Από τα Panama στα Paradise Papers, και από τη “λίστα Λαγκάρντ” στη “λίστα Φαλτσιάνί” το συμπέρασμα είναι ένα: Το σύστημα είναι φτιαγμένο ώστε οι έχοντες να κερδίζουν όλο και πιο πολλά και οι αδύναμοι να πληρώνουν όλο και περισσότερα.
Κράτη διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν, επειδή έτσι αποφάσισαν κάποιοι “ισχυροί”. Και κράτη αναδύονται, ή εμποδίζονται να αναδυθούν, επειδή έτσι -α λα καρτ και δίχως αρχές- αποφασίζουν κάποιες ελίτ.
Αλλά ενώ ο κόσμος που γνωρίσαμε αναδιατάσσεται, και ως επί το πλείστον όχι για το καλό μας, υπάρχουν πολλά που μένουν αναλλοίωτα επειδή έτσι επιθυμούν οι ελίτ και οι “ισχυροί”, από τον Τραμπ μέχρι τον Πούτιν και από την βασίλισσα Ελισάβετ μέχρι τον πρώην καγκελάριο Σρέντερ: οι φορολογικοί παράδεισοι, τα “βασίλεια” των offshore.
Αυτά τα “νησιά” των θησαυρών, που διαπλέκονται με τους ηπειρωτικούς “παραδείσους”, όπως για παράδειγμα το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία, είναι οι κρίκοι ενός τεράστιου καλοδουλεμένου συστήματος, που δημιουργήθηκε για την προστασία των εχόντων, για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι υπόλοιποι να πληρώνουμε όλους τους φόρους,όπως πολύ εύστοχα το περιγράφει ο Νίκολας Σάξον στο βιβλίο του για τις offshore.
Κάπως έτσι “οι υπεράκτιες υπηρεσίες κυμαίνονται από νόμιμες έως παράνομες. Σε ό,τι αφορά τη φορολογία, οι παράνομες δραστηριότητες ονομάζονται φοροδιαφυγή, ενώ η φοροαποφυγή είναι θεωρητικώς νόμιμη, αλλά εξ ορισμού συνεπάγεται παράκαμψη της βούλησης των εκλεγμένων νομοθετικών σωμάτων. Πρόκειται για πονηρό ζήτημα: ανάμεσα στη διαφυγή και την αποφυγή εκτείνεται μια απέραντη γκρίζα ζώνη κι συχνά χρειάζονται μακροσκελείς δικαστικοί αγώνες για να διαπιστωθεί σε ποι μεριά του νόμου βρίσκεται το φορολογικό καταφύγιο μιας πολυεθνικής εταιρείας” (Νίκολας Σάξον, “Offshore, τα νησιά των θησαυρών”, εκδόσεις Παπαδόπουλος).
Στα καθ’ ημάς, οι λίστες με αυτούς που άλλοτε κρύφτηκαν μέσα στις υπεράκτιες εταιρείες, πηγαίνοντας από τον έναν παράδεισο στον άλλον για να ξεπλυθεί το μαύρο χρήμα, κι άλλοτε τις χρησιμοποίησαν για αποφυγή φορολόγησης είναι πολλές και περιλαμβάνουν δεκάδες ονόματα, από τον Βουλγαράκη μέχρι τον Άκη, παλαιότερα, πρωτοκλασάτα στελέχη τραπεζών χτες, την Μαρέβα Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη σήμερα.
Κι πάντοτε, και παλαιότερα, και χτες, και τώρα, κυβερνήσεις, βουλευτές και κόμματα μιλούν για την ανάγκη να ελεγχθούν οι λίστες και μετά γίνονται κάποιοι έλεγχοι, αλλά όχι όλοι και όχι πλήρως, και αντί να βρεθεί “όλη η αλήθεια” βρίσκονται -στην καλύτερη περίπτωση- μόνο μερικά κομμάτια της. Και η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται βέβαια και η βασιλεία των offshore και οι υπόγειες και εν πολλοίς σκοτεινές διαδρομές του χρήματος, μέχρι την δημοσιοποίηση της επόμενης λίστας, την εκ νέου αναζωπύρωση της συζήτησης και την εκ νέου υπόσχεση των κυβερνώντων για “εξονυχιστικούς ελέγχους”.
Για αυτό ίσως είναι καιρός αντί να συζητάμε για τις λίστες και να ζητάμε ελέγχους, οι έλεγχοι να γίνουν και να γίνουν όπως ακριβώς πρέπει και γρήγορα. Με πολιτική δέσμευση σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και δημόσια αποτίμηση. Που είναι σκόπιμο να οδηγήσει στον έλεγχο του συστήματος που γεννάει τις “λίστες” και της χρηματοπιστωτικής αριστοκρατίας που το έστησε και το συντηρεί.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
**Πηγή: news247.gr
Αυτά τα “νησιά” των θησαυρών, που διαπλέκονται με τους ηπειρωτικούς “παραδείσους”, όπως για παράδειγμα το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία, είναι οι κρίκοι ενός τεράστιου καλοδουλεμένου συστήματος, που δημιουργήθηκε για την προστασία των εχόντων, για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι υπόλοιποι να πληρώνουμε όλους τους φόρους,όπως πολύ εύστοχα το περιγράφει ο Νίκολας Σάξον στο βιβλίο του για τις offshore.
Κάπως έτσι “οι υπεράκτιες υπηρεσίες κυμαίνονται από νόμιμες έως παράνομες. Σε ό,τι αφορά τη φορολογία, οι παράνομες δραστηριότητες ονομάζονται φοροδιαφυγή, ενώ η φοροαποφυγή είναι θεωρητικώς νόμιμη, αλλά εξ ορισμού συνεπάγεται παράκαμψη της βούλησης των εκλεγμένων νομοθετικών σωμάτων. Πρόκειται για πονηρό ζήτημα: ανάμεσα στη διαφυγή και την αποφυγή εκτείνεται μια απέραντη γκρίζα ζώνη κι συχνά χρειάζονται μακροσκελείς δικαστικοί αγώνες για να διαπιστωθεί σε ποι μεριά του νόμου βρίσκεται το φορολογικό καταφύγιο μιας πολυεθνικής εταιρείας” (Νίκολας Σάξον, “Offshore, τα νησιά των θησαυρών”, εκδόσεις Παπαδόπουλος).
Στα καθ’ ημάς, οι λίστες με αυτούς που άλλοτε κρύφτηκαν μέσα στις υπεράκτιες εταιρείες, πηγαίνοντας από τον έναν παράδεισο στον άλλον για να ξεπλυθεί το μαύρο χρήμα, κι άλλοτε τις χρησιμοποίησαν για αποφυγή φορολόγησης είναι πολλές και περιλαμβάνουν δεκάδες ονόματα, από τον Βουλγαράκη μέχρι τον Άκη, παλαιότερα, πρωτοκλασάτα στελέχη τραπεζών χτες, την Μαρέβα Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη σήμερα.
Κι πάντοτε, και παλαιότερα, και χτες, και τώρα, κυβερνήσεις, βουλευτές και κόμματα μιλούν για την ανάγκη να ελεγχθούν οι λίστες και μετά γίνονται κάποιοι έλεγχοι, αλλά όχι όλοι και όχι πλήρως, και αντί να βρεθεί “όλη η αλήθεια” βρίσκονται -στην καλύτερη περίπτωση- μόνο μερικά κομμάτια της. Και η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται βέβαια και η βασιλεία των offshore και οι υπόγειες και εν πολλοίς σκοτεινές διαδρομές του χρήματος, μέχρι την δημοσιοποίηση της επόμενης λίστας, την εκ νέου αναζωπύρωση της συζήτησης και την εκ νέου υπόσχεση των κυβερνώντων για “εξονυχιστικούς ελέγχους”.
Για αυτό ίσως είναι καιρός αντί να συζητάμε για τις λίστες και να ζητάμε ελέγχους, οι έλεγχοι να γίνουν και να γίνουν όπως ακριβώς πρέπει και γρήγορα. Με πολιτική δέσμευση σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και δημόσια αποτίμηση. Που είναι σκόπιμο να οδηγήσει στον έλεγχο του συστήματος που γεννάει τις “λίστες” και της χρηματοπιστωτικής αριστοκρατίας που το έστησε και το συντηρεί.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
**Πηγή: news247.gr
