Όσο τα μνημονιακά μέτρα βυθίζουν τους εργαζόμενους, συνταξιούχους και ευρύτερα λαϊκά στρώματα στη φτωχοποίηση, καταβαραθρώνουν την οικονομία και καταργούν ουσιαστικά την εθνική και λαϊκή κυριαρχία, τόσο υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, επιχειρούν με απόκρυψη της αλήθειας, τον εξωραϊσμό της οικονομικής κατάστασης και την κατασκευή «μύθων», για να δημιουργήσουν ανεδαφικές προσδοκίες, να παραλύσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις και να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία. Θα αναφερθούμε συνοπτικά σε έξι «μύθους» που προβάλλονται τελευταία, από τους μηχανισμούς του Μαξίμου και όλο το media-κό κατεστημένο των κυρίαρχων «μ.μ.ε».
Μύθος 1ος: Πρωτογενή πλεονάσματα ….νέο success story !
Με τις συνεχείς περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και αναπτυξιακών κονδυλίων, τη συνεχιζόμενη φορολεηλασία σε βάρος μισθωτών και λαϊκών εισοδημάτων, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών αγροτών και ελευθερο-επαγγελματιών, το φοροκυνηγητό και τις κατασχέσεις για οφειλές στο δημόσιο, έχει γίνει εξισορρόπηση των δημοσίων εσόδων και δαπανών, με αποτέλεσμα ένα «πρωτογενές πλεόνασμα» το οποίο κατευθύνεται στην πληρωμή τόκων του δημοσίου χρέους (το 2016 από πλεόνασμα 6,9 δις, τα 5,6 δις πήγαν για τόκους). Ωστόσο το λεγόμενο «πλεόνασμα» δεν είναι πλεόνασμα «παραγωγής» εισοδήματος (το ΑΕΠ από την αρχή της κρίσης και εφαρμογή των Μνημονίων έχει αρνητικό πρόσημο). Πρόκειται αντίθετα για πλεόνασμα «αιματηρής αναδιανομής» εισοδήματος σε βάρος εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων και εκρηκτικής ανεργίας λόγω υφεσιακού χαρακτήρα των μνημονιακών μέτρων. Ωστόσο κι αυτό το «πρωτογενές πλεόνασμα», είναι σε μεγάλο βαθμό «εικονικό», διότι αποκρύπτει με επιπλέον αλχημείες δαπάνες (4-5 δις οφειλές σε προμηθευτές του δημοσίου, μεγάλη καθυστέρηση απονομής συντάξεων σε 400.000 νέους συνταξιούχους, κά). Η κομπορρημοσύνη της κυβέρνησης για τα θεαματικά πλεονάσματα το 2016, αποτελούν καθαρή κοροϊδία, ακόμα κι αν κάποιο μικρό μέρος επιστραφεί με μορφή συσσιτίων και άλλων μικροπαροχών σε φτωχούς.
Μύθος 2ος. Μέτρα – «αντίμετρα» = 5-0
Η κυβέρνηση για να θολώσει τα νερά» του νέου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων 2018-21, ισχυρίζεται ότι εκτός από τα «μέτρα» θα υπάρχουν και «αντίμετρα» και τελικά θα είμαστε… «μια η άλλη».! Όμως αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί τόσος θόρυβος για «σκληρές διαπραγματεύσεις», γιατί ταξίδια και συνεχείς συσκέψεις στο eurogroup, κά; Στην πραγματικότητα το σχήμα «μέτρα-αντίμετρα» είναι μια ακόμα κουτοπονηριά για να μπερδέψουν το λαό, ανά από την άλλη αποκαλύπτει την ποιότητα των κυβερνώντων.! Τα «μέτρα» είναι συγκεκριμένα με ισχυρές δεσμεύσεις εφαρμογής και δραματικές συνέπειες στον ελληνικό λαό, ενώ τα «αντίμετρα» θα έλθουν «εφ’ όσον» και «εάν» επιτευχθεί η υπερκάλυψη των μέτρων. Σύμφωνα με το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής» (ΜΠΔΣ) 2018-2021 που κατατέθηκε στη Βουλή, τα πρόσθετα μέτρα ανέρχονται σε 5,396 δις, τα οποία με τα μέτρα 8,652 δις που έχουν ήδη ληφθεί και εφαρμόζονται ή θα εφαρμοστούν ως το καλοκαίρι του 2018, ανεβάζουν το συνολικό λογαριασμό των μέτρων από τον Αύγουστο του 2015 ως το 2021, σε 14,048 δις €.!! Ιδιαίτερα τα μέτρα που αφορούν τη μείωση του αφορολόγητου, τις περικοπές συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων (οικογενειακά, ανεργίας, ΕΚΑΣ κά), θα είναι ιδιαίτερα επώδυνα για εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα.
Από την άλλη ο κατάλογος των λεγόμενων «καλών μέτρων» στο διάστημα 2019-21 (επιδότηση στέγασης, μείωση συμμετοχής στα φάρμακα, καταπολέμηση παιδικής φτώχειας, κά), υπολογίζονται σε 7,559 δις.!! Όμως για να γίνει αυτό το «θαύμα», θα πρέπει να προηγηθούν άλλα ..«θαύματα».! Πρώτον, να εξασφαλιστούν «πρωτογενή πλεονάσματα» στο διάστημα 2018-21 πάνω από 3,5% του ΑΕΠ (7-8 δις κάθε χρόνο) και δεύτερον, η αύξηση του ΑΕΠ στο ίδιο διάστημα να κυμαίνεται γύρω το 2,5% το χρόνο. Κι εδώ υπάρχει ένα μικρό ….«προβληματάκι».! Όλοι οι αναλυτές ομολογούν – από το Γραφείο Προϋπολογιμού της Βουλής, το Δ/τη της ΤτΕ, Γ.Στουρνάρα ….ως το ΔΝΤ – ότι δεν μπορεί να πιαστεί ένα τέτοιο πλεόνασμα σε βάθος χρόνου. Επιπλέον λόγω του υφεσιακού τους χαρακτήρα, είναι εντελώς εξωπραγματική η υπόθεση αύξησης του ΑΕΠ 2,5% το χρόνο. Ήδη το 2017 οι προβλέψεις για αύξηση κατά 2,7% έπεσαν στο 1,8%.!!
Η μη επίτευξη προβλέψεων για την αύξηση του ΑΕΠ σημαίνει απόκλιση στο σκέλος των φορολογικών εσόδων και έλλειμμα στην κάλυψη κρατικών δαπανών (μισθολογικών, κοινωνικών, λειτουργικών, αναπτυξιακών, κά). Οι αποκλίσεις μοιραία θα θέσουν σε λειτουργία τον αυτόματο «δημοσιονομικό κόφτη» δαπανών ….διαιωνίζοντας το φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας, φτωχοποίησης, κοκ. Κατά συνέπεια όλο το «ΜΠΔΣ» στην ουσία βρίσκεται στον αέρα, διότι στηρίζεται σε ανεδαφικές προβλέψεις των βασικών οικονομικών μεγεθών. Στο αέρα βρίσκονται κατά προέκταση και όλα τα «αντιμέτρα» τα οποία τελικά είναι επικοινωνιακός «αέρας κοπανιστός» του κ.Τσίπρα και των υπουργών του (Δραγασάκη-Τσακαλώτου-Παπαδημητρίου-Σταθάκη, κά).
Μύθος 3ος. «Ποσοτική χαλάρωση» …..το τραίνο της ανάπτυξης
Μόνιμο ρεφραίν για συντόμευση της β’ αξιολόγησης είναι η δυνατότητα συμμετοχής της Ελλάδας στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ. «Ποσοτική χαλάρωση» (Quantitative Εasing – QE) ονομάζεται η νομισματική πολιτική με την οποία η Κεντρική Τράπεζα δημιουργεί χρήμα αγοράζοντας χρεόγραφα (κυρίως κρατικά ομόλογα ή άλλα χρηματοοικονομικά μέσα), με στόχο να διευκολύνει την επέκταση του δανεισμού των τραπεζών και κατ’ επέκταση την προσφορά χρήματος (παροχή ρευστότητας) στην οικονομία. Η προσφυγή στην «ποσοτική χαλάρωση» είναι ένα μέτρο τόνωσης της οικονομικής δραστηριότητας, όταν δεν υπάρχουν περιθώρια μείωσης των επιτοκίων δανεισμού. Στην ουσία η Κεντρική Τράπεζα τυπώνει νέο χρήμα το οποίο διαθέτει για αγορά κρατικών ομολόγων και έμμεσα τροφοδοτεί με ρευστότητα την οικονομία. Οι χώρες της ευρωζώνης δεν μπορούν από μόνες τους να αυξήσουν την προσφορά χρήματος και επομένως την «ποσοτική χαλάρωση». Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από την ΕΚΤ που ασκεί τη νομισματική πολιτική. Το πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ ξεκίνησε το 2015, με ρυθμό αγοράς ομολόγων 80 δις το μήνα ως τέλη Μάρτη 2017 και από τον Απρίλη έως Δεκέμβριο 2017, με 60 δισ. ευρώ το μήνα, όπου και τερματίζεται η συγκεκριμένη πηγή ρευστότητας.
Από τη συμμετοχή στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» ωφελημένες είναι κυρίως οι ισχυρές χώρες (η αγορά ομολόγων με βάση το ποσοστό συμμετοχής στα κεφάλαια της ΕΚΤ), αντί οι αδύναμες-περιφερειακές οικονομίες. Η Ελλάδα έχει αποκλειστεί ως τώρα, λόγω μη βιωσιμότητας του χρέους. Στο βαθμό που γίνει η β’ αξιολόγηση και υπάρξει επίσημη απόφαση-εκτίμηση για τη βιωσιμότητα του, θα μπορεί να ενταχτεί ως τέλος 2017 στο πρόγραμμα. Ωστόσο με βάση τη θέση του Σόϊμπλε ότι συζήτηση για το χρέος θα γίνει μετά το καλοκαίρι του 2018 δεν φαίνεται δυνατή η συμμετοχή της Ελλάδας στην QE. Όμως ακόμα κι αν ενταχθεί, η πρόσθετη ρευστότητα από το τραπεζικό σύστημα, θα φθάσει μόλις στα 3 δις. Στην ουσία «άνθρακας ο θησαυρός». Το «τραίνο της ανάπτυξης» θα παραμείνει σταματημένο. Ωστόσο οι «μυθοπλάστες» επιμένουν ότι η QE, εκτός από τη ρευστότητα, θα δώσει σήμα οικονομικής σταθερότητας στη χώρα, πράγμα που θα κάνει δυνατή την έξοδο για δανεισμό από τις αγορές. Ούτε όμως και ο παράγωγος «μύθος» ευσταθεί.!
Μύθος 4ος. Έξοδος στις αγορές ….δεν είναι βόλτα στη Βουλιαγμένη
Με την ένταξη στα Μνημόνια, οι ανάγκες δανεισμού του ελληνικού δημοσίου έχουν πάψει να καλύπτονται από τις χρηματοπιστωτικές αγορές (με εξαίρεση το βραχυπρόθεσμο δανεισμό), λόγω των πολύ υψηλών επιτοκίων. Η φιλολογία για επιστροφή στις αγορές, αποσιωπά τρία καίρια ζητήματα. Πρώτον, ότι η χαμηλότοκη χρηματοδότηση δεν είναι εξασφαλισμένη, με βάση την εμπειρία της Κύπρου, Πορτογαλίας και άλλων χωρών της περιφέρειας, οι οποίες παρ’ ότι εκτός Μνημονίων δανείζονται με υψηλά επιτόκια. Δεύτερον, το δικαίωμα προσφυγής στις αγορές δεν είναι δεδομένο, αλλά πρέπει, σύμφωνα με το άρθρο 8 του Κανονισμού 473/2013, να έχει την έγκριση της Κομισιόν και του Eurogroup για έκδοση χρεογράφων. Τρίτον και σημαντικότερο, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η συνέχιση του δανεισμού, έστω και με μικρότερα επιτόκια, αλλά αντίθετα πως θα πετύχει τη μείωση του χρέους της.!
Αν δεν υπάρξει βαθιά διαγραφή (ουσιαστική αναδιάρθρωση) του χρέους, δεν υπάρχουν περιθώρια αποπληρωμής του, ούτε και σε …εκατό χρόνια. Εκεί λοιπόν βρίσκεται ο «γόρδιος δεσμός». Αν δεν κοπεί με την αναστολή πληρωμής των τοκοχρεολυσίων και τη μονομερή αναδιάρθρωση του, δεν υπάρχει ελπιδοφόρα προοπτική για την έξοδο από την κρίση. Άλλωστε και ο δανεισμός από τον ΕΜΣ, στα πλαίσια των Μνημονίων, γίνεται με χαμηλά επιτόκια. Το χρέος όμως συνεχώς αυξάνει (από 113% του ΑΕΠ το 2009 έφθασε σε 179% το 2016), φορτώνοντας ασταμάτητα νέα βάσανα και δυστυχία στον ελληνικό λαό. Κατά συνέπεια κι αυτός ο «μύθος» της εξόδου στις αγορές ως δρόμος διαφυγής από την κρίση, είναι ακανθώδης. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως «ψευδομάρτυρας» για έναν άλλο μύθο, ότι η παραμονή «πάση θυσία» στην ευρωζώνη αποτελεί την καλύτερη επιλογή και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι η καλή διαχείριση των Μνημονίων. Αλληλούια.! Αλληλούια.!
Μύθος 5ος. Το «καλό» και το «κακό» …αφεντικό
Από το 2010 ως σήμερα, ο ελληνικός λαός έχει βιώσει αλλεπάλληλες διαψεύσεις προσδοκιών ότι, άλλοτε η Μέργκελ, άλλοτε ο Ολάντ, άλλοτε η Λαγκάρντ και άλλοτε ο Ομπάμα ή συνολικά οι κυρίαρχες ελίτ της ευρωζώνης, θα δείξουν κατανόηση στην επίλυση του χρέους. Αποτέλεσμα ένα επαναλαμβανόμενο … «σκοτσέζικο ντούζ».! Η γονυκλισίες προς την Μέργκελ και προς την Λαγκάρντ, δεν διαφέρουν από γονυκλισίες προς «Σκύλα» και «Χάρυβδη». Οι υπερεθνικοί «θεσμοί» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΕΜΣ) θέτουν ως προτεραιότητα τη σωτηρία της ευρωζώνης και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κατόχων δανειακών τίτλων, δηλαδή της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Η περίπτωση του PSI το 2012 έδειξε ότι η αναδιάρθρωση-μαϊμού του ελληνικού χρέους, είχε ως στόχο τη σωτηρία των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών και παραπέρα της ευρωζώνης.
Η σημερινή επιμονή του ΔΝΤ για τη λήψη μέτρων βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους προκειμένου να συμμετάσχει στο πρόγραμμα (Γ’ Μνημόνιο), εκφράζει κατ’ αρχήν τους ιδιαίτερους όρους λειτουργίας του ΔΝΤ, καθώς την ανέξοδη στήριξη της Ελλάδας προκειμένου να διασφαλιστούν τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή. Από την άλλη οι κυρίαρχες ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου, ακολουθώντας μια στυγνή τοκογλυφική συμπεριφορά, θέλουν οι συμφωνίες που οι ίδιοι επέβαλαν και εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους, να τηρηθούν και δεν έχουν κανένα «ψυχολογικό» πρόβλημα από τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.
Από την άλλη η εγχώρια ολιγαρχία και όλο το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο, (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, μαζί και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ), προκειμένου να διατηρήσουν τα προνόμια και την κυριαρχία τους, επιμένουν στην πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη. Αρνούνται το κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας για μονομερή αναδιάρθρωση του χρέους, προωθούν τη συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων με ολετήρα τα Μνημόνια, επιδιώκουν την αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου με τη μεταφορά των βαρών της κρίσης στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα. Ειδικότερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ξεπερνώντας σε πολιτικαντισμό και δημαγωγία τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, έχει υποταχτεί πλήρως στα υπερεθνικά αφεντικά, πλήττει αδίστακτα τα λαϊκά συμφέροντα και συναινεί στην ουσιαστική κατάργηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, προκειμένου την παραμείνει στην εξουσία.
Μύθος 6ος. Βγαίνουμε στο ξέφωτο …με σημαία τη μνημονιακή επιτήρηση
Δεν υπάρχει ομιλία ή συνέντευξη του πρωθυπουργού Α.Τσίπρα και των κυβερνητικών στελεχών (Δραγασάκη, Τσακαλώτου, Βούτση, κά), που να μην επαναλαμβάνουν με διαφορετικές εκφράσεις, το «μύθο» του τέλους των Μνημονίων, της μετάβασης στην μετα-λιτότητα περίοδο, στη δίκαιη ανάπτυξη, στο «ξέφωτο», κά. Είναι η άλλη όψη του πολιτικού αμοραλισμού, μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού αρχές του χρόνου (25.1.17), ότι «ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα» και του προέδρου της Βουλής Ν.Βούτση ….«ούτε κατά διάνοια λήψη μέτρων για μετά το 2018» (2.2.17).!
Ωστόσο με βάση τις Μνημονιακές δεσμεύσεις, δεν υπάρχει ελπίδα εξόδου της ελληνικής οικονομίας από την κρίση. Η συνέχιση με μεγαλύτερη ένταση της λιτότητας, της φορολεηλασίας, των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, των περικοπών μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, της διαιώνισης του δυσβάστακτου χρέους και εκρηκτικής ανεργίας, είναι ουτοπία ότι μπορεί να βγει η ελληνική κοινωνία στο «ξέφωτο» και η οικονομία να εισέλθει στη «λεωφόρο» της ανάπτυξης.
Η ανατροπή της λιτότητας, η διαγραφή του χρέους, η έξοδος από την ευρωζώνη, η οικονομική ανόρθωση και η μείωση της ανεργίας είναι όρος επιβίωσης του ελληνικού λαού και κυρίως των μισθωτών και συνταξιούχων και της νέας γενιάς. Αποτελεί προσβολή και καπηλεία των αξιακών φορτίων και ιδεών της αριστεράς, να προβάλλει η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως κυβέρνηση της αριστεράς. Γιαυτό υπάρχει ένας ακόμα λόγος για απομάκρυνση της, με ανάπτυξη ισχυρού κινήματος αντίστασης και ανατροπής των μέτρων και της δημιουργία μιας λαϊκής κυβέρνησης.
