Με αφορμή την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για τα ζητήματα του εθνικισμού, του διεθνισμού, του ιμπεριαλισμού, που τις περισσότερες φορές γίνεται είτε με γηπεδικούς όρους είτε με όρους φοιτητικού αμφιθεάτρου της δεκαετίας του ΄70 είτε με όρους/ ύφος/ ήθος social media (Χαρακτηριστικό παράδειγμα πρόσφατο άρθρο στελέχους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Η κατάσταση αυτή δυστυχώς αποτυπώνει τόσο τη βαθιά κρίση (σε όλα τα επίπεδα-και σε επίπεδο ηθικής) της ελληνικής Αριστεράς όσο και την αδυναμία της να παράγει αυτοτελή θεωρητικό λόγο, αντί να αντιγράφει σχήματα (πολλές φορές υπεραπλουστευτικά) από το κυρίαρχο (πολυεπίπεδο και πολυαναφορικό) ιδεολογικό/επικοινωνιακό οπλοστάσιο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το -σε επίπεδο διακηρύξεων και αναλύσεων- «αντιεθνικιστικό» μέτωπο στο οποίο συμφωνούν, σαν αναγκαιότητα, αρκετές συλλογικότητες.
Σημείωση: Ο εθνικισμός στη χώρα μας συνδέεται άρρηκτα με τον κοσμοπολιτισμό-ιμπεριαλισμό, δεν έχει οργανική αυτοτέλεια και αποτελούν και οι δύο (εθνικισμός/κοσμοπολιτισμός) εκδήλωση και όχημα μιας αστικής τάξης (της ελληνικής) και των ιδιαίτερων δομικών της χαρακτηριστικών, όσο και του ευρωατλαντικού imperium.
Ως εκ τούτου «αντιεθνικιστικό» μέτωπο μονομερές, το οποίο δε θα στρέφεται και ενάντια στον κοσμοπολιτισμό/ιμπεριαλισμό, αντικειμενικά εξυπηρετεί τον ένα -εκ των δύο- «πόλο» της κυρίαρχης πολιτικής.
Αλλά για την οικονομία της συζήτησης, ας αποδεχθούμε το ερμηνευτικό σχήμα που θέλει σαν κύριο εχθρό, σήμερα, των εθνικισμό. Πως αντιλαμβάνονται, ακόμη κι έτσι, τον «αντιεθνικισμό» οι οπαδοί αυτής της θεώρησης;
Ή για να το πούμε διαφορετικά: πέρα από το επίπεδο της καταγγελίας/ ζύμωσης και πέρα από το επίπεδο των δράσεων σε επίπεδο συγκεντρώσεων/ εκδηλώσεων, ποιο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ θέτουν, στόχο γύρω από τον οποίο θα χτιστούν μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες σε αντιεθνικιστική κατεύθυνση, ώστε να τον ακυρώσουν;
(Εκτός και εάν υπάρχει η αντίληψη ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι «πρόβατα του μικροαστισμού που σαπίζουν εθνικιστικά», οπότε έτσι κι αλλιώς δεν τίθεται οποιοδήποτε ζήτημα πολιτικής πάλης, παρά μόνο μια μάχη «οπισθοφυλακών»- αντίληψη που διατρέχει τμήματα του αντιεξουσιαστικού χώρου).
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Συμφωνία των Πρεσπών: μια «λεπτομέρεια» που σπάνια (και απορώ γιατί), δεν αναφέρεται στις ανακοινώσεις πολλών αριστερών συλλογικοτήτων είναι ότι η συμφωνία παράγει ήδη αποτελέσματα και χωρίς την κύρωσή της. Αμέσως μετά την υπογραφή της, η Ελλάδα δέχθηκε να επανεκκινήσει η διαδικασία εντάξεως της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι το εξής (και δε μπορεί να απαντηθεί εύκολα): ποιο συγκεκριμένο πολιτικό στόχο πρέπει να θέσουν όσοι αντιτίθενται μονοδιάστατα στη Συμφωνία, από «αντιεθνικιστική» θέση;
Προφανώς και μιλάμε για αδιέξοδο. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, στο επίπεδο της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ, ο «αντιεθνικιστικός χώρος» δεν μπορεί να προτείνει κάτι. Όχι επειδή δε θέλει. Αλλά επειδή θα καταλήξει σε τραγικές αντιφάσεις και θα μετατραπεί -παρά τη θέλησή του- σε πολιτική ουρά εκείνου του πόλου του ελληνικού αστισμού, που εκφράζει με τη μεγαλύτερη (επικοινωνιακά) συνέπεια τον «αντιεθνικισμό», του ΣΥΡΙΖΑ.
Πόσο μάλλον όταν στο δίπολο «εθνικισμός- αντιεθνικισμός» θα επενδύσει επικοινωνιακά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ντροπαλοί συνοδοιπόροι του, σε όλη την προεκλογική περίοδο.
Στη χώρα μας ο πραγματικός Αντιεθνικιστικός αγώνας προϋποθέτει:
- Αναγνώριση της διαλεκτικής σχέσης εθνικισμού/κοσμοπολιτισμού-ιμπεριαλισμού.
- Αναγνώριση του πατριωτισμού/διεθνισμούσαν το αντιθετικό δίπολο στον εθνικισμό/κοσμοπολιτισμό της αστικής τάξης.
- ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ της Αριστεράς, τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και πράξης από ΚΑΘΕ πόλο της αστικής πολιτικής.
- ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πολιτικά/κοινωνικά μέτωπακαι στόχους πολιτικούς ακύρωσης αυτής της σχέσης.
- Αντικαθεστωτική πολιτική σε επίπεδο ΠΡΑΞΗΣ και όχι μόνο καταγγελίας.
Τα Μέτωπα αυτά δεν θα έχουν εκλογικό/κοινοβουλευτικό ορίζοντα, ούτε θα υπακούουν σε μικροκομματικές ανάγκες και σχεδιασμούς. (Χαρακτηριστικό αντι-παράδειγμα: η κομματική συγκέντρωση -άπαξ- του ΚΚΕ για τη Συμφωνία, ανήμερα της ψήφισής της).
Δυστυχώς, μετά την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, το τοπίο στη χώρα σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Η Αριστερά ή θα συνεχίσει στον εύκολο και αδιέξοδο δρόμο του ετεροκαθορισμού από τη μια ή την άλλη πτέρυγα του αστισμού ή θα επιλέξει το δύσκολο δρόμο της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ (από κάθε πτέρυγα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού) δημιουργίας πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών, με άξονα ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ προγραμματικούς στόχους.
