Την ώρα που Τσίπρας και Καμμένος καμώνονταν ότι τσακώνονται για κάτι σοβαρό – ώστε να συγκινήσουν τους ψηφοφόρους, τους οποίους κυνηγούν – μια άλλη είδηση ήταν παρασάγγας πιο ενδιαφέρουσα από τα κυβερνητικά σκουξίματα, που θύμιζαν δήθεν πόνους νυφών με παρθενοραφή: η Eurostat ανακοίνωνε ότι το 34,8% του πληθυσμού στην Ελλάδα, δηλαδή περίπου 3,7 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν σε κατάσταση φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού! Ένας στους τρεις είναι θύμα, αυτού που λέμε ανθρωπιστική κρίση στη χώρα.
Πρόκειται άραγε για μια γενικευμένη κατάσταση και τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και άρα είναι λογικό όλο αυτό; Όχι. Διότι στην ΕΕ ακόμα και με τις αντιφάσεις και από δημοκρατικής άποψης ελλειματική λειτουργία, κατάφεραν τουλάχιστον να αντιστρέψουν κάπως τα πράγματα. Το 2008 το ποσοστό στην ΕΕ ήταν στο 23,7% και το έριξαν στο 20,3%. Το πρόβλημα παραμένει τερατώδες, για να εξηγούμαστε. Μιλάμε για 113 εκατομμύρια ανθρώπους, που η Ευρώπη της δήθεν αλληλεγγύης (και των… λαών, μην ξεχνιόμαστε), έχει «καταφέρει» να εξοβελίσει στο κοινωνικό περιθώριο. Αλλά, τέλος πάντων, εκεί κάπως το μείωσαν το ποσοστό.
Στην Ελλάδα το 2008 το ποσοστό των απόκληρων της ζωής ήταν 28,1%. Και τώρα, με την αγαστή συνεργασία των κηφήνων των Βρυξελλών, του Βερολίνου, των δανειστών και των μνημονιακών κυβερνήσεων στην Ελλάδα, μηδέν της τελευταίας εξαιρουμένης, το εξακόντισαν και το έφτασαν εν έτει 2018 και με το καλό 2019, κοντά στο 35%!!! Είμαστε σε επίπεδο Βουλγαρίας (38,9%) και Ρουμανίας (35,7%) για να το κάνουμε πιο λιανά.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διαχειρίζεται τα πράγματα ήδη τριάμισι χρόνια. Βρήκε και παρέλαβε την κατάσταση στο χαμηλότερο σημείο του υφεσιακού κύκλου και αφού οι προηγούμενοι είχαν κάνει το δραστικά μεγαλύτερο μέρος των λεγόμενων «προσαρμογών». Δηλαδή είχαν επιφέρει το συντριπτικά μεγαλύτερο πλήγμα σε ΑΕΠ, εισοδήματα (λαϊκά και μεσαία) και περιουσίες (λαϊκές και μεσαίες)- όπως είχαν επιβάλει οι δανειστές με τα προγράμματα λιτότητας. Επειδή παρέλαβαν λοιπόν τη «δουλειά» περίπου τελειωμένη, θα περίμενε κανείς ότι μόνο προς τα «πάνω» θα πήγαιναν την κατάσταση. Ειδικά όταν έχουν δεσμευτεί για «κοινωνική δικαιοσύνη», η οποία όμως αποκτά και βαθύ νόημα όταν αυξάνεις τον πλούτο και τον διανέμεις με προοδευτικά κριτήρια και ευαισθησία. Αντί για αυτό, η κυβέρνηση περιορίστηκε στην αναδιανομή της φτώχειας και της μιζέριας. Διότι πρωταρχικό μέλημα της κυβέρνησης δεν ήταν, όπως φάνηκε, να υλοποιήσει το όποιο αριστερό πρόγραμμα είχε κατά νου, αλλά να κάνει όλα τα χατήρια στους δανειστές, ώστε να εξασφαλίσει στήριξη από δαύτους και άρα χρόνο στην εξουσία- για την εξουσία και μόνο προφανώς. Εξ ου και το τρίτο μνημόνιο παρέδωσε εντελώς τη χώρα στους δανειστές, όπως ούτε η ίδια η τρόικα δεν είχε τολμήσει να ονειρευτεί.
Γι αυτό δεν αρκεί να λες κάτι, πρέπει και να το αποδεικνύεις. Και οι αριθμοί της Eurostat μόνο ότι κυβερνά η αριστερά στην Ελλάδα δεν αποδεικνύουν.
