Κάποια χωροχρονική ανωμαλία πρέπει να επικρατεί εδώ και δεκαετίες πάνω από την Αργεντινή για να μπερδεύει τόσο πολύ τους αναλυτές και δημοσιολόγους σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με την επικρατούσα αφήγηση, όταν κυβερνούν αντιδραστικές, νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, οι οικονομικές κρίσεις που ξεσπούν οφείλονται στην θητεία προηγούμενων πολιτικών, οι οποίοι έλαβαν φιλολαϊκά μέτρα. Αντίθετα όταν η χώρα γνωρίζει τρομακτικούς ρυθμούς ανάπτυξης και εκατομμύρια άνθρωποι ανασύρονται από την απόλυτη φτώχεια (ακριβώς γιατί ορισμένοι αγνόησαν την οικονομική ορθοδοξία), τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στον νεοφιλελευθερισμό και σε διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ.
Αυτή ακριβώς την πρακτική που κάνει το άσπρο μαύρο επιχειρούν να εφαρμόσουν και σήμερα στην Αργεντινή καθώς το εθνικό νόμισμα έχει χάσει το 50% της αξίας του από την αρχή του έτους και οι μαζικές διαδηλώσεις. Απειλούν να μετατραπούν σε πραγματική κοινωνική έκρηξη. Για τους πολίτες η κρίση μετριέται ήδη σε 75.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο δέκα υπουργείων και ανελέητα μέτρα λιτότητας. Το υπουργείο οικονομικών έχει ανεβάσει τα επιτόκια στο 60% το υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο ενώ τα στελέχη της κεντρικής τράπεζας θυμίζουν μηχανικούς ατμόπλοιου που ρίχνουν στη φωτιά δισεκατομμύρια δολάρια για να σταματήσουν την κατρακύλα του πέσο.
Όπως εξηγούσε πρόσφατα ο οικονομολόγος Μάρκ Βάισμπροτ το μεγάλο λάθος του Μαουρίσιο Μάκρι ήταν ο πολύ μεγάλος εξωτερικός δανεισμός, τον οποίο θα μπορούσε να είχε αποφύγει με εσωτερικό δανεισμό.
Σε αντίθεση με ό,τι παπαγαλίζουν νεοφιλελεύθεροι αναλυτές στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο, ο Βάισμπροτ εξηγεί ότι προηγούμενη κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρχνερ άφησε ένα ιδιαίτερα χαμηλό εξωτερικό χρέος αναλογικά με το μέγεθος της εθνικής οικονομίας. Ο Μάκρι αύξησε το δανεισμό της κεντρικής κυβέρνησης από τα 63 στα 140 δισεκατομμύρια δολάρια. Και ύστερα ήρθε η καταστροφή που κανένας δεν περίμενε… τόσο γρήγορα.
Το κομβικό σημείο καμπής που έκρινε αποφασιστικά αν όχι την πορεία τουλάχιστον την ταχύτητα των εξελίξεων ήταν ένας εξωγενής παράγοντας για τον οποίο ο Μάκριν δεν φέρει ευθύνη. Η αύξηση των επιτοκίων που αποφάσισε η αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα λειτούργησε σαν ηλεκτρική σκούπα που τράβηξε από τις οικονομίες τις περιφέρειας τη ρευστότητα σε δολάρια. Η σχετική αύξηση της τιμής του δολαρίου όχι μόνο απομακρύνει το οξυγόνο από χώρες όπως η Τουρκία, η Ινδία και η Αργεντινή αλλά καθιστά ακόμη δυσχερέστερη την αποπληρωμή των χρεών που έχουν στο αμερικανικό νόμισμα.
Οι αποφάσεις της FED απειλούν τώρα την παγκόσμια οικονομία, τα χρέη της οποίας (άθροισμα ιδιωτικού και δημοσίου χρέους) αγγίζουν τα 247 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 260% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Το πρόβλημα της Αργεντινής είναι ότι καλώντας το ΔΝΤ να δώσει «λύση» στα προβλήματα που προκλήθηκαν από ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες εισήλθε και πάλι στον ίδιο φαύλο κύκλο που οδήγησε στην κοινωνική έκρηξη του 2001. Με την πρόσφατη εμπειρία των χωρών της ευρωζώνης ακόμη και οι επενδυτές και οι σπεκουλαδόροι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος γνωρίζουν ότι οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ δεν καταστρέφουν απλώς ολόκληρες κοινωνίες (γεγονός που τους αφήνει παγερά αδιάφορους) αλλά και την ικανότητα των χωρών να αποπληρώσουν τα χρέη τους.
Καλώντας το ΔΝΤ και ζητώντας από το ταμείο να εκταμιεύσει άμεσα τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια που έχει συμφωνήσει ο Μάκρι χάνει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των αγορών. Το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε φορά που ο πρόεδρος εμφανίζεται στην τηλεόραση για να καθησυχάσει τις αγορές η αξία του εθνικού νομίσματος βυθίζεται περαιτέρω αναγκάζοντας την κεντρική τράπεζα να «καίει» πολύτιμα συναλλαγματικά αποθέματα αυξάνοντας και το χρέος.
Όσοι συνήθιζαν να λένε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει Αργεντινή συνειδητοποιούν ότι η Αργεντινή κινδυνεύει να γίνει Ελλάδα.
Το ακόμη πιο παρανοϊκό της υπόθεσης όμως είναι ότι οι νεοφιλελεύθεροι μουτζαχεντίν εξακολουθούν ακόμη να επιρρίπτουν ευθύνες στη διακυβέρνηση της οικογένειας Κίρχνερ, στα χρόνια της οποίας η Αργεντινή γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη στη Λατινική Αμερική και μια από τις ισχυρότερες στον πλανήτη.
Προφανώς οι νεοπερονιστές Κίρχνερ δεν μπορούν να αποτελούν πρότυπο αριστερής πολιτικής ενώ τα πρώτα ριζοσπαστικά μέτρα που έλαβαν, για την αθέτηση πληρωμών και την αποδέσμευση του εθνικού νομίσματος από το δολάριο, έγιναν υπό την πίεση της ίδιας της κοινωνίας και του θανάτου 24 διαδηλωτών. Παρόλα αυτά το γεγονός ότι ανέσυραν από την απόλυτη φτώχεια εκατομμύρια πολίτες αποδεικνύει ότι κάθε αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική σώζει ζωές, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ακόμη και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της προεδρίας Κίρχνερ, όταν η χώρα δέχθηκε συντονισμένη επίθεση κερδοσκοπικών ταμείων που δρούσαν με τις πλάτες της Ουάσιγκτον, η χώρα βρισκόταν σε ασύλληπτα καλύτερη κατάσταση από αυτή που είχε δημιουργήσει η πολιτική του ΔΝΤ μέχρι το 2001. H Κιρχνερ πλήρωσε τον ερασιτεχνισμό της στάσης πληρωμών και το γεγονός ότι το χρέος πέρασε στο αμερικανικό δίκαιο επιτρέποντας σε δικαστές στις ΗΠΑ να λειτουργούν σαν τιμωροί-εκτελεστές μιας ολόκληρης χώρας. Ακόμη και έτσι όμως η κατάσταση που άφησε μπορεί να χαρακτηριστεί ρόδινη σε σχέση με το χάος που φέρνουν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές του Μάκρι.
*Πηγή: Εφημερίδα Πριν
