Ανελέητο «μαστίγιο» με υποψία «καρότου»

Τις ώρες που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, οι δα­νει­στές απει­λού­σαν ότι δεν θα εκτα­μιευ­τεί η δόση, αν η κυ­βέρ­νη­ση δεν τεκ­μη­ριώ­σει με τι χρή­μα­τα θα πλη­ρώ­σει τους 6.500 συμ­βα­σιού­χους των ΟΤΑ! Είναι μια έγκλη­ση στην πει­θαρ­χία του προ­γράμ­μα­τος, αλλά και μια από­δει­ξη ότι οι δα­νει­στές –καθώς και συμ­φέ­ρο­ντα που συν­δέ­ο­νται με αυ­τούς– έχουν πλέον τόσο λε­πτο­με­ρή γνώση των δε­δο­μέ­νων του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου τομέα, του ελ­λη­νι­κού κρά­τους εν γένει, των κομ­μά­των, αλλά και του επι­χει­ρη­μα­τι­κού τομέα, ώστε δεν υπάρ­χει «πε­ριο­χή» της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, ούτε καν δευ­τε­ρεύ­ου­σα, που να δια­φεύ­γει της σκλη­ρής επι­τή­ρη­σης. 
Κα­θό­λου τυ­χαία, τα… πει­θαρ­χι­κά μέτρα ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση συ­γκε­ντρώ­νο­νται τώρα στο δη­μό­σιο τομέα, εκεί που η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρού­σε να χτί­σει ένα ίχνος «αφή­γη­σης» και «στρα­τη­γι­κής συμ­μα­χί­ας».

Κυ­βερ­νη­τι­κή «προ­σαρ­μο­γή» στο Δη­μό­σιο

Πριν τεθεί ζή­τη­μα με τους 6.500 συμ­βα­σιού­χους των ΟΤΑ, οι δα­νει­στές φρό­ντι­σαν να εντά­ξουν στη λε­γό­με­νη τε­χνι­κή συμ­φω­νία με τις με­σο­πρό­θε­σμες δε­σμεύ­σεις της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης (το Με­σο­πρό­θε­σμο ως το 2022) για τις προ­σλή­ψεις στο δη­μό­σιο τομέα, πολύ σκλη­ρές δε­σμεύ­σεις. Ενώ μέχρι και το 2016 ο αριθ­μός των προ­σλή­ψε­ων ήταν ελα­φρώς χα­μη­λό­τε­ρος σε σχέση με τον αριθ­μό των απο­χω­ρή­σε­ων, το 2017 ο αριθ­μός των προ­σλή­ψε­ων μειώ­νε­ται ση­μα­ντι­κά, ενώ το 2018 και το 2019 οι προ­σλή­ψεις… απα­γο­ρεύ­ο­νται: 208 το 2018 και 160 το 2019! Αντί­θε­τα, ο αριθ­μός των προ­βλε­πό­με­νων προ­σλή­ψε­ων ξε­περ­νά τον αριθ­μό των απο­χω­ρή­σε­ων το 2020 και το 2021!
Τώρα οι δα­νει­στές, με την πίεση στο ζή­τη­μα των συμ­βα­σιού­χων, κλεί­νουν κάθε οδό δια­φυ­γής ακόμη και για πολύ πε­ριο­ρι­σμέ­νο πο­λι­τι­κό «παι­χνί­δι» με προ­σλή­ψεις στον ευ­ρύ­τε­ρο δη­μό­σιο τομέα.
Η οι­κο­νο­μι­κή εξοι­κο­νό­μη­ση δεν είναι ση­μα­ντι­κή. Πρό­κει­ται για κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό μέτρο, στο πλαί­σιο του προ­γράμ­μα­τος πο­λι­τι­κής προ­σαρ­μο­γής… της κυ­βέρ­νη­σης. Το γε­γο­νός ότι η δυ­να­τό­τη­τα προ­σλή­ψε­ων ξα­να­νοί­γει… μετά τις εκλο­γές υπο­γραμ­μί­ζει την ωμό­τη­τα και τον άκομ­ψο χα­ρα­κτή­ρα αυτής της προ­σαρ­μο­γής: κά­νο­ντας δώρο τις νέες προ­σλή­ψεις στην επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση (με βάση τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να, του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη), οι δα­νει­στές θέ­λουν να κα­τα­στρέ­ψουν με τον πιο εμ­φα­τι­κό και έντο­να συμ­βο­λι­κό τρόπο την κυ­βερ­νη­τι­κή «αφή­γη­ση» ότι «αν έρθει ο Μη­τσο­τά­κης, θα κάνει απο­λύ­σεις», αντι­στρέ­φο­ντας τα δε­δο­μέ­να!
Έτσι, η πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη «στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία» με τους δη­μό­σιους υπαλ­λή­λους μπο­ρεί να εξε­λι­χθεί σε στρα­τη­γι­κή πο­λι­τι­κή ήττα για την κυ­βέρ­νη­ση.Τα «κρα­τού­με­να» από την πρό­σφα­τη απερ­γία των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην κα­θα­ριό­τη­τα και η οξεία αντί­φα­ση ανά­με­σα στις κυ­βερ­νη­τι­κές δε­σμεύ­σεις για προ­σλή­ψεις (5.000 στην υγεία εξήγ­γει­λε ο Τσί­πρας, επα­να­πρό­σλη­ψη 2.500 στον τομέα κα­θα­ριό­τη­τας στους δή­μους δε­σμεύ­τη­κε ο Σκουρ­λέ­της) είναι γραμ­μά­τια που θα… δια­μαρ­τυ­ρη­θούν λίαν συ­ντό­μως…

Δη­λη­τη­ρια­σμέ­νος «ωφέ­λι­μος» χρό­νος

Όμως, συ­νο­λι­κά ο «ωφέ­λι­μος» χρό­νος που κερ­δί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση με τη συμ­φω­νία, λόγω απο­μά­κρυν­σης ως τα μέσα του 2018 ή και αρ­γό­τε­ρα των σε­να­ρί­ων πο­λι­τι­κής αστά­θειας, εκλο­γών κ.λπ., είναι δη­λη­τη­ρια­σμέ­νος. Το «μα­στί­γιο», σε όλη τη διάρ­κεια αυτού του δια­στή­μα­τος, θα είναι… ανε­λέ­η­το.
Το «με­γά­λο ρα­ντε­βού» του 2018 είναι ανοι­χτό σε κάθε εξέ­λι­ξη, μη απο­κλειό­με­νων και πολύ δυ­σά­ρε­στων σε­να­ρί­ων.
Η προ­ο­πτι­κή του 2018 επι­βάλ­λει πει­θαρ­χία στις… αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές μέχρι το 2018, όπως έχουν δρο­μο­λο­γη­θεί από την πρώτη και τη δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση:
– Τα μέτρα ανα­γκα­στι­κής εί­σπρα­ξης (κα­τα­σχέ­σεις, πλει­στη­ρια­σμοί) θα γί­νουν τσου­νά­μι. Στο Δη­μό­σιο (που ήδη πρω­το­πο­ρεί σε αυτό το έργο) θα προ­στε­θούν και οι τρά­πε­ζες, ακόμη και φο­ρείς του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα (με πιο πρό­σφα­τη την… ενερ­γο­ποί­η­ση στο ζή­τη­μα αυτό του δήμου Αθη­ναί­ων). Η έκτα­ση που θα πά­ρουν τα μέτρα ανα­γκα­στι­κής εί­σπρα­ξης μέσα στο 2017 και το 2018 θα είναι ιστο­ρι­κά πρω­το­φα­νής –προ­κα­λώ­ντας ανά­λο­γης έκτα­σης κοι­νω­νι­κή δυ­σα­ρέ­σκεια και εκλο­γι­κές-πο­λι­τι­κές απώ­λειες για την κυ­βέρ­νη­ση.
– Η εν­σω­μά­τω­ση της πε­ρι­κο­πής των κοι­νω­νι­κών επι­δο­μά­των στους μι­σθούς, αλλά και οι πε­ρι­κο­πές στις συ­ντά­ξεις από την «ωρί­μαν­ση» του νόμου Κα­τρού­γκα­λου, θα βιω­θούν σε με­γά­λη έκτα­ση από το 2017.
– Η λε­γό­με­νη «διεύ­ρυν­ση της φο­ρο­λο­γι­κής βάσης», με τη σκλη­ρή φο­ρο­λό­γη­ση ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών και αγρο­τών, θα φα­νείς στις φε­τι­νές φο­ρο­λο­γι­κές δη­λώ­σεις –το σοκ είναι ήδη με­γά­λο μόνο από την «εμπει­ρία» της κα­τά­θε­σης των δη­λώ­σε­ων.
Οι συμ­βο­λι­κού χα­ρα­κτή­ρα αντι­πε­ρι­σπα­σμοί, όπως έξο­δος στις αγο­ρές, ανά­πτυ­ξη-έξο­δος από την ύφεση, ορια­κή μεί­ω­ση του επί­ση­μου δεί­κτη ανερ­γί­ας κ.λπ., όταν συν­δυά­ζο­νται με εκτε­τα­μέ­νη κοι­νω­νι­κή δυ­στυ­χία, όχι μόνο δεν αρ­κούν για να αντι­σταθ­μί­σουν τη δυ­σα­ρέ­σκεια, αλλά μπο­ρεί και να την αυ­ξή­σουν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο –οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις θα βγά­λουν χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα από το γε­γο­νός ότι η ανά­πτυ­ξη και η έξο­δος στις αγο­ρές συν­δυά­ζο­νται με επι­δεί­νω­ση των όρων της ζωής τους.

Ενερ­γά πο­λι­τι­κά ρήγ­μα­τα

Ωστό­σο, οι πο­λι­τι­κές νάρ­κες στο δρόμο της κυ­βέρ­νη­σης δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται μόνο σε αυτά. Πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με του­λά­χι­στον δύο ακόμη ενερ­γά πο­λι­τι­κά ρήγ­μα­τα που μπο­ρούν ανά πάσα στιγ­μή να προ­κα­λέ­σουν αν όχι ισχυ­ρές πο­λι­τι­κές δο­νή­σεις, πά­ντως αξιό­λο­γη πο­λι­τι­κή φθορά:
Πρώτο, η τρίτη αξιο­λό­γη­ση. Ξε­κι­νά από τον Οκτώ­βριο και στο κέ­ντρο της θα έχει τα λε­γό­με­να «ανα­πτυ­ξια­κά» μέτρα. Δη­λα­δή τον πα­ρα­με­ρι­σμό όλων των «εμπο­δί­ων για την ανά­πτυ­ξη». Πώς θα πα­ρα­με­ρι­στούν αυτά τα «εμπό­δια»;
– Με την πλήρη συμ­μόρ­φω­ση με την πε­ρί­φη­μη «ερ­γα­λειο­θή­κη» του ΟΟΣΑ.
– Με την τα­χύ­τα­τη εκ­δί­κα­ση υπο­θέ­σε­ων που αφο­ρούν επεν­δύ­σεις, ώστε αυτές να υλο­ποιού­νται εξί­σου τα­χύ­τα­τα –και ασύ­δο­τα, χωρίς εμπό­δια και χωρίς κα­νό­νες.
– Με μέτρα που θα ευ­νο­ούν πα­ντοιο­τρό­πως το «επι­χει­ρείν» –όλα για τις επι­χει­ρή­σεις.
– Με μέτρα πε­ραι­τέ­ρω διά­λυ­σης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και εγ­γυ­ή­σε­ων (επι­χει­ρη­σια­κές και ατο­μι­κές συμ­βά­σεις, ομα­δι­κές απο­λύ­σεις κ.λπ.), αλλά και μέτρα ενά­ντια στον ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό (ου­σια­στι­κά… κα­τάρ­γη­ση των απερ­γιών με την απαί­τη­ση για κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας με την ψήφο του 50% των ερ­γα­ζο­μέ­νων –ούτε καν των μελών του συν­δι­κά­του).
Δεύ­τε­ρο, ο επι­χει­ρη­μα­τι­κός και θε­σμι­κός «εμ­φύ­λιος» στον οποίο έχει εμπλα­κεί η κυ­βέρ­νη­ση, εξαι­τί­ας του «βου­λι­μι­κού» τρό­που που επεί­γε­ται να απο­κτή­σει ερεί­σμα­τα στα μί­ντια, στο δι­κα­στι­κό σώμα, στο σύ­μπαν της ελ­λη­νι­κής δια­πλο­κής και των μνη­μο­νια­κών μη­χα­νι­σμών εξου­σί­ας. Πριν ένα πε­ρί­που χρόνο, η πρώτη πα­νω­λε­θρία ήρθε με το φιά­σκο στην υπό­θε­ση της αδειο­δό­τη­σης των κα­να­λιών. Τώρα, είναι η υπό­θε­ση του ισο­βί­τη Γιαν­νου­σά­κη που, πέρα από το γε­γο­νός ότι έδωσε σε έναν Μα­ρι­νά­κη την ευ­και­ρία να πα­ρα­στή­σει τον υπε­ρα­σπι­στή της… νο­μι­μό­τη­τας, απει­λεί ευ­θέ­ως τη θέση του υπουρ­γού Άμυ­νας και την κυ­βέρ­νη­ση με πο­λι­τι­κή –πέρα από ηθική– κρίση.
Όπως έδει­ξαν η υπό­θε­ση Σαβ­βί­δη, η λυσ­σα­λέα μάχη για τον ΔΟΛ και το MEGA, η κα­τάρ­ρευ­ση του Πή­γα­σου και η με­γά­λη ανα­διά­τα­ξη δυ­νά­με­ων και ισχύ­ος στην κο­ρυ­φή της επι­χει­ρη­μα­τι­κής πυ­ρα­μί­δας, οι σει­σμι­κές δο­νή­σεις θα είναι διαρ­κείς και πο­λι­τι­κά επί­φο­βες για την κυ­βέρ­νη­ση.

Το… σύν­δρο­μο της Στοκ­χόλ­μης

Το «κα­ρό­το» της απο­φυ­γής μιας άμε­σης-κα­τα­στρο­φι­κής για την ίδια πο­λι­τι­κής κρί­σης και σχε­τι­κής στα­θε­ρο­ποί­η­σης (εκτός απρο­ό­πτου, που δεν μπο­ρεί να απο­κλει­σθεί) δεν ση­μα­το­δο­τεί κά­ποια ευ­και­ρία σο­βα­ρής πο­λι­τι­κής ανά­καμ­ψης για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την κυ­βέρ­νη­ση. Δεν πρό­κει­ται μόνο για το γε­γο­νός ότι ο όποιος ωφέ­λι­μος χρό­νος είναι «δη­λη­τη­ρια­σμέ­νος», αλλά και για το συ­νο­λι­κό πο­λι­τι­κό εγκλω­βι­σμό του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης. Όπως το είπε ο Γιώρ­γος Χου­λια­ρά­κης, ο εγκλω­βι­σμός αυτός αφή­νει για την κυ­βέρ­νη­ση μόνο μία διέ­ξο­δο: να ανα­λά­βει «χωρίς πε­ριτ­τές αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σεις» την πε­ρί­φη­μη «ιδιο­κτη­σία» του προ­γράμ­μα­τος. Έχο­ντας ητ­τη­θεί κατά κρά­τος σε όλες τις από­πει­ρες να βρει «χώρο» εντός του προ­γράμ­μα­τος για κά­ποια ίχνη «φι­λο­λαϊ­κής» πο­λι­τι­κής, αντι­σταθ­μι­σμά­των κ.λπ., έχο­ντας υπο­γρά­ψει τα πάντα, έχο­ντας δια­πι­στώ­σει ότι με όλα αυτά όχι μόνο δεν απο­κτά βαθ­μούς ελευ­θε­ρί­ας στην άσκη­ση πο­λι­τι­κής, αλλά υφί­στα­ται όλο και βα­θύ­τε­ρη και πιο λε­πτο­με­ρή επι­τή­ρη­ση σε κάθε πτυχή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, είναι τώρα ανα­γκα­σμέ­νη να ανα­ζη­τή­σει «χώρο» για τη δική της επι­βί­ω­ση στο πλαί­σιο του προ­γράμ­μα­τος. Δεν ψά­χνει πια χώρο για άλλη πο­λι­τι­κή –αν υπο­θέ­σου­με ότι μετά τον Ιού­λιο του 2015 υπήρ­χαν αυ­τα­πά­τες για κάτι τέ­τοιο– αλλά χώρο για τη δική της επι­βί­ω­ση εντός του προ­γράμ­μα­τος, σε πλήρη συμ­φι­λί­ω­ση με τις πει­θαρ­χί­ες που αυτό επι­βάλ­λει.
Το «κα­ρό­το», για το οποίο μι­λή­σα­με πα­ρα­πά­νω, δεν είναι μόνο πολύ λίγο σε σχέση με το ανε­λέ­η­το «μα­στί­γιο», αλλά απο­κτά­ει κά­ποιο νόημα μόνο σε συν­δυα­σμό με το «σύν­δρο­μο της Στοκ­χόλ­μης»: ύστε­ρα από μια πε­ρί­ο­δο προ­ε­τοι­μα­σί­ας που η κυ­βέρ­νη­ση έγινε «βια­στής» των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, τώρα «κα­θο­δη­γεί­ται» ως το ση­μείο που θα αγα­πή­σει η ίδια τους βια­στές της.
Ωστό­σο, δεν μας πε­ρισ­σεύ­ουν δά­κρυα για την κυ­βέρ­νη­ση. Οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­πες με ένα απάν­θρω­πο κα­θε­στώς συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου με σκλη­ρή εκ­με­τάλ­λευ­ση της ερ­γα­σί­ας και μπρο­στά σε μια ιστο­ρι­κή πρό­κλη­ση: αν θα απο­δε­χθούν τη «μοίρα» να ζή­σουν σε ένα τέ­τοιο κα­θε­στώς για τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες. Η απά­ντη­ση, το ΟΧΙ που πρέ­πει να απο­δεί­ξου­με ότι δεν τε­λεί­ω­σε τον Ιού­λιο του 2015, δεν είναι υπό­θε­ση αφη­ρη­μέ­νης θε­ώ­ρη­σης, αλλά ορ­γά­νω­σης και αγώνα!
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά», φ. 387