Αργεντινή; Σσστ… Τζιζ..

Βρίσκεστε, ας πούμε, στο Μπουένος Άιρες και αρχίζετε συζητήσεις για το ΔΝΤ, με τους περαστικούς. Οι περισσότεροι θα αντιδράσουν, τηρουμένων των αναλογιών, όπως θα έκαναν και κάτοικοι της Χιροσίμα, εάν τους μιλούσατε για την ατομική ενέργεια. Ίσως και εντονότερα, δοθέντος ότι δεν παρήλθαν καν δυο δεκαετίες από την οικονομική – κοινωνική καταστροφή, την οποία προκάλεσε στην Αργεντινή η   μονεταριστική, απολύτως πιστή στις οδηγίες του ΔΝΤ, πολιτική του Κάρλος Μένεμ, στη δεκαετία του ’90.

Κι όμως… Τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ περιβάλλουν με λακωνική ψυχρότητα την είδηση ότι κτυπά, τώρα, την πόρτα του ΔΝΤ η Αργεντινή. Η κατ’ εξοχή χώρα, που έχει καταγραφεί παγκοσμίως από τον Δεκέμβριο του 2001 (χρεοκοπία, εξέγερση, αποκαθήλωση τεσσάρων προέδρων σε… 13 ημέρες) ως απόλυτη απομυθοποίηση του «ευαγούς» Ταμείου…

Η αμηχανία των «δικών μας» ΜΜΕ παράγει και κάποιες γενικολογίες, του τύπου «να προσέξουμε, να διδαχτούμε…». Αλλά ποια ακριβώς είναι, φίλτατοι, τα συμπεράσματά σας; Κι αλήθεια, πού … χάθηκαν οι λαλίστατοι «αργεντινολόγοι»; Αμίλητο νερό ήπιατε πχ εσείς, που τον Δεκέμβριο του 2013 δείχνατε πλάνα από ένα πλιάτσικο σε σούπερ μάρκετ (σε ημέρες απεργίας αστυνομικών), βομβαρδίζοντάς μας με το… βαθυστόχαστο συμπέρασμα πως η χώρα αυτή κακώς αποφάσισε – επί των κυβερνήσεων Κίρχνερ-  να δυσαρεστήσει τους διεθνείς τοκογλύφους;

Για το τι ακριβώς συνέβη στην οικονομία και την κοινωνία της Αργεντινής, αφ’ ότου αρθρώθηκε το «ως εδώ και μη παρέκει», έχουμε γράψει αρκετές φορές. Με στοιχεία, συγκρίσεις. Και με επισημάνσεις των λογικών «αλμάτων», στα οποία επιδίδονταν όσοι,  κυριευμένοι από το άγχος της υπεράσπισης των ελληνικών μνημονίων, ισχυρίζονταν πως η Αργεντινή δεν πέτυχε δα και τίποτα σπουδαίο διαγράφοντας το… 75% του χρέους της. (Ενδεικτικώς αναφέρουμε  το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο «Πριν», στις 2/2/14, υπό τον τίτλο «Φαιδροί ‘αργεντινολόγοι’»).

Η στήλη δεν επαρκεί για αναλυτικές, στατιστικές υπομνήσεις. Αλλά  φοβούμαστε πως ούτε τα παραζαλισμένα, φορτωμένα με φρέσκους αργεντίνικους γρίφους μυαλουδάκια των «φιλελέδων» διαθέτουν, προς το παρόν, χωρητικότητα για «πολλά – πολλά». Έτσι επικεντρώνουμε σε ένα ερώτημα: Γιατί βρε παλικάρια ο νεοφιλελεύθερος Μαουρίτσιο Μάκρι καλεί το ΔΝΤ, στα μισά του τρίτου έτους της θητείας του;     

Αυτός δεν είναι που καμάρωνε για την εμπιστοσύνη των αγορών; Αυτός δεν διαβεβαίωνε ότι θα οδηγούσε τη χώρα σε ήρεμα  νερά, με την πολιτική του «κατευνασμού» όσων ομολογιούχων είχαν προσφύγει στα δικαστήρια; Αυτός δεν επαιρόταν για την επιστροφή της χώρας στις αγορές, τον Απρίλιο του 2016, όταν – ειρήσθω εν παρόδω- στο Μπουένος Άιρες 100.000 άνθρωποι διαδήλωναν εναντίον των απολύσεων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα;

Την Αργεντινή την οδήγησε στη χρεοκοπία ο «περονικός» νεοφιλελευθερισμός του Μένεμ, την οδηγεί τώρα εκ νέου στο ΔΝΤ ο «αντι- περονικός» νεοφιλελευθερισμός του Μάκρι και το πρόβλημα είναι (ή ήταν) ο … αριστερόστροφος «λαϊκισμός»; Δύσκολο να το πουν, για αυτό και σιωπούν. Λογικό…