Οι δημόσιοι υπάλληλοι δέχτηκαν το μεγαλύτερο μέρος της επίθεσης από τις κυβερνήσεις των μνημονίων, στα 7 χρόνια της κρίσης για να αντιμετώπιση του τεράστιου δημοσιονομικού χρέους, όταν δεν έχουν καμία γι αυτό ευθύνη. Σύμφωνα με στοιχεία του “Κοινωνικού Πολυκέντρου” της ΑΔΕΔΥ:
“4. Η μείωση του τακτικού προσωπικού συνιστά το βασικό χαρακτηριστικό των τελευταίων χρόνων εφόσον ο αριθμός το 2009 ανερχόταν σε 692.907 μειούμενος σταθερά….” για να φθάσει το 3ο τρίμηνο του 2016 σε 563.977 εργαζόμενους απώλεια 128.930 εργαζόμενοι, μείωση της τάξης του 28,2%. Η απώλεια έχει καλυφθεί -περίπου- από φθηνούς συμβασιούχους, όλων των ειδών συμβάσεων! “Σε επίπεδο απόλυτων αριθμών οι μεγαλύτερες μειώσεις τακτικού προσωπικού κατά την περίοδο 2012-15 εντοπίζονται στους χώρους της παιδείας (17.803), της υγείας (13.708) και των ΟΤΑ (11.831).”
Όσο αφορά τους μισθούς οι περικοπές κυμαίνονται από 31-40%! Και επίθεση συνεχίζεται σ’ όλα τα μέτωπα!
Σύμφωνα με την ΔΑΣ (παράταξη του ΠΑΜΕ):
“Δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες συγχωνεύτηκαν και διαλύθηκαν. Συνδέθηκαν πιο άμεσα οι ανάγκες του κεφαλαίου με τη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Καταργήθηκαν 2.000 σχολικές μονάδες, 10 νοσοκομεία και εκατοντάδες κλινικές. Η αναλογία νοσηλευτικού προσωπικού-νοσηλευόμενου εφτασε στο 1:40, οι μαθητές στοιβάζονται σε 28αρια τμήματα. Μόνο στην υγεία και Εκπαίδευση τα οργανικά κενά αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 50.000.”
Πιο απλά τα μνημόνια έφεραν την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, τις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την κατάργηση της μονιμότητας, τις ιδιωτικοποιήσεις και την αξιολόγηση Μητσοτάκη, Μανιτάκη. Την αξιολόγηση με πολύμορφο αγώνα διαρκείας κατάφεραν αν και ψηφισμένο νόμο να τον πετάξουν στα σκουπίδια, δείχνοντας οι δημόσιοι υπάλληλοί ότι μπορούν να έχουν και νίκες.
Το μέγεθος της επίθεσης επέβαλλε στο συνέδριο να ασχοληθεί κύρια: με το γιατί κατάφεραν τελικά οι μνημονιακές κυβερνήσεις να κάμψουν την αντίσταση των εργαζομένων; Ποιοι ήταν οι βασικοί λόγοι που έχασαν την πλειοψηφία των μαχών; Αντί αυτού στράφηκαν στην συζήτηση για τα “κουκιά” απαξιώνοντας την σημασία του συνεδρίου και μάλιστα πετυχαίνοντας και αυτογκόλ! Κατάφεραν με ευθύνη της ΔΑΚΕ και της παράταξης του Μπαλασσόπουλου να μπάσουν την αστική δικαιοσύνη στις υποθέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και να νομιμοποιήσουν την παρέμβαση της στην ακύρωση του Συνεδρίου του ΕΚΑ και στον διορισμό διοίκησης. Έτσι ενώ το συνέδριο αποφάσισε να επιτρέψει στους αντιπροσώπους 9 ομοσπονδιών (45), που δεν ήταν οικονομικά εντάξει, αλλά που αναγνώρισαν το χρέος τους και δήλωσαν ότι θα το τακτοποιήσουν, τα ασφαλιστικά μέτρα της ΠΟΕ-ΟΤΑ ΔΑΚΕ (η ΔΑΚΕ κράτησε στο θέμα υποκριτική στάση στο συνέδριο ψήφισε την νομιμοποίηση των αντιπροσώπων και μετά η ΔΑΚΕ ΠΟΕ-ΟΤΑ μαζί με τον Μπαλασόπουλο κατέθεσαν ασφαλιστικά) και της παράταξης του Μπαλασσόπουλου (ΣΥΝΑΝ) έδωσαν το δικαίωμα στο κράτος να παρέμβει και να ανατρέψει την απόφαση του συνεδρίου. Και αυτό σε μια περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους δανειστές την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων!! Ο αποκλεισμός των 9 ομοσπονδιών και των 45 αντιπροσώπων τους λέγεται και διάσπαση.
Τη στιγμή που το βασικό στοιχείο για την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου (ΣΕΒ, κλπ καταγγέλλουν συνεχώς το υπερτροφικό και αδηφάγο δημόσιο και ο Μητσοτάκης είναι προ των πυλών) και της κυβέρνησης είναι η ενότητα των εργαζομένων σ’ όλα τα επίπεδα.
Και τη διάσπαση των εργαζομένων στο δημόσιο την ολοκληρώνουν ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ που καταψηφίζοντας την τροποποίηση του άρθρου 4 για την συμμετοχή των συμβασιούχων στα σωματεία της ΑΔΕΔΥ, με δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Ωστόσο η εν λόγω τροποποίηση ψηφίστηκε από το 70% των συνέδρων (συντριπτική πλειοψηφία) αλλά δεν πέρασε γιατί δεν συγκέντρωσε το 75% που προβλέπεται. Συγκεκριμένα είχαμε υπέρ 248 ψήφους έναντι 115 κατά.
Η απόφαση του Συνεδρίου νομιμοποιεί τα σωματεία και τις ομοσπονδίες να προχωρήσουν στην εγγραφή των συμβασιούχων στη δύναμή τους, μιλάμε για περίπου 120000 εργαζόμενους με προοπτική όπως δείχνουν τα πράγματα πάρα πέρα αύξησης, γιατί για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του φτηνό δημόσιο, δεν σημαίνει χτύπημα της διαφθοράς και της ρεμούλας από την οποία τρέφονται, σημαίνει φτηνοί και αναλώσιμοι εργαζόμενοι. Από την άλλη εκτός συνδικάτων οι συμβασιούχοι σημαίνει ένας νόμιμος απεργοσπαστικός μηχανισμός. Ένα ακόμη αυτογκόλ!!
Στα παραπάνω θα πρέπει να σημειώσουμε το γεγονός ότι έχει πάει στις καλένδες η ενοποίηση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ παρά το γεγονός ότι έχουν πάρει απόφαση γι αυτό σε προηγούμενα συνέδρια. Ένα πράγμα που η ανάγκη για αντίσταση αποτελεσματική απέναντι στην συνεχιζόμενη επίθεση κεφαλαίου κυβέρνησης το επιβάλλει αποφασιστικά.
Αυτά α συμβαίνουν γιατί εξακολουθούν να κυριαρχούν στα μεγάλα συνδικάτα, ομοσπονδίες και ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ οι ρεφορμιστές παρά τα 7 χρόνια μνημόνια, γιατί η αριστερά εκτός των άλλων πορεύεται διασπασμένη, τόσο στο πολιτικό όσο και στο συνδικαλιστικό επίπεδο.
Στις εκλογές που ακολούθησαν το καταστατικό και το απολογιστικό Συνέδριο, η αλήθεια δεν βρίσκεται στην πρωτιά και μάλιστα τη ιστορική(!!) της ΔΑΚΕ, όπως την παρουσίασαν τα συστηματικά μέσα ενημέρωσης, για να ενισχύσουν την “ανερχόμενη” δημοσκοπικά εικόνα της ΝΔ , αλλά στο γεγονός ότι η ΔΑΚΕ έχασε σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο 1 έδρα, ότι η ΠΑΣΚΕ καταποντίστηκε, είχε 22 έδρες και έπεσε στις 14, ότι η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΡΚΙ) διασπάστηκε από τα αριστερά ΜΕΤΑ (ΛΑΕ) πήρε 8 έδρες , ότι το ΠΑΜΕ (ΔΑΣ) ανέβηκε σημαντικά πήρε 112 ψήφους από 91 και 15 έδρες (είχε 11) και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κέρδισαν 10 έδρες,1 επί πλέον. Αυτή είναι η αλήθεια, η αριστερά ενισχύθηκε και θα μπορούσε να κυριαρχήσει αν πορεύονταν μετωπικά, κάτι που ευχόμαστε να πράξει στην επόμενη περίοδο. Ελπίζουμε τουλάχιστον οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του ΜΕΤΑ (ΛΑΕ) για κοινό μέτωπο. Το ΝΑΡ χρειάζεται να ξανασκεφτεί τη σκεφτεί την στάση του….
