Ο Μόδης Γούναρης είναι συγγραφέας από τη Θεσσαλονίκη και το διήγημά του περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο ΑΤΑΞΙΕΣ από τις εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ(2018).
Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
Πάντα ένιωθα μια θλίψη στο κοίταγμα ενός χαρταετού. Με την τρεμουλιαστή του κίνηση στο στερέωμα, τα φανταχτερά του χρώματα , τη μεγαλοπρέπειά του σαν στροβιλίζεται στις κυκλικές τροχιές, τη φουντωτή του ουρά. ΄Όμως …μια θλίψη. ΄Ισως γιατί το πέταγμά του καθοριζόταν από μια πετονιά. ΄Η έναν σπάγκο, που είχε γερά δεμένο το σώμα του χαρταετού , καθορίζοντας τα όριά του. ΄Ετσι η – προσδοκόμενη βέβαια – πτήση του, σε μεγάλο βαθμό, προδιαγραφόταν: από εδώ, από το σημείο που το χέρι κρατούσε το καρούλι με τον σπάγκο, μέχρι εκεί. Μέχρι να ξετυλιχθεί το σύνολο της ποσότητας του σπάγκου. Μέχρι εκεί και όχι παρέκει. ΄Εστω κι αν οι αέρηδες είναι δυνατοί, τα σύννεφα προκαλούν, τα ρεύματα ευοδώνουν.
Η πτήση του χρηστική: όσο να συμβάλει στη χαρά της πρόσκαιρης ευόδωσης μιας άκακης ματαιοδοξίας. Εξ ου και η φουντωτή ουρά, μερικές φορές υπέρ το δέον πλουμιστή, Παραφορτωμένη. Με πλεονάζοντα χρωματιστά μακρόστενα χαρτάκια και ας είναι ενάντια στην πτητική του δεινότητα. ΄Όμως έτσι γίνεται πιο όμορφος από τους άλλους.
Πέρσι ο πατέρας μού αγόρασε έναν χαρταετό. Ήταν παραμονή Καθαράς Δευτέρας. Κόκκινος, κατακόκκινος, με δυο λεπτές μαύρες γραμμές που σχημάτιζαν στο κέντρο έναν σταυρό. Τον κρέμασε προσωρινά πάνω στην πόρτα. Η ουρά του σερνόταν στο πάτωμα. Το βράδυ ονειρεύτηκα έναν ταύρο μεγαλόσωμο, κατάμαυρο και αγριεμένο, που ήταν δεμένος από τα κέρατα και από τα πόδια. Από τα ρουθούνια του έβγαζε καπνούς και μούγκριζε εκκωφαντικά, προσπαθώντας να τινάξει τα δεσμά.
Τον φορτώσαμε στο αυτοκίνητο και κινήσαμε για το κατάλληλο μέρος. Δεκάδες, εκατοντάδες πατεράδες με τους βλαστούς τους παρά δίπλα πάσχιζαν να ετοιμάσουν την περιβόητη πτήση.Ο δικός μου κάτι έσφιξε στον σπάγκο,κάτι συμμάζεψε στην ουρά.
Αρχισε το μαρτύριο:χιλιάδες λέξεις σε ήπιο ή έντονο τόνο για το πώς πρέπει και πώς δεν πρέπει να τον κρατάμε.Πώς είναι σωστό και πώς δεν είναι σωστό να αμολάμε το νήμα.Με τι ταχύτητα επιβάλλεται να τρέχω,με τι γωνία να τον κρατάω,πώς να έχω το χέρι μου όταν θα τον αφήσω για να αρχίσει την πτήση…
Ακυρωμένη η χάρη του παιχνιδιού πριν καν αρχίσει. Ματαιωμένη πλήρως η ανεμελιά της διαδικασίας. Η ορθότητα της πτήσης έγινε αυτοσκοπός απαρέγκλιτος. Και η επίκριση της πιθανής αποτυχίας να ελλοχεύει σε πλήρη αυστηρότητα.
Κι ο χαρταετός : θλιβερός πρωταγωνιστής σε μια παράσταση αυστηρά προμελετημένη, που στο ευνουχισμένο σώμα του όφειλα να αποδείξω. Για μια ακόμα φορά. Τον λυπόμουν τον χαρταετό. Και τον μισούσα ταυτόχρονα.
« Ανάθεμα την ώρα που με έφεραν σε αυτό το μέρος για να πετάξω αυτό το σκατόπραμα…»
΄Ισως γιατί δυσκολευόμουν ακόμα να λυπηθώ τον εαυτό μου , Και να νιώσω πόσο τον μισούσα συνάμα ΄Ετσι: ανήμπορο, άβουλο, ματαιωμένο, να είναι μονίμως υπόχρεος να λέει «ευχαριστώ, ευχαριστώ». ” Για την ώρα που ξόδεψες, πατέρα, για μένα. Για το ότι έχασες τον ύπνο σου, θυσίασες την ώρα της ξεκούρασής σου ,πατέρα, προκειμένου να με φέρεις εδώ. Να μου δείξεις, να απασχοληθείς, να βρεθείς μαζί μου .”
Στην πρώτη μόλις απόπειρα να πετάξουμε τον χαρταετό, συνέβη το αναπάντεχο. Μόλις αυτός άρχισε την πτήση του, ελάχιστα δευτερόλεπτα από την απογείωση. Λίγα, ελάχιστα μόνο μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας, καθώς, δεμένος έστω, είχε αρχίσει τη δυναμική του πορεία προς τους αιθέρες. Κόπηκε; ΄Ισως μπορεί και να λύθηκε ο σπάγκος – ή μήπως ήταν πετονιά; Τα ρεύματα του αέρα πήραν το σώμα του. Κι αυτός, τί καλά που αφέθηκε. Και οι άνεμοι, που λες και ξαφνικά θέριεψαν και φούντωσαν, τον πήραν στις άγριες τις αγκαλιές τους και τον απογείωναν, τον απογείωναν, τον απογείωναν…΄Ένα βέλος έγινε ο χαρταετός και εκτινάχτηκε απότομα.΄Ενας κόκκινος, κατακκόκινος, δραπέτης υποβοηθούμενος από μια καλή μοίρα και από τα φιλόξενα στοιχεία του ουρανού. ΄Εφευγε.΄Εφευγε. Χωρίς προδιαγραφή. Χωρίς απολύτως καμιά χρησιμότητα. ΄Εφευγε περήφανος αετός, αρνούμενος να υποταχθεί στην αναγκαιότητα, απαλλαγμένος από το χρέος να αποδείξει την ωφελιμότητά του .
Εκείνος-ο πατέρας-έμεινε εμβρόντητος. Με τον κομμένο σπάγκο στο χέρι να κρέμεται ξέπνοος και την αμηχανία στο θυμωμένο βλέμμα που παρακολουθούσε τον αυθάδη φυγάδα. Χάθηκε ο έλεγχος. Ακυρώθηκε ξαφνικά η ισχύς του ελέγχοντος. Ματαιωμένος στο ρόλο του σοφού διδάσκοντα, του παντοδύναμου προνοούντος.
Για λίγο αμηχανία. Για λίγο…Γρήγορα βρήκε την αυτοκυριαρχία του. ΄Εφταιξαν τα σύννεφα, οι αέρηδες, ο σπάγκος, ο ουρανός, η υγρασία, το έδαφος. Και βέβαια το πώς άφησα τον χαρταετό να φύγει από το χέρι μου . Δεν το έκανα με τον καλύτερο τρόπο ούτε στον καλύτερο χρόνο. Γιατί -μια ζωή- δεν ακούω, χαζεύω όταν μου μιλάει. Και είμαι επιπόλαιος. Και βιαστικός. Και δεν προσέχω τα λόγια μου γιατί είμαι βλάκας. Και ανόητος.
Κι εγώ…. Να νιώθω μια υπέρτατη , μια ανείπωτη, μια βαθιά ευτυχία. Μια ευτυχία βουβή που επισκίαζε για λίγο ,έστω, την ενοχή. Πρώτα πρώτα το μαρτύριο του χαρταετού είχε τελειώσει. Αυτό το υπέροχο ατύχημα με απάλλαξε από τη συνέχιση της τελετουργίας. ΄Οπου μου χαρίζεις, όπως μου χαρίζεις αυτή τη διδακτική ώρα. Και κοντά σε αυτό, τί καλά που ματαιώθηκες, πόσο υπέροχα σου την έφερε αυτό το υπέροχο κωλόπραμα που ,ελεύθερο πια, διαγράφει τις κόκκινες τροχιές του στον μουντό ουρανό.
Ανείπωτη ευτυχία. Ανομολόγητη. Πώς μπορούσα ,πώς τολμούσα να την εκφράσω άλλωστε…Είχα το κεφάλι σκυφτό κι έκανα πως άκουγα τις νουθεσίες και τις ύβρεις. Αυτός που μου έκανε τη χάρη ,αυτός που θυσίασε, ακόμη μια φορά το χρόνο του για μένα.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο της επιστροφής. Με μούτρα, με βλαστήμιες, με κριτικές.
- ΄Αει σιχτίρ.
Γύρισα ελαφρά το κεφάλι μου και είδα. Πολλές δεκάδες γονείς τα είχαν καταφέρει. Οι άβουλοι βλαστοί με μισάνοιχτα στόματα και με μακρόσυρτα επιφωνήματα κοιτούσαν τους δεμένους στο σπάγκο χαρταετούς να ίπτανται στο στερέωμα, μα πιο ψηλά από όλους ο δικός μου . Ο δραπέτης εκδικητής, ο φυγάς. Μια τόσο δα μικρούλα κόκκινη κουκκίδα στον απέραντο μουντό ουρανό.
Εκείνο το βράδυ είδα τα πιο ωραία , τα πιο χαρούμενα, τα πιο χρωματιστά όνειρα.