Ανεύθυνοι

Ρημαδιό η Ψωραλέξαινα, κράτος ακράτειας, μπανανία, ερειπιώνας. Δεν την αποκαλώ οίκο της απωλείας, όπως η συντριπτική πλειονότης των υπηκόων της, για τον απλούστατο λόγο ότι τα μπορντέλα λειτουργούν βάσει τύπων, αρχών και κανόνων τους οποίους απαρεγκλίτως τηρούν. Ενώ εδώ είναι Μπαλκάνια, προτεκτοράτο. Αραγε, προς τα πού βαδίζομεν, κύριοι; Ακολουθούμε αναπόδραστα τας οδούς των υδάτων· τουτέστιν ρεμάλια στα ρέματα. Ατινα, ειρήσθω εν παρόδω, αποδεικνύονται αφιλότιμα και οπισθόβουλα, καθώς διαρρέουν περιοχές-φιλέτα, διατηρώντας την εγκληματική συνήθεια να στερεύουν κατά το μεγαλύτερο διάστημα των ενιαυτών και να προκαλούν τοιουτοτρόπως τα λογής λογής μπάζα που αφθονούν εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Εκτρίμματα του συλλογικού μας εκφυλισμού, πλίνθοι τε και κέραμοι της πάνδημης παρακμής ατάκτως ερριμμένα τριγύρω τους συνιστούν ιδανικά υλικά για μπαζώματα. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω, επιμένουν οι σοφοί Κινέζοι, οπότε οι κυνικοί παραβάτες, θεωρώντας εαυτούς αμόλυντους, αναπλάθουν κατά το δοκούν τους χειμάρρους κι όποιον πάρει ο χάρος. Καμαρούλα μια σταλιά χτίζει δειλά το αναξιοπαθές πόπολο, εξασφαλίζοντας προηγουμένως τη διαβεβαίωση πονηρών πολιτευτών ότι οσονούπω θα σενιάρει και πανωσήκωμα. Πλακώνουν κατόπιν τα συμφέροντα και οικοδομούν μεγαθήρια. Βουλευτές, δημαρχοκένταυροι, νομαρχοκαθιζούμενοι και τοπικοί σφουγγοκωλάριοι κάνουν με το αζημίωτο τα στραβά μάτια· η υπερμετρωπία τους προξενεί αμετροέπεια που φιλοτεχνεί γκαράζ απορριμματοφόρων και συναφή πολιτιστικά κέντρα.
Νεφελοβατούν νομίζοντας ότι το νερό θα λησμονήσει τον προαιώνιο δρόμο του, πως θα καταλήξει στη θάλασσα μέσω παρακαμπτηρίων. Η φύση δεν εκδικείται –πώς θα μπορούσε άλλωστε;–, τηρεί απλώς τους νόμους της. Τσαλαβουτάμε στον βούρκο λοιπόν με την πρώτη μπόρα και, αν τύχει να βρέξει ράγδην, οι ποταμοί πνίγουν ανύποπτους συμπολίτες μας, καταστρέφουν περιουσίες, μας βυθίζουν στην άβυσσο. Οι τεχνικοί της εξουσίας απεκδύονται τις ευθύνες τους, με στολή παραλλαγής αλιγάτορα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω απ’ τα φέρετρα, κοινώς κάνουν την πάπια στη λασπουριά, ασκώντας με αξιοζήλευτη συνέπεια και συνέχεια κόσκινο την παλιά τους τέχνη, σίγουροι ότι σε κάνα δυο τέρμινα δεν θα θυμόμαστε το παραμικρό. Και βουρ απ’ την αρχή.
Αναμφίβολα η Ρένα Δούρου αποτελεί τον Γκαστόνε της Κουμουνδούρου. Θυσίασε τη βουλευτική έδρα και ενδεχομένως κορυφαίο κυβερνητικό θώκο για να εκτεθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η κάλπη τη δικαίωσε. Αναδείχτηκε περιφερειάρχης, συμβάλλοντας στον ξέφρενο καλπασμό του κόμματός της προς την εξουσία. Τύχη βουνό. Δεν λέρωσε τα χέρια της με μνημόνια και αιμοσταγείς περικοπές σε συντάξεις, μισθούς και συμπαρομαρτούντα. Τα φώτα της κεντρικής σκηνής ελαχίστως αλλοίωσαν το προφίλ της. Παρέμενε αόρατη στην Περιφέρεια, προβάροντας τον ρόλο της χρυσής εφεδρείας. Ωσπου η τραγωδία της Μάνδρας την ανακάλεσε στη συλλογική μνήμη. Και αντέδρασε σαν κομπάρσος και μαζί κασκαντέρ, υποβάλλοντας μήνυση κατά παντός υπευθύνου. Οχι του εαυτού της και των συντρόφων της ασφαλώς, οίτινες τίθενται εκτός κάδρου. Διότι δεν κυβερνούν. Θα κριθούν έπειτα από σαράντα χρόνια, αν τους θυμάται ώς τότε κανείς.
*Πηγή: efsyn.gr