Όσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ότι το κατ’ ευφημισμό λεγόμενο αναπτυξιακό νομοσχέδιο ταυτίζει την επενδυτική άνοιξη στην χώρα, όχι με ένα μελετημένο και τεκμηριωμένο σχέδιο παραγωγικών επενδύσεων στη μεταποίηση και τις υπηρεσίες, με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών και την αύξηση της παραγωγικότητας αλλά την στηρίζει αποκλειστικά σε ένα παράγοντα: την επιχειρηματική ασυδοσία και το ανεξέλεγκτο των φερόμενων επενδυτών, τα οποία σηματοδοτούν τη συνέχεια της αναπτυξιακής άπνοιας στην χώρα.
Ασφαλώς η απόπειρα επένδυσης σε αυτήν την χώρα δεν μπορεί να είναι μαρτύριο, κυρίως για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις ούτε να χρειάζεται χίλια λαδώματα για να ξεπερνιούνται γραφειοκρατικά εμπόδια και μια δαιδαλώδης πολυνομία.
Το αντίδοτο, όμως, για όλα αυτά δεν είναι ούτε μπορεί να είναι, η ανυπαρξία οποιασδήποτε αδειοδότησης και για οτιδήποτε σε όλες, σχεδόν, τις νέες επιχειρήσεις ούτε καν η απλή γνωστοποίηση τους ή μέσω του καθεστώτος της έγκρισης λειτουργίας, παρά μόνο η εγγραφή τους στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο (ΓΕΜΗ), η έκδοση ΑΦΜ και η εγγραφή στον ΕΦΚΑ.
Την ίδια ώρα, όταν σε σπάνιες περιπτώσεις απαιτούνται άδειες και προϋποθέσεις ο έλεγχος, ακόμα και η πιστοποίηση ολοκλήρωσης μιάς επένδυσης που έχει ενταχθεί και χρηματοδοτηθεί από τον αναπτυξιακό νόμο, θα μπορεί να γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες λειτουργούν στη γνωστή αφερέγγυα λογική “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο“.
Κι’ αυτά όταν με το νομοσχέδιο διευρύνονται σημαντικά οι κατηγορίες των δραστηριοτήτων που επιτρέπεται τώρα να ενισχυθούν απλόχερα από τον υπάρχοντα αναπτυξιακό νόμο.
Πέραν αυτών, σκανδαλώδεις διατάξεις είναι αυτές που αυξάνουν σε 0,6 τους συντελεστές δόμησης για τις στρατηγικές επενδύσεις στη βιομηχανία, ανεξαρτήτως των θέσεων εργασίας που αυτές δημιουργούν. Όπως σκανδαλώδεις είναι οι διατάξεις που επιτρέπουν την ίδρυση βιομηχανιών μέσης όχλησης ακόμη και εντός της Αττικής, εφ’ όσον είναι εντός οργανωμένων υποδοχέων (π,χ εντός Επιχειρηματικών Πάρκων).
Οι απαράδεκτες διατάξεις είναι πολλές και κυρίως είναι απαράδεκτη η ίδια η λογική του νομοσχεδίου, η οποία, τελικά, ουδόλως μπορεί να απαντήσει στο αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας.
Ανάπτυξη και επενδύσεις δεν μπορεί να έρθουν με την λογική “σας προσφέρουμε γη και ύδωρ και σας περιμένουμε να έρθετε“.
Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις μπορούν να προωθηθούν αν υπάρχει πλαίσιο και πρόγραμμα στη βάση του οποίου θα προωθείται σχεδιασμός πολύπλευρης στήριξης με έλεγχο του αποτελέσματος για παραγωγικές επενδύσεις σε επιλεγμένους κλάδους και τομείς, όπου μελέτες έχουν δείξει ότι η χώρα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα, φυσικές και ανθρώπινες δυνατότητες.
Τέλος οι επενδύσεις και μια παραγωγική οικονομία απαιτούν ένα παραγωγικό δημόσιο το οποίο θα δίνει τον τόνο και το παράδειγμα, απαιτούν σύγχρονες υποδομές και ένα υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικό σύστημα γενικής, επαγγελματικής, δευτεροβάθμιας, τριτοβάθμιας και μεταπτυχιακής μόρφωσης και προωθημένων δεξιοτήτων.