Το αφήγημα με το οποίο ενδύεται η επίθεση του κεφαλαίου στους μισθούς θέλει τις «υψηλές» εργατικές αμοιβές να απειλούν τη δημοσιονομική σταθερότητα, δηλαδή να προκαλούν ελλείμματα και να απειλούν το γενικό …καλό. Ή, να αποτελούν εμπόδιο στις νέες επενδύσεις. Έτσι, η μείωση των μισθών εμφανίζεται ως επιβεβλημένη για να αποκατασταθεί η δημοσιονομική ισορροπία και να αναπτυχθεί η οικονομία. «Δεν είναι αυτό που νομίζετε», σαν να λένε εν χορώ υπουργοί και ιδεολογικά κέντρα της ελίτ.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου η χρονική σύμπτωση καθιστά περιττές τετοιες δικαιολογίες. Όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στη Γαλλία τις τελευταίες μέρες, αφού η νέα κυβέρνηση έκανε σαφές ότι θα μειώσει με κάθε πολιτικό κόστος τις αμοιβές και θα καταργήσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Μια μεγαλεπήβολη πρωτοβουλία συγκεκριμένα έπεισε τον καθένα ότι …ναι, είναι αυτό που νομίζουμε: Δηλαδή, η μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα δεν στοχεύει σε τίποτε άλλο παρά να κλείσει τις τρύπες που θα προκαλέσει στα κρατικά ταμεία η μείωση του φόρου στους πλούσιους. Κάπως σαν οι παροχές τους να είναι οι περικοπές μας…
Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν από το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών της Γαλλίας την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου. Βάσει εκτιμήσεών του, η υλοποίηση των πρόσφατων εξαγγελιών του Εμμανουέλ Μακρόν για μείωση του υψηλότερου φορολογικού συντελεστή και εισαγωγή ενός οριζόντιου φόρου στα μερίσματα θα σημάνει πώς οι 100 πλουσιότεροι φορολογούμενοι θα εξοικονομήσουν ετησίως 582.380 ευρώ ο καθένας κατά μέσο όρο! Διευρύνοντας το δείγμα, οι 1.000 πλουσιότερες οικογένειες της Γαλλίας θα επωφεληθούν 172.220 ευρώ ετησίως έκαστη.
Να θυμίσουμε πώς η προεκλογική εξαγγελία του Μακρόν, που του χάρισε το χαρακτηρισμό «πρόεδρος των πλουσίων», περιέγραφε συνολικές φορολογικές μειώσεις της τάξης του 70%. Γίνεται έτσι εμφανές ότι οι συνέπειες στα δημόσια οικονομικά και συγκεκριμένα στη δυνατότητα του κράτους να συνεχίσει να χρηματοδοτεί κοινωνικές παροχές και να χορηγεί μισθούς ακυρώνεται εκ θεμελίων. Σε αυτό το πλαίσιο και μόνο μπορεί να ερμηνευθεί ο επιτακτικός χαρακτήρας με τον οποίο τίθεται το αίτημα της συντριβής των γαλλικών μισθών.
Αν δε, κάποιος αντιτείνει ότι «μήπως και η Γαλλία έχει γενναίες παροχές και μεγάλο δημόσιο τομέα μιας άλλης εποχής», δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις ΗΠΑ∙ εκεί που ξεκίνησε η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση. Η πιο πρόσφατη εξαγγελία του Τραμπ, που ισοδυναμεί με χέρι φιλίας στην αμερικανική ολιγαρχία, αφορά τη μείωση του εταιρικού φόρου από το 35% στο 20%. Είναι μια μείωση τόσο σαρωτική και άνευ προηγουμένου που έχει εξοργίσει ακόμη και το φιλελεύθερο κατεστημένο, που ποτέ δεν έκρυψε τους δεσμούς αίματος τους οποίους διατηρεί με τον επιχειρηματικό κόσμο. Κυρίως αποκαλύπτει ότι η κούρσα των περικοπών δεν σχετίζεται με κάποιες υποτιθέμενες υψηλές εργατικές αμοιβές και, το σημαντικότερο, ότι δεν έχει τέλος…
*Πηγή: prin.gr (Έντυπη έκδοση: Εφημερίδα «ΠΡΙΝ»,05-11-2017).
