Τα εθνικά εγκλήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής παρατράβηξαν και η συνέχιση τους, πλέον, ισοδυναμεί με πράξεις εθνικής “προδοσίας”.
Είναι αδιανόητο και σχεδόν πρωτοφανές η υποτέλεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των κατεστημένων κέντρων της χώρας μας να φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε να συνεχίζουν να αναγνωρίζουν ως επίσημη κυβέρνηση της Λιβύης την υπό τον Φαγιέζ Αλ Σάρατζ κυβέρνηση των ανδρεικέλων του Ερντογάν στην Τρίπολη, μετά και την εμμονή του καθεστώτος Σάρατζ στο παράνομο Τουρκολυβικό μνημόνιο και τις απανωτές, αυθαίρετες, εχθρικές και σχεδόν “πολεμικές” ενέργειες που διαπράττει σε βάρος της χώρας μας.
Πολύ περισσότερο είναι αδιανόητο η ψευδεπίγραφη κυβέρνηση Σάρατζ να φτάνει σε τέτοια επίπεδα θράσους, ώστε με ανακοίνωσή της να καταγγέλλει την Ελλάδα και την Κύπρο για την υπεράσπιση από μέρους τους της διεθνούς νομιμότητας στην περιοχή, ως να είναι η Λιβύη παράρτημα και έδαφος της “νέας Τουρκίας“, όπως αποκάλεσε τη Λιβύη και ο Ερντογάν.
Εκτός πάσης λογικής και μόνο ως μείζον εθνικό έγκλημα και πισώπλατη μαχαιριά σε βάρος της Ελλάδας μπορεί να χαρακτηριστεί, επίσης, το γεγονός ότι η χώρα μας έχει διακόψει από το 2012 μονομερώς και αυθαίρετα, προς ανυπολόγιστη βλάβη των εθνικών μας συμφερόντων, τις διπλωματικές σχέσεις της με τη Συρία.
Μόνο ως πράξη εθνικής ντροπής, μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα που η Συρία δέχεται μια ατιμωτική και απρόκλητη τουρκική εισβολή στα εδάφη της, η ελληνική κυβέρνηση αντί να σπεύσει να καταγγείλει την επιθετικότητα της Τουρκίας, όχι μόνο κρατάει στάση ένοχης σιωπής αλλά δυστυχώς συντάσσεται με τις δυνάμεις της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ στη Συρία, οι οποίες, στο όνομα της αναχαίτισης της Ρωσίας, βρίσκονται στο πλευρό του Τούρκου εισβολέα και επιβάλλουν κυρώσεις σε βάρος του Συριακού λαού.
Και αυτή η στάση “εθνικής ντροπής” απέναντι στη Συρία λαμβάνει ακόμα πιο απεχθή χαρακτηριστικά, όταν βλέπουμε την κυβέρνηση Άσαντ να καταγγέλλει με επιστολή της στον ΟΗΕ το Τουρκολυβικό Μνημόνιο και να ζητάει την απόσυρσή του σε μια κίνηση αλληλεγγύης και υποστήριξης της Ελλάδας και του Διεθνούς Δικαίου, ανάλογης με εκείνη που τήρησε ο πατέρας του σημερινή ηγέτη της Συρίας ,Χαφέζ Αλ Άσαντ, ο οποίος είχε τονίσει στον τότε πρωθυπουργό της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, πως επίθεση της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας θα ισοδυναμούσε με επίθεση σε βάρος της Συρίας, με ότι αυτό θα συνεπάγεται για τη στάση της τελευταίας απέναντι στην Άγκυρα.
Ο πρόσφατος ορισμός από την Αθήνα διπλωματικής εκπροσώπου στη Συρία, δεν αλλάζει αυτήν την απαράδεκτη στάση των μέχρι τώρα ελληνικών κυβερνήσεων και αντίθετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ενέργεια υποκρισίας, εσωτερικής σκοπιμότητας και υποτιμητικής στάσης απέναντι στη Συρία, αφού η Ελλάδα μοιάζει να θεωρεί με τέτοιες κινήσεις και όχι με την πλήρη αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων της με τη Συρία, την τελευταία ως κράτος “δεύτερης κατηγορίας” και “περιορισμένης κυριαρχίας“.
Άμεση απαίτηση σήμερα όλου του ελληνικού λαού είναι η εδώ και τώρα άρση της αναγνώρισης από την πλευρά της Ελλάδας της κυβέρνησης Σάρατζ στην Τρίπολη και η πλήρης αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας – Συρίας με την εγκατάσταση ελληνικής πρεσβείας σε πλήρη σύνθεση στη Δαμασκό.
Σήμερα απαιτείται ένα μεγάλο κίνημα του ελληνικού λαού στη χώρα μας για την εθνική ανεξαρτησία, για την απαλλαγή το τόπου μας από την εθνική και μνημονιακή κηδεμονία και τη διαμόρφωση μιας μεγάλης συμμαχίας χωρών και λαών στην περιοχή μας, που θα αναχαιτίσει τον τουρκικό ηγεμονισμό και επεκτατισμό και θα την απαλλάξει από τα ευρωατλαντικά δεσμά, την ιμπεριαλιστική παρουσία των ΗΠΑ και τα κατοχικά απάνθρωπα σχέδια των γερακιών του Ισραήλ.
Παναγιώτης Λαφαζάνης