Τιμωρητικός εκβιασμός και παραδειγματισμός του Ελληνικού Κράτους, για να καταρρεύσει η οικονομία, είτε μέσα, είτε έξω από το ευρώ, αλλά με τους όρους της Γερμανο-Ευρώπης.
Για τα Εταιρικά Σύμφωνα Πλαισίου Ανάπτυξης (ΕΣΠΑ), η Ε.Ε., ξεκινώντας στην Ελλάδα με τον τότε επιτηρητή των ΕΣΠΑ, Χορστ Ράϊχενμπαχ, μας επιβάλλει την αρχή της αιρεσιμότητας (conditionality), που σημαίνει πως για να εκταμιευτούν τα ποσά, θα πρέπει να έχουν υλοποιηθεί όλα τα προαπαιτούμενα και να μην υπάρχει δημόσιο έλλειμμα. Μπορούν επίσης να μας ζητήσουν να καταθέσουμε στην ΕΤΕπ ένα ποσό ως εγγύηση ή μπορούν και να μας βάλουν πρόστιμο αρκετών δις. Το ίδιο ισχύει και αν καταστρατηγηθούν τα μνημόνια.
Στο οικονομικό σκέλος, η Ελλάδα έχει τις εξής πηγές εισοδήματος από την Ε.Ε.: α) το ΕΣΠΑ 2014-2020 ύψους περίπου €19 δις και β) την χρηματοδότηση μέσω της δανειακής σύμβασης, η οποία αφού υπεγράφησαν τα μνημόνια, θεωρείται (κάτι που στην παραγματικότητα δεν συμβαίνει) ότι διατηρεί τη χώρα εν ζωή οικονομικά, γ) τη δανειοδότηση της μέσω της Ε.Τ.Επ.
Αναρωτιέται κανείς, για την αυθαιρεσία και την εκ του πονηρού επιβολή αλλά και αποδοχή τέτοιων όρων, που ζητείται να υλοποιηθούν μετά τα αποτυχημένα μαθηματικά μοντέλα πρόβλεψης των καταστάσεων, κ.λπ., πόσο χρόνο μπορεί μια Οικονομία να αντέξει να πληρώνει και υπέρογκα πρόστιμα, ενώ δεν θα έχει ανάσες χρηματοδότησης, με κλειστές τις στρόφιγγες από την Ε.Κ.Τ., τα διαρθρωτικά ταμεία, την Κ.Α.Π. και την Ε.Τ.Επ.;
Οπότε εδώ, έχουμε ένα μέσο εκβιασμού, εκφοβισμού, ποδηγέτησης, εκμετάλλευσης και εξαπάτησης, ιδιαίτερα αφού προέρχεται από «λεόντειες συμβάσεις», που καταστρατηγούν τα δικαιώματα των αδυνάμων αντισυμβαλλομένων μερών και παραβιάζουν το κοινοτικό κεκτημένο, το διεθνές δίκαιο, τις αξιακές αρχές, τις συνθήκες, τη νομολογία και το δίκαιο των συμβάσεων ή ακόμη χειρότερα αφού είναι προϊόν αλχημειών και παραχαράξεων, ή αποτέλεσμα ανεπάρκειας, ή διαπλοκών.
Οι «εταίροι» έχουν και αυτοί τεράστια συνυπευθυνότητα για την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα πολύ πριν να εμφανιστεί η κρίση, κατά τη διάρκεια της κρίσης αλλά και σήμερα, επτά χρόνια μετά την κρίση. Eξανάγκασαν τους συνθηκολογήσαντες κυβερνήτες, στο να αποδεχθούν η Ελλάδα να γίνει προτεκτοράτο.
Πρόκειται για ένα τιμωρητικό εκβιασμό και παραδειγματισμό του Ελληνικού κράτους, για να οδηγηθεί σεελεγχόμενη χρεοκοπία, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ, με τους όρους της Γερμανο-Ε.Ε., όταν θα έχει δηλαδή ξεπουλήσει τον πλούτο της χώρας και των πολιτών, όταν θα είναι νομικά δεσμευμένο σε καταβολή υπέρογκων (μη οφειλόμενων) ποσών για ακόμη 100 έτη, ώστε να το «γυρίσουν» σε νόμισμα κατοχικής ευρω-δραχμής, με όρους και ισοτιμία ρυθμιζόμενη από την Ε.Ε.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και σύσσωμο το μνημονιακό μπλοκ, τα έχουν αποδεχθεί όλα,μετατρέποντας ακόμα και τα ΟΧΙ των σε Ελλήνων σε ΝΑΙ, με σπασμωδικές κινήσεις, αλλά μέσα στη «φάκα» που δέχτηκαν να μπουν.
Σαν να μην έφθαναν αυτά, εξ αιτίας 29 «υπερχρεωμένων» συμβάσεων δημοσίων έργων 2007-2013, το Ελληνικό Δημόσιο χρεώθηκε από την Ευρ. Επιτροπή Ανταγωνισμού με €375εκ. ως «κλοπή» κοινοτικών πόρων. Το Ελλ. Δημόσιο, αιτήθηκε να μη παρακρατηθούν από τα ΕΣΠΑ, αλλά από την υπερδέσμευση πόρων. Πρόκειται για τραγέλαφο.
Παρεμπιπτόντως, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο, της οποίας ο μηχανισμός Φορολογικής Διοίκησης (εφορίες, τελωνεία και επιτελικά τμήματα) έχει ανεξαρτητοποιηθεί και αποσπαστεί από την όποια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Ένας «εμπειρογνώμονας» εκπροσωπεί τους δανειστές στη διοίκηση του μηχανισμού συγκέντρωσης των ελληνικών δημοσίων εσόδων, διοριζόμενος άμεσα από τις Βρυξέλλες. Στην Ελλάδα, οι μνημονιακοί, αποδέχτηκαν την αναδιανομή της πολιτικής εξουσίας προς εξωθεσμικά, μη νομιμοποιημένα όργανα. Μετά την, από το Τρίτο Μνημόνιο, διάλυση του ΣΔΟΕ και την απίστευτη ιστορία της προετοιμαζόμενης παραγραφής του συντριπτικού όγκου των 36.000 εκκρεμών υποθέσεων ελέγχου (ανάμεσα τους, τα προ 2010 εξοπλιστικά και το «μαύρο» πολιτικό χρήμα), ώστε κανείς να μη μάθει ποτέ ακριβώς τι απέγινε. Ή σ’ αυτό τουλάχιστον υπολογίζουν.
Πρόσφατος εκβιασμός είναι και αυτός του «βοηθήματος» σε κλεμμένους χαμηλο-συνταξιούχους, για το οποίο, το άπληστο χρηματιστικό κεφάλαιο επιβάλλει μέσω του Σόϊμπλε να παγώσουν οι βραχυπρόθεσμες ελαφρύνσεις του χρέους.
Η μόνη διέξοδος, για να επιτευχθεί η αναστροφή της εφιαλτικής κατάστασης που διαμορφώνεται, είναι αυτή της Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης, με την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας μεέξοδο από το ευρώ και από την Ε.Ε., την άμεση παύση πληρωμών, με ταυτόχρονη άρνηση αποδοχής του απεχθούς κρατικού χρέους, την ανάκτηση των περιουσιακών στοιχείων, του ελέγχου των δημόσιων εσόδων, με άμεση παραγωγική ανασυγκρότηση, που το ΔΗ.Κ.ΚΙ. προτείνει στους πολίτες, καλώντας τους να συσπειρωθούν / οργανωθούν, σε ένα ευρύ παλλαϊκό μέτωπο ανατροπής των υποταγμένων κομμάτων, για την εξουσία από το λαό.
*Ο Γιώργος Μπούτρης είναι γραμματέας του ΔΗΚΚΙ
