Ο ρόλος του πραξικοπήματος.
Η συζήτηση για αλλαγή του Συντάγματος και Πολιτεύματος είχε κάνει την εμφάνισή της ως μία απαίτηση του κεφαλαίου και ειδικά εκείνου του τμήματος που εκπροσωπείται από την κυβέρνηση του Ερντογάν, περίπου πριν δύο χρόνια. Η κύρια αφορμή ήταν ότι το παλιό σύστημα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της «αναπτυξιακής οικονομίας και πολιτικής» της Τουρκίας -κάτι που, επί της ουσίας, μπορεί να διαβαστεί ως εξής: «Δεν απαντά και δεν ικανοποιεί τις νέες απαιτήσεις του κεφαλαίου», οι οποίες απαιτούν περισσότερη συγκέντρωση εξουσιών, λιγότερη δημοκρατία και νέες αντιδραστικές αλλαγές στην αγορά εργασίας.
Βεβαίως, ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του καλλιεργούσαν συστηματικά μια διαφορετική θεωρία γι’ αυτό το ζήτημα, προπαγανδίζοντας ότι οι αλλαγές θα γίνουν έχοντας στόχο περισσότερη «δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική ειρήνη». Μάλιστα, σ’ αυτή την κατεύθυνση, μιλούσαν για μία συμβιβαστική λύση με την αντιπολίτευση και τους κοινωνικούς φορείς. Στην αρχή δε, είναι γεγονός ότι δημιουργήθηκαν κοινές επιτροπές με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων συμπεριλαμβανομένου και του HDP όμως στην πορεία διακόπηκαν οι εργασίες τους λόγω μη συμφωνίας. Στη συνέχεια και για κάποιο διάστημα, ο Ερντογάν έπαψε να μιλάει για αλλαγή συντάγματος και πολιτεύματος.
Η κατάσταση και τα δεδομένα άλλαξαν ριζικά με την απόπειρα πραξικοπήματος, τον περασμένο Ιούλιο. Ο Ερντογάν, θεωρώντας την ως δώρο θεού, άνοιξε μέτωπο με το κίνημα, με τις απαιτήσεις των λαών, εργατών και εργαζομένων για ελευθερία και δημοκρατία, ταυτόχρονα δε και με οποιαδήποτε αστική αντιπολίτευση. Με λίγα λόγια, μετέτρεψε την απόπειρα σε ευκαιρία και συντόμευσε δραστικά τον δρόμο προς τον στόχο του.
Τελικά, το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) κατέβηκε στο δημοψήφισμα κάνοντας συμμαχία με τους ακροδεξιούς Γκρίζους Λύκους και το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP), καθώς και με άλλο ένα φασιστικό μόρφωμα, το Κόμμα Μεγάλης Ενότητας. Χαρακτήρισαν δε όλους όσοι δεν συμφωνούσαν με αυτή την πολιτική ως πραξικοπηματίες και «προδότες του έθνους».
Πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι αυτά τα τρία κόμματα στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και τις εκλογές για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας (2015) είχαν πάρει αθροιστικά ποσοστό που ξεπέρασε το 60%. Κι αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι σε αυτή την αναμέτρηση και παρ’ όλη τη βία και νοθεία, απώλεσαν περίπου το 15% των ψήφων τους.
Ειδικά στις μεγάλες βιομηχανικές πόλεις, όπου υπάρχει ταξική συνείδηση και παράδοση -όπως Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Άδανα, Σμύρνη κλπ -το «όχι» βρέθηκε τελικά να κερδίζει. κ.λπ. Στις περισσότερες δε κουρδικές πόλεις, που είχαν δεχτεί εδώ και μήνες τις επιθέσεις του τουρκικού στρατού, βγήκε μπροστά με ποσοστό της τάξης του 60%-80%.
Η εικόνα αυτή είναι ελπιδοφόρα και δημιουργεί τη «βάση» πάνω στην οποία μπορεί να «χτιστεί» στη συνέχεια ο αγώνας για την ανατροπή του νόθου αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
*Πηγή: prin.gr
