Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;
*Στη ”δημιουργική καταστροφή” που μας έχουν επιβάλλει, δεν θα πρέπει να απαντήσουμε με μια ”καταστροφική δημιουργία” αλλά με μια ”ξεκάθαρα προσανατολισμένη δημιουργική αντεπίθεση” που δεν θα έρθει για να προσπεράσει αλλά για να δημιουργήσει να ανατρέψει και να καθιερωθεί.
Σχετικά με την πρωτοβουλία 1-1-4.
Αυτό που προηγείται σήμερα, είναι όλοι μας ”να κοιτάξουμε την ώρα και όχι τον μηχανισμό του ρολογιού”.
Και η ώρα λέει ξεκάθαρα ότι έχει αργήσει η στιγμή που θα παρθούν πρωτοβουλίες προκειμένου να απαλλαγούμε από τα δεσμά των νεοφιλελεύθερων και καταστροφικών πολιτικών που έχουν οδηγήσει τη χώρα σε διάλυση και τους πολίτες σε απόγνωση.
Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;
Κατηγορηματικά όχι.
Σήμερα καλούμαστε να λύσουμε μια πολιτικοκοινωνική εξίσωση με τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, καλούμαστε να τα βάλουμε με το ντόπιο και ξένο σύστημα εξουσίας, καλούμαστε να ανατρέψουμε τα δεδομένα μέσα από συσχετισμούς και συνθήκες που όχι απλά δεν μας ευνοούν, αλλά είναι συντριπτικά ισχυρότερες.
Αλλά πότε οι συσχετισμοί ευνοούσαν τους ανυπότακτους;
Ποτέ, πάντα ευνοούσαν το σύστημα.
Είναι ξεκάθαρο το κάλεσμα;
Έχει κοινωνικό έρεισμα, πολιτική και ιδεολογική βάση;
Είναι απαραίτητο και επιβάλλεται.
Κοινωνικό έρεισμα υπάρχει και επιτακτική ανάγκη, όμως τη περίοδο που διανύουμε είναι πρακτικά ανέφικτο να υπάρχει ενωτικό κάλεσμα συσπείρωσης και αγώνα με ξεκάθαρη ιδεολογική βάση.
Μπορεί να υπάρχουν ελπίδες επιτυχίας του εγχειρήματος χωρίς ιδεολογική σύγκλιση και συγχνωτισμό των δυνάμεων που το συναποτελούν, παρά μόνο με προγραμματική σύγκλιση με απώτερο μια νέα πολιτική ανατροπή;
Η ρεαλιστική εικόνα-αποτίμηση που έχουμε στον εξωκοινοβουλευτικό πολιτικό και κινηματικό χώρο, μας οδηγεί μοιραία σε αμοιβαίες ιδεολογικές υποχωρήσεις αφού οι δυνάμεις που τον συνθέτουν είναι απόλυτα ετερόκλητες.
Έχουν όμως ένα κοινό στοιχείο.
Έχουν κρατήσει έντιμη και σταθερή θέση σε όλα τα επίπεδα, ασχέτως με την οπτική από την οποία βλέπουν, αναλύουν και παρεμβαίνουν στους κοινωνικούς αγώνες όλη την νεομνημονιακή περίοδο της διαστροφικής μεταστροφής, της μετάλλαξης και της απόλυτης αφομοίωσης της κυβέρνησης Τσίπρα μέχρι και σήμερα.
Υπάρχει επάρκεια δυνάμεων, δυναμική και προοπτική ανατροπής;
Αυτό θα το δείξει ο χρόνος, μιας και η επάρκεια δυνάμεων δεν υπολογίζεται με κανόνες του σήμερα αλλά με σχεδιασμό του αύριο και το κατά πόσο το εγχείρημα θα κατορθώσει να μαζικοποιηθεί, να ισχυροποιηθεί, να βγάλει προοπτική και να κατορθώσει να εμπνεύσει και να προσελκύσει όλο αυτό το ”ανθρώπινο δυναμικό” που νοιώθει απογοητευμένο, ξεχασμένο, παραγκωνισμένο προδομένο και να πείσει ότι μπορεί να αποτελέσει τον νέο πόλο έλξης που θα τους δώσει ανάσα και ελπίδα για το αύριο.
Θα προσπαθήσουν κάποιοι μέσα από αυτή τη πρωτοβουλία, να στήσουν έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, να οικειοποιηθούν και να σφετεριστούν κοινούς αγώνες, να παραγκωνίσουν και να ”κρύψουν” κάποιους πιο ικανούς αλλά που δεν θα είναι ευνοούμενοι των μηχανισμών που ενδέχεται να στηθούν;
Ενστάσεις και ανησυχίες υπάρχουν και θα πρέπει να υπάρχουν αν θέλουμε να λειτουργήσει θετικά αυτή η πρωτοβουλία.
Ένα όμως είναι βέβαιο.
Οι εποχές των ανυποψίαστων νεροκουβαλητών στο μύλο κάποιων επίδοξων και αδίστακτων τυχοδιωκτών, τελείωσαν, τουλάχιστον στη πλειοψηφία τους.
Σήμερα διανύουμε μια περίοδο ”κοινωνικής και πολιτικής αναθεώρησης” και για να επαναληφθεί το κόλπο του αιώνα της ομάδας Μαξίμου είναι απλά πολύ δύσκολο.
Το μόνο που μπορεί να συμβεί θα είναι να υπάρξει άλλη μια και ίσως η τελευταία μεγάλη αποτυχία ανάταξης, ανασύνταξης, ανασυγκρότησης, αναδιοργάνωσης και ισχυροποίησης του λαικού κινήματος που απαξιώθηκε και των πολιτικών εκείνων που παραγκωνίστηκαν προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την εγκαθίδρυση και την μονιμοποίηση της κατοχής στον τόπο.
Επομένως χώρος για ανησυχίες, προβληματισμούς και δημιουργικές ρήξεις συγκρούσεις, ριζικές τομές, αναθεώρηση και επικαιροποίηση του τρόπου πάλης αγώνα αντίστασης και ανατροπής, είναι επιβεβλημένο να υπάρχει, όχι όμως για φοβίες, δισταγμούς και μικρότητες.
Και κάτι τελευταίο που πηγάζει μέσα από κάποιες δικές μου ανησυχίες.
Το χθεσινό προσκλητήριο, ήταν ξεκάθαρα ένα ανοιχτό προσκλητήριο σε κοινή δράση και αγώνα για
την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων, εθελόδουλων, βάρβαρων και κοινωνιοκτόνων πολιτικών των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ”πολιτικά και κοινωνικά ετερόκλητων δυνάμεων με ένα κοινό στόχο”.
Δεν μιλάμε με όρους καθαρά Αριστεράς ή Δεξιάς, όμως θα πρέπει να μιλάμε για μια κατεύθυνση δημοκρατική προοδευτική ριζοσπαστική.
Αυτό μπορεί να μην είναι το πολιτικά ορθό είναι όμως το κοινωνικά και εθνικά αναγκαίο.
Με βάση αυτό και αν επιθυμούμε να υπάρξει προοπτική μέλλον συνέχεια και αποτέλεσμα, θα πρέπει να μιλάμε για ένα αναμφισβήτητα ριζοσπαστικό κάλεσμα, που απευθύνεται σε φορείς οργανώσεις και πρόσωπα με δημοκρατικά, προοδευτικά χαρακτηριστικά και αντανακλαστικά και σε καμία περίπτωση ”πατριωτικά”, χωρίς φυσικά να αμφισβητείται ο όρος αυτός καθ’ αυτόν, αλλά τη δεδομένη συγκυρία φαντάζει διάτρητος και αναντίστοιχος με το τάιμινγκ.
Ίσως στη καλύτερη περίπτωση να μιλήσουμε για ”προοδευτικό πατριωτισμό”.
Αυτή μου η ”ανησυχία και πρόταση” δεν πηγάζει από ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και κωλύματα, παρά μόνον από το ότι προσωπικά θεωρώ ότι δεν μπορεί σε ένα τέτοιο κάλεσμα να μην μπαίνουν δικλείδες ασφαλείας.
Πατριώτες και αντιμνημονιακοί, υπάρχουν παντού, είναι και της μόδας και έχει γίνει συνήθεια όπου βλέπουν πόρτα και φως να μπαίνουν.
Δεν είναι όμως έτσι.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε συγκεκριμένους χώρους και πρόσωπα, όμως ξεκάθαρα και απόλυτα, πατριώτης και αντιμνημονιακός δεν συνεπάγεται και δημοκράτης, προοδευτικός, ριζοσπάστης.
Επομένως στη ”δημιουργική καταστροφή” που μας έχουν επιβάλλει, δεν θα πρέπει να απαντήσουμε με μια ”καταστροφική δημιουργία” αλλά με μια ”ξεκάθαρα προσανατολισμένη δημιουργική αντεπίθεση” που δεν θα έρθει για να προσπεράσει αλλά για να δημιουργήσει να ανατρέψει και να καθιερωθεί.
Στην προσπάθεια υποταγής και υποτέλειας μέσω ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού, του ψευτοπατριωτισμού, του συντηρητισμού της πατριδοκαπηλείας, αλλά και της νόθας και αποπροσανατολιστικής αριστεροκαπηλείας που υποκρύπτει έρποντα φασισμό, αναλγησία και βαρβαρότητα, απαντάμε με “γνήσιο προοδευτικό πατριωτισμό’’, πολιτική ανυπακοή, δημοκρατικά αντανακλαστικά, αντίσταση και αγώνα.
*Ο Τάσος Καραγιώργος εκπροσωπεί το Κίνημα ΑΛ.ΑΝΥ.Α (Αλληλεγγύη, Ανυπακοή, Αντίσταση).
