Με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε χθες η κυβέρνηση, συνεχίζεται η ίδια συνταγή των τελευταίων ετών: ένα μίγμα αντιαναπτυξιακών μέτρων, που κρατούν την οικονομία σε μία ασθενική κατάσταση και φυσικά φόροι και περικοπές τέτοιων δαπανών, που καθιστούν το όλο μοντέλο άδικο για τους περισσότερους.
Το σημαντικότερο απ’ όλα, ίσως και ενδεικτικό των χαμηλών προσδοκιών που υπάρχουν πλέον, ακόμα και στο κυβερνητικό στρατόπεδο, είναι οι συγκρατημένες προβλέψεις για την ανάπτυξη.
Διότι, πέρα από το δίκαιο ή το άδικο των μέτρων, το εξόχως αρνητικό στοιχείο αυτής της πολιτικής, είναι η αδυναμία να πάρει μπρος η οικονομία.
Αρκεί μόνο μία σύγκριση: πέρσι τέτοιο καιρό, η κυβέρνηση κατέθετε έναν προϋπολογισμό που προέβλεπε ανάπτυξη 2,7% του ΑΕΠ. Λόγω της υπερφορολόγησης και των άλλων αντιαναπτυξιακών στοιχείων και του υψηλού πρωτογενούς πλεονάσματος που κυνήγησε η κυβέρνηση, η ανάπτυξη τελικά θα είναι πολύ μικρότερη: 1,6%, σύμφωνα με τους ίδιους τους κυβερνώντες, ίσως και λιγότερο, σύμφωνα με άλλες πλευρές.
Για το 2018 η κυβέρνηση προβλέπει ανάπτυξη 2,5%. Αν όμως, σε μία χρονιά που για να επιτευχθεί πλεόνασμα 2,8%, το αρχικό 2,7% της ανάπτυξης, περιορίστηκε στο 1,6%, τότε την επόμενη χρονιά, που το πλεόνασμα πρέπει να πάει τουλάχιστον 3,5% και για το λόγο αυτό μπαίνουν επιπλέον φόροι 1 δις ευρώ, πόσο εφικτό είναι το 2,5% της ανάπτυξης για το 2018; Μάλλον καθόλου εφικτό και πιθανόν πολύ κάτω από το 2% και πάλι.
Εντάξει. Πολλοί αριθμοί, προβλέψεις, εκτιμήσεις και πάει λέγοντας. Η αλήθεια όμως είναι μία και δεν αμφισβητείται: το όνειρο της ανάπτυξης, η περιγραφή μίας οικονομίας που περιμένει σαν ελατήριο να εκτιναχθεί στα ουράνια, είναι απλώς μία φενάκη.
Θα συνεχίσουμε να παραπατάμε, να σερνόμαστε. Ακόμη κι αυτή η ανάπτυξη, που λένε ότι υπάρχει για το 2017, είναι ουσιαστικά το «άσπρισμα» (λόγω ευρείας χρήσης πλαστικού χρήματος) ενός κομματικού της μαύρης οικονομίας και όχι μία πραγματικά νέα οικονομία.
Ο τουρισμός ουσιαστικά είναι αυτός που φέρνει κάποια καλά χρήματα, λίγο το real estate, που έχει ενδιαφέρον για τους ξένους, έτσι όπως έπεσαν οι αξίες και διαμορφώνονται κάποιες διεθνείς καταστάσεις και ορισμένοι ελάχιστοι κλάδοι, συμβάλουν στη διατήρηση ενός επιπέδου στην οικονομική δραστηριότητα. Καμία εκτίναξη, καμία ασυγκράτητη ανοδική πορεία. Συντήρηση, λέγεται στην καλύτερη προσέγγιση, στασιμότητα σε μία πιο μέτρια εκδοχή, αλλά και μιζέρια που τρώει τα σωθικά μίας κοινωνίας, στη χειρότερη.
Μπαίνοντας από το 2018 σε μία σκληρή πενταετία, που η χώρα πρέπει να πιάνει ετησίως 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα, η υπερφορολόγηση και η μείωση, ειδικά των κοινωνικών δαπανών του κράτους, είναι η συνταγή, που έχει επιβληθεί από τους δανειστές και έχει γίνει αποδεκτή από τη σημερινή κυβέρνηση ανοιχτά, αλλά και τη ΝΔ, εμμέσως.
Γι’ αυτό και νομοθετήθηκαν μειώσεις συντάξεων από το 2019 και αύξηση των φόρων (δια της μείωσης του αφορολόγητου) από το 2020. Κι όλα αυτά δεν αφορούν μόνο ή κυρίως τη μεσαία τάξη, που λέει κι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα.
Όλα τα άλλα είναι φτηνή πολιτική αντιπαράθεση και όχι κανονική συζήτηση για το μέλλον της χώρας.
