[Πέραν του διαφωτιστικού του χαρακτήρα, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του προκείμενου άρθρου βρίσκεται στο γεγονός ότι μεταφέρει τα όσα -εντυπωσιακά και αξιοσημείωτα- έγραψε Ισραηλινός δημοσιογράφος, στην παλαιότερη εφημερίδα του Ισραήλ, αξιολογώντας (ως ευεργετικά!) τα ρωσικά αντίποινα για την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου Ιλιούσιν-20, με ευθύνη του Ισραήλ, στην Συρία. Ο Γεδεών Λεβή ανήκει προφανώς στην ελάχιστη πλέον μειοψηφία διορατικών Ισραηλινών διανοουμένων, που αγωνιούν για την πορεία της χώρας των και την κατάληξη στην οποία αυτή πιθανώς οδηγεί. Ίσως μάλιστα είναι από τους Ρώσους μετανάστες στο Ισραήλ, οι οποίοι παραμένουν νοσταλγοί, γιορτάζουν την ρωσική νίκη κατά του ναζισμού παρελαύνοντας με τα πολεμικά τους παράσημα και ουκ ολίγοι επέστρεψαν στην Ρωσία.]
*Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Tα τελευταία χρόνια το Ισραήλ έχε γίνει πιο αχαλίνωτο από όσο συνήθιζε, «περιπολώντας» πάνω από τον εναέριο χώρο του Λιβάνου και βομβαρδίζοντας την επικράτεια της Συρίας, γράφει ο Γεδεών Λεβή, ανταποκριτής της Χααρέτζ, της παλαιότερης εφημερίδας του Ισραήλ.
Η Ρωσία, η οποία, μετά την κατάρριψη του αεροπλάνου IL-20, αποφάσισε να στείλει τα αντιαεροπορικά συστήματα S-300 στην Συρία, κατόρθωσε να «μαζέψει» το Ισραήλ, δείχνοντάς του τα όρια του τι επιτρέπεται, πιστεύει ο δημοσιογράφος.
«Μια ακτίνα ελπίδας προβάλλει πίσω από τα σύννεφα: Κάποιος καθορίζει το πλαίσιο του τι είναι επιτρεπτό στο Ισραήλ. Για πρώτη φορά, έπειτα από πολλά χρόνια, ένα άλλο κράτος ξεκαθαρίζει στο Ισραήλ πως η επιρροή του έχει όρια, πως είναι αφύσικο να κάνει ότι του αρέσει, πως δεν παίζει μόνο του στο παιχνίδι, πως η Αμερική δεν μπορεί πάντοτε να το καλύπτει και πως δεν μπορεί να βλάπτει ατέλειωτα», γράφει ο Γεδεών Λεβή.
Ενώ η Χεζμπολάχ νίκησε το Ισραήλ πριν από 12 χρόνια, σε μια μεγάλη αναμέτρηση στον Λίβανο και επίσης του έδειξε που είναι τα όρια, η Ρωσία είναι η πρώτη κρατική οντότητα που το κάνει ύστερα από πολλές δεκαετίες.
Κατά τον δημοσιογράφο, το Ισραήλ έχει ανάγκη τέτοιων περιορισμών όπως η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Στα τελευταία χρόνια η «αλαζονεία» του και η γενική γεωπολιτική κατάσταση του είχαν επιτρέψει «να τεθεί εκτός ελέγχου».
Τα ισραηλινά αεροπλάνα μπορούσαν να περιπολούν στον εναέριο χώρο του Λιβάνου σαν να ήταν δικός τους και βομβάρδισαν την Συρία πάρα πολλές φορές, χωρίς την ύπαρξη λόγων που εντάσσουν αυτήν την ενέργεια στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου. Τα στρατεύματα επίσης του Ισραήλ καταστρέφουν κάθε τόσο την Γάζα, οι καταχρήσεις του σε βάρος των Παλαιστινίων μόνο αυξάνονται, παρά την εντεινόμενη διεθνή πίεση και την γενική αποστροφή για τα εγκλήματα του λεγόμενου «Εβραϊκού Κράτους», που κρατά την αιχμάλωτη Παλαιστίνη σε μια «αέναη πολιορκία» και συνεχίζει να διατηρεί σε καθεστώς «κατοχής» την δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού, υπογραμμίζει ο Λεβή.
«Ξαφνικά κάποιος σηκώθηκε και είπε»: Εντάξει, φτάνει πια. Τουλάχιστον στην Συρία αρκετά. «Ευχαριστώ σε Μάνα Ρωσία, γιατί μάζεψες το παιδί που είχε ξεσαλώσει εδώ και πολύ καιρό.»
Κατά τον Λεβή η αντίδραση της Ρωσίας προκάλεσε «αποπληξία» στο Ισραήλ, γεγονός που κατέδειξε πόσο η χώρα έχει ανάγκη έναν «υπεύθυνο ενήλικα» για να την σωφρονίσει.» Επί τέλους, επί δεκαετίες το Ισραήλ δεν είχε βρεθεί αντιμέτωπο με ένα τέτοιο «παράξενο φαινόμενο».
Την άνοιξη, το (πρακτορείο) Μπλούμπεργκ είχε επικαλεστεί τέως και σημερινούς Ισραηλινούς αξιωματούχους που απειλούσαν ότι η ισραηλινή αεροπορία θα βομβαρδίσει τους S-300, εάν η Ρωσία εφοδιάσει την Συρία με αυτά τα αντιαεροπορικά συστήματα. Αλλά οι φωνές εκείνων που μίλησαν τότε με «κενούς παληκαρισμούς» έχουν τώρα σιγήσει, σημειώνει ο Λεβή.
Κατά την γνώμη του, κάθε κράτος, της Συρίας συμπεριλαμβανομένης, δικαιούται να διαθέτει αντιαεροπορική προστασία και κανείς δεν πρέπει να μπορεί να του στερήσει αυτή την δυνατότητα με την βία. Αλλά αυτή απλή αλήθεια ακούγεται από τις ισραηλινές αρχές σαν κάτι «μη ρεαλιστικό».
Είχαν συνηθίσει να θεωρούν την κυριαρχία άλλων χωρών ως «στερούμενη σημασίας», ενώ θεωρούν την δική τους κυριαρχία «ιερή» και «υπεράνω όλων».
«Επενέβαιναν με ατιμωρησία» στις υποθέσεις της περιοχής, κρυπτόμενοι πίσω από πραγματικούς ή μυθικούς φόβους για την εθνική ασφάλεια. Αλλά όλα αυτά ανεπάντεχα βρέθηκαν μπροστά στο ρωσικό ΌΧΙ, που έφερε το Ισραήλ πίσω στην πραγματικότητα. Αυτό συνέβη σε πολύ κατάλληλη στιγμή. Όταν το Ισραήλ «βρισκόταν στον έβδομο ουρανό από ευτυχία», επειδή οι ΗΠΑ μετέφεραν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ και περιέκοψαν την χρηματοδότηση στην Ούνρα που συνδράμει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στην Μέση Ανατολή. Η Μόσχα εξέδωσε μια προειδοποίηση.
Μπορεί αυτό κάπως να εξισορροπήσει την «μέθη της ισχύος» που έχει καταλάβει αυτήν την χώρα τα τελευταία χρόνια και ν’ αρχίσει να «λογικεύεται και να συνέρχεται».
Επιπλέον, μπορεί αθέλητα η Ρωσία να αποδειχτεί «ευεργέτης του Ισραήλ, λόγω αυτής της παρανοϊκής και διαφθείρουσας υποστήριξης που του παρέχεται από την σημερινή αμερικανική κυβέρνηση και τις προηγούμενες», επιχειρηματολογεί ο Λεβή. Και προσθέτει:
Η Ρωσία επέδειξε στον κόσμο τον τρόπο που πρέπει να συναλλάσσεται κανείς με το Ισραήλ, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά την γλώσσα που αυτό καταλαβαίνει. Αυτοί που πράγματι νοιάζονται για το Ισραήλ και την Δικαιοσύνη ας μάθουν πως γίνεται αυτό: Μόνο με την χρήση ισχύος.»
Κατά τον δημοσιογράφο, το Ισραήλ μόνο όταν έχει τιμωρηθεί και έχει υποχρεωθεί να πληρώσει για τα ανομήματά του, συμπεριφέρεται σωστά. Η αεροπορία του θα το σκεφτεί πολύ προτού αρχίσει έναν νέο βομβαρδισμό της Συρίας -για τον οποίο θα είναι ασαφές εάν υπάρχει καν υπαρκτός λόγος.
Και ο Γεδεών Λεβή καταλήγει:
« Εάν αυτό το ρωσικό «Νιετ» κρεμόταν επίσης στον ουρανό της Γάζας, πόσοι αμέτρητοι άχρηστοι θάνατοι και καταστροφές θα είχαν αποφευχθεί. Εάν οι διεθνείς δυνάμεις είχαν αποκρούσει την ισραηλινή κατοχή, αυτή θα είχε εκλείψει από πολύ καιρό.
Αντί γι΄αυτό, έχουμε τον Ντόναλντ Τραμπ στην Ουάσιγκτον και τις αξιοθρήνητες καταδικαστικές δηλώσεις της Ε.Ε. λόγω της έξωσης των κατοίκων του Χαν αλ-Αχμάρ».
*Πηγή: Joaquin Flores, fort Russ, Russia Insider, 27-9-2018.
