Δύο επέτειοι, η άλωση της Τριπολιτσάς στις 23-9-1821 και η απελευθέρωση της Τρίπολης την 1-10-1944 ήταν το αποκορύφωμα των αγώνων του λαού του Μωριά για λευτεριά και προκοπή. Και στις δύο περιπτώσεις παρά τα βήματα που έγιναν στο δρόμο για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, αυτή δεν ολοκληρώθηκε. Οι παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και οι εμφύλιες έριδες διαμόρφωσαν ένα κράτος οικονομικά και πολιτικά εξαρτημένο και η προκοπή να είναι ακόμα και στις μέρες μας ζητούμενο.
Πλησιάζει ο καιρός που θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης. Το γεγονός αυτό αποτελεί αφορμή όχι μόνο να εξάρουμε την παλληκαριά που επέδειξαν τότε οι πρωταγωνιστές της στα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, παρακάμπτοντας τους μύθους, αλλά και να επισημάνουμε αδυναμίες και λάθη που οδήγησαν στη μη εκπλήρωση όλων των σκοπών της. Ο εορτασμός αυτός δίνει ταυτόχρονα την ευκαιρία να σταθούμε κριτικά απέναντι στην πορεία του νεοελληνικού κράτους, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, αλλά και για να συζητήσουμε μια άλλη πρόταση για την πρόοδο του τόπου.
Κάποιοι και ιδιαίτερα οι κρατούντες, τοπικά και κεντρικά, πρέπει να καταλάβουν ότι ο εορτασμός δεν είναι μπίζνες σαν την ολυμπιάδα, αλλά εθνική υπόθεση και σ’ αυτόν πρωταγωνιστής οφείλει να είναι ο λαός.
Η Αρκαδία παρ’ όλο που βρέθηκε στο επίκεντρο των αγώνων της Ανεξαρτησίας και της Εθνικής Αντίστασης τα μνημεία που μαρτυρούν αυτά τα γεγονότα εξαφανίζονται κάτω από τις ερπύστριες της μπουλντόζας, την επέλαση του τσιμέντου και της αδιαφορίας των αρχών. Τα ταμπούρια της λευτεριάς στα Τρίκορφα, τα 60 σχολεία της Αρκαδίας στην Τουρκοκρατία, οι φυλακές της Κατοχής και όχι μόνο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Στον τοπικό εορτασμό για την Άλωση της Τριπολιτσάς από την μία μεριά περισσεύουν τα μεγάλα κούφια λόγια και από την άλλη απουσιάζουν τα μεγάλα ζητήματα που έθεσε η Επανάσταση. Παρά δε την επίσημη αναγνώριση από την Πολιτεία της Εθνικής Αντίστασης δεν γίνεται καν μνεία από τις αρχές η απελευθέρωση της Τρίπολης από τη ναζιστική κατοχή. Μπορεί μετά από όλα αυτά τα γεγονότα να διδάξουν το λαό της περιοχής που βιώνει βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση ; ή μήπως κάποιοι δε βλέπουν τα έρημα ιστορικά χωριά, τα λουκέτα στα μαγαζιά και τις κλειστές βιομηχανίες και εργοστάσια;
Τούτος ο τόπος έχει πλούσιο και ένδοξο παρελθόν, δύσκολο παρόν και δυσοίωνο μέλλον αν οι άνθρωποι του μόχθου και του πνεύματος δε προσπαθήσουν να αλλάξουν τα πράγματα όπως το ’21 και στη Κατοχή.
