Αυτές τις ημέρες λοιπόν κυκλοφόρησε το βιβλίο του Στρατούλη από τις εκδόσεις Τόπος. Τίτλος: «Οταν γεννιέσαι τρεις φορές».
Το σημερινό μας σημείωμα αφορά έναν άνθρωπο. Η δική του προσωπική μάχη τέμνεται με μια πιο συλλογική, και γι’ αυτό το επιλέξαμε.
Ο Δημήτρης Στρατούλης είναι γνωστός. Ισως μονομερώς στους πολλούς για τη μακρά διαδρομή του στην Αριστερά, ως πρώην υπουργός, ως συνδικαλιστής, ως βουλευτής, ως σημερινό στέλεχος του Αριστερού Ρεύματος και της Λαϊκής Ενότητας. Μαχητικός, ευαίσθητος και αταλάντευτος, συχνά μπαίνει στο κάδρο για την ανυπακοή του, μέρος μιας πιο συλλογικής ανυπακοής του πολιτικού του χώρου. Συχνά με κόστος και διώξεις. Οπως πρόσφατα, που του ασκήθηκε δίωξη για την παρουσία του σε συγκέντρωση κατά βιορευστών στο χωριό Φυτείες. Σταματώ εδώ τα πολιτικά και συνεχίζω.
Αυτές τις ημέρες λοιπόν κυκλοφόρησε το βιβλίο του Στρατούλη από τις εκδόσεις Τόπος. Τίτλος: «Οταν γεννιέσαι τρεις φορές». Κι όμως, εδώ το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς δεν συνοψίζει κάποιου είδους χρονολόγιο της πολυετούς του δράσης. Δεν γράφει καν ένα μανιφέστο ιδεολογικό. Ούτε πρόκειται για κάποια προσωποπαγή κατάθεσή του από την πρώτη διακυβέρνηση Τσίπρα ή τη σημερινή γεωγραφία του πολιτικού του (πολύπαθου) χώρου. Εδώ μιλάμε για ένα βιωματικό και συγκινητικό «ημερολόγιο» που αφορά την αθέατη μα οριακή περιπέτεια του Στρατούλη.
Ο Δημήτρης λοιπόν έκανε δύο μεταμοσχεύσεις νεφρού σε διάστημα είκοσι ετών. Η πρώτη έγινε το 1999 και είχε δότη τη μητέρα του. Η δεύτερη έγινε το 2011. Η πρώτη εδώ στην Ελλάδα και στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Η δεύτερη στη Νανσί της Γαλλίας. Εκεί ο Δημήτρης είχε μπει στη λίστα αναμονής. Είχε αυτό το δικαίωμα ως ευρωπαίος πολίτης. Ο δότης της δεύτερης μεταμόσχευσης ήταν μια νεαρή Γαλλίδα που έπειτα από αιφνίδιο θάνατο έκανε δωρεά τα όργανά της – δίνοντας τη ζωή σε οκτώ ανθρώπους. Παρέμεινε άγνωστη για τον Στρατούλη, αφού απαγορεύεται ρητά ο λήπτης να ξέρει τον δότη στις ευρωπαϊκές χώρες. Και πάμε τώρα στο ζουμί.
Το βιβλίο δεν είναι μια δακρύβρεχτη κατάθεση. Δεν είναι ένα βιωματικό χρονικό που απλώς φιλοδοξεί να εκβάλει σε μια θάλασσα λυρισμού. Ο Στρατούλης κάνει κάτι σπουδαίο: μας παραδίδει ένα συνταρακτικό χρονικό ελπίδας και πίστης, δεδομένου πως ήταν νεφροπαθής τελευταίου σταδίου – και ενδιάμεσα στις δύο μεταμοσχεύσεις να έχει υποστεί και έμφραγμα. Μας υπενθυμίζει σημαντικά και δραματικά δεδομένα. Πως η χώρα μας είναι η τελευταία σε δωρεά οργάνων σε όλη την Ευρώπη. Με 3,5 δότες ανά ένα εκατομμύριο πολίτες. Οταν την ίδια στιγμή, η Ισπανία έχει 44 ανά εκατομμύριο και η Πορτογαλία 37 ανά εκατομμύριο (τα στοιχεία είναι της τελευταίας πενταετίας). Μας υπενθυμίζει πως απαιτείται μια συνεχής καμπάνια για ενίσχυση των δημόσιων πολιτικών, των πέντε μεταμοσχευτικών κέντρων που διαθέτουμε και των ΜΕΘ (Μονάδων Εντατικής Θεραπείας), που είναι εξάλλου η πηγή των μοσχευμάτων.
Ο Στρατούλης με τον αγώνα και το βιβλίο του μας αναγκάζει να σκεφτούμε και κάτι ακόμη, ίσως βαθύτερο. Πως παρά όλες τις αντιξοότητες, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να μας κρατήσει όρθιους-ες στη στροφή της ζωής. Η πίστη στο καλύτερο, η πίστη στη ζωή. Καμία μάχη, λέει τώρα ο Στρατούλης σε όσους μοιράζεται την περιπέτειά του, δεν πάει χαμένη. Και μετά το βιβλίο και τη θαρραλέα του εξομολόγηση καταλαβαίνουμε πως αυτό πια ισχύει και συλλογικά και ατομικά. Εξάλλου, η πίστη του στη ζωή αντλήθηκε και από την κοινωνική και πολιτική του στάση όλα αυτά τα χρόνια. Για σκεφτείτε το! Μέχρι υπουργός υπήρξε ακούραστος. Στο δικό του παράδειγμα τέμνεται η συλλογική πίστη για κοινωνική μεταβολή με το προσωπικό πείσμα. Ε, του το χρωστάμε.
