ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
ΙΕ΄
Μα έμεινε εκεί
δαπανημένη άσκοπα μια ανάσα
με δίχως δόντια και μαλλιά
μπρούμυτα στη θάλασσα θηλάζει
αλάτι ενώ λαγοκοιμάται πάνω της
ενας ήλιος αμυδρός
έλαμνε αργά σαν από
ξέφτια ζωγραφιά
με κάτι κουπιά τσακισμένα.
Και ήταν δεν ήταν ο άνεμος
που σήκωσε άξαφνα όλους
τους καλεσμένους τα δέντρα
τα τραπέζια τα φαγιά πλην
το κεφάλι που έκοψαν του ταύρου
με μάτια ανάποδα ανοιχτά
και μια βροχή
που βάραινε τη σκιά τους.
Κι η μάνα μου να σιγοκλαίει
γι τ’ ασημένια μας μαχαιροπίρουνα
που κλέψανε οι νεκροί
στο ανέβασμά τους.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (1945-2021)