και σχεδιασμό κάνουν πράξη την κατάλληλη στιγμή. Αυτοεγκλωβίζουν την εξωτερική πολιτική τους με την εσωτερική προπαγάνδα και την επιθετική ρητορική.
Ακόμη κι αν οι τούρκοι πολιτικοί ήθελαν να φανούν διαλλακτικοί, γεγονός που δεν διαφαίνεται, και να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις, όποιος το αποτολμήσει εύκολα χαρακτηρίζεται ως προδότης. Έχουμε παραδείγματα από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, κατά το οποίο ακόμη και τούρκοι πρωθυπουργοί, στάλθηκαν στην αγχόνη. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι δημόσιες δηλώσεις τους οφείλουν να εξετάζονται σοβαρά πριν να προσπερνόνται ελαφρά τη καρδία ως λαϊκισμοί, ειδικά όταν εκστομίζονται από τον ίδιο τον Τούρκο Πρόεδρο.
Ο Ερντογάν σε ομιλία του στο Εθνικό Πάρκο Manzikert στις 26 Αυγούστου 2020 είπε: «Στον πολιτισμό μας, η κατάκτηση δεν είναι κατοχή ή λεηλασία. Είναι εγκαθίδρυση της δικαιοσύνης που ο Αλλάχ διέταξε… Οι συνομιλητές μας πρέπει να αποφύγουν τα λάθη που θα ανοίξουν τον δρόμο για την καταστροφή τους.» Πρόσθεσε μάλιστα ότι η Τουρκία θα διεκδικήσει τα δικαιώματά της στη Μεσόγειο, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα, και ότι θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο πολιτικά ή στρατιωτικά, ώστε να μην παραχωρήσει ποτέ καμία από τις περιοχές που της ανήκουν (σσ. αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), και ότι η υπομονή, οι δυνατότητες ή το θάρρος της, δεν πρέπει να δοκιμάζονται.
Διαχρονική ολιγωρία
Είναι πασίδηλο ότι πλέον μετράμε αντίστροφα πριν να έρθουμε αντιμέτωποι με προκλήσεις οι οποίες δεν δύναται να αντιμετωπιστούν χωρίς στρατιωτικά μέσα. Και αυτό γιατί όχι μόνο δεν έχουμε κατοχυρώσει τα αυτονόητα κυριαρχικά μας δικαιώματα (βλ. επέκταση αιγιαλίτιδας ζώνης και ταύτιση με εναέριο χώρο, χάραξη ευθειών γραμμών βάσης και ανακήρυξη/οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ σε όλη την επικράτεια), αλλά αντιθέτως αποδεχόμαστε παθητικά ένα καθεστώς συνεχών προκλήσεων και παραβιάσεων που προσβάλει την εθνική μας αξιοπρέπεια, και υποσκάπτει την εθνική μας υπόσταση, επιτρέποντας τη δημιουργία νέων περιοχών «ασαφούς κυριαρχίας». Έχουμε εκθέσει τον εαυτό μας ακόμη και έναντι αυτών στους οποίους προσβλέπουμε την υποτιθέμενη στήριξη.
Το αποτέλεσμα της δικής μας διαχρονικής ολιγωρίας είναι να πληροφορούμαστε, κάτι που πολλοί έτσι κι αλλιώς υποψιάζονταν, ότι η Τουρκία το 2014 ενέκρινε σχέδιο στρατιωτικής εισβολής στην Ελλάδα σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Nordic Monitor. Ευλόγως διερωτόμαστε λοιπόν, τι παραπάνω περιμένουμε από την γείτονα να πράξει, προτού να αποφασίσουμε ότι πρέπει να προετοιμάσουμε τον κυρίαρχο ελληνικό λαό για το απευκταίο αλλά πολύ πιθανό σενάριο μιας ελληνοτουρκικής διένεξης στο εγγύς μέλλον; Κάτι για το οποίο το τουρκικό πολιτικό προσωπικό ήδη προετοιμάζει την τουρκική κοινή γνώμη…
Το ποια θα είναι η μορφή της κρίσης είναι υπό συζήτηση. Εκτιμάται ότι δεν θα αποπειραθεί μια αμφιβόλου αποτελέσματος ευρείας κλίμακας διένεξη η οποία θα ενταφιάσει τις νεοοθωμανικές ονειρώξεις. Αφενός η υπερεπέκταση στα μέτωπα της Συρίας, τη Λιβύη που βαλτώνει, το Β. Ιράκ και τον Ν. Καύκασο, και αφετέρου τα τεράστια προβλήματα της τουρκικής οικονομίας, λειτουργούν ως αποτρεπτικός παράγοντας, όπως άλλωστε μας εξομολογείται ο πολεμοχαρής Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου του CHP.
Σενάρια κρίσης
Ενδέχεται λοιπόν η Τουρκία να ενεργήσει σημειακά μεν, πολυμετωπικά δε, εκμεταλλευόμενη το στοιχείο του αντιπερισπασμού και του αιφνιδιασμού με ταυτόχρονες επιχειρήσεις. Σενάρια όπως αυτό της κατάληψης ακατοίκητης νήσου/νησίδας/βραχονησίδας, ναυτικός αποκλεισμός κατοικημένης νήσου με εγγύτητα στα τουρκικά παράλια, ταυτόχρονη αύξηση μεταναστευτικών ροών στο Αν. Αιγαίο ή/και εισβολή στον Έβρο όμοια με αυτή του Μαρτίου του 2020, σε συνδυασμό με ταραχές στα κατά τόπους ΚΥΤ, είναι όλα πιθανά.
Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν η Ελλάδα αιφνιδιαστεί και δεν δοθεί έγκαιρα το πράσινο φως για να εμπλακούν οι Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ), οι οποίες διαθέτουν το σθένος, τα μέσα και την εκπαίδευση για να αντεπεξέλθουν, μπορεί τότε να συρθούμε σε διαπραγματεύσεις υπό διεθνή διαιτησία σε όλο το φάσμα των τουρκικών διεκδικήσεων. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί ότι, το ενδεχόμενο ενός ατυχήματος δύναται να προκαλέσει κλιμάκωση, και επομένως δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ειδικά εάν συνυπολογίσουμε τη νευρικότητα και απειρία που επιδεικνύει η νέα γενιά τούρκων πιλότων μαχητικών μετά τις εκκαθαρίσεις του Ερντογάν.
Είναι βέβαιο ότι μια ελληνοτουρκική κρίση, δεν θα αφήσει αδιάφορους τους συμμάχους μας και μη. Στο επόμενο άρθρο θα αναλυθεί η στάση που αναμένεται να κρατήσει το ΝΑΤΟ αλλά και η αντίδραση της ελληνικής ηγεσίας. Θα αναφερθούμε στην ανησυχητική θεωρία του “μίνι” πολέμου του τέως Προέδρου της Αμερικής Τραμπ, αλλά και στην πιθανότητα να υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή μας δρώντες οι οποίοι ευνοούνται από μια ελληνοτουρκική σύρραξη.
Πηγή: SLpress
