Άρδην: Γάζα – μια σφαγή που προμηνύει ένα νέο ολοκαύτωμα στη Μ. Ανατολή

Το λουτρό αίματος στην Γάζα πέρα από μια ακόμα σφαγή που έρχεται να προστεθεί στο δράμα του εξανδραποδισμού του Παλαιστινιακού λαού, αποτελεί και μια μεθοδευμένη ενέργεια στα πλαίσια τη στρατηγικής της κυβέρνησης του Ισραήλ για γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή, με τελικό στόχο το Ιράν.

Είναι μια απίστευτη και απρόκλητη κλιμάκωση της βίας, προορισμένη να προκαλέσει αντίποινα, πιθανώς και με έξαρση των ισλαμιστικών επιθέσεων στην Ευρώπη, ώστε να ενταθεί ο πόλεμος των πολιτισμών και οι ευρωπαϊκοί λαοί να θεωρήσουν αναγκαίο κακό τις σφαγές της Γάζας. Οι σιωνιστές του Νετανιάχου και του Λίμπερμαν κατάφεραν να ελέγξουν την κυβέρνηση της Ουάσιγκτον σε βαθμό που δεν έχει προηγούμενο. Κορυφαίες αποφάσεις αποτελούν η απόσυρση των ΗΠΑ από την συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και η μεταφορά της πρεσβείας τους στην Ιερουσαλήμ, αποφάσεις που υπαγορεύτηκαν από το σιωνιστικό λόμπι και προανήγγειλαν ουσιαστικά  την νέα κλιμάκωση  με τις σφαγές της Γάζας.

Τώρα τα πυρά που δέχονται οι Παλαιστίνιοι της Γάζας και οι Ισραηλινές γελοιότητες περί «αυτοάμυνας», επιχειρείται να αποτελέσουν τον πυροκροτητή σε μια αλληλουχία γεγονότων που θα εμπλέξουν τη Χεσμπολάχ, τον Λίβανο, τις ιρανικές δυνάμεις των Φρουρών της Επανάστασης και το καθεστώς Άσαντ στην Συρία, με τελικό στόχο την εμπλοκή και τη συντριβή του Ιράν, που στα μάτια των Iσραηλινών αποτελεί τον μέγιστο κίνδυνο.

Το Ισραήλ απέτυχε τραγικά στις επιλογές που έκανε σχετικά με τον εμφύλιο στην Συρία. Επέλεξε να «ξεμπερδέψει» μια για πάντα με το καθεστώς της Δαμασκού, που έστω και ξεδοντιασμένο από τις διαδοχικές ήττες κρίθηκε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει εν δυνάμει απειλή. Με την λογική αυτή παρείχε υποστήριξη στον ISIS αλλά και τους Κούρδους (του Ιράκ κυρίως). Όμως η ανθεκτικότητα των δυνάμεων του Άσαντ, η ενίσχυση στο πεδίο που πρόσφερε η Χεσμπολάχ, το Ιράν και η αεροπορική υποστήριξη των Ρώσων, ανέτρεψαν τα σχέδια αυτά. Ως συνέπεια οι σιίτες του Ιράν και των συμμάχων του βρίσκονται στα σύνορα του Ισραήλ, όχι μόνο με τον Λίβανο μετά την ήττα των ισραηλινών δυνάμεων από την Χεσμπολάχ το 2006 αλλά και με την Συρία, μετά την ήττα του ISIS.

Οι βαλλιστικές δυνατότητες τόσο της Χεσμπολάχ όσο και του Ιράν πολλαπλασιάζονται από την δυνατότητα πυραυλικών επιθέσεων από θέσεις σε επαφή με την ισραηλινή μεθόριο, και μάλιστα σε αριθμούς τέτοιους που η αντιπυραυλική άμυνα του Ισραήλ να κινδυνεύει με καθίζηση. Είναι η πρώτη ίσως φορά μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (1973) που η υπεροχή των ισραηλινών όπλων δεν μπορεί να διασφαλίσει την συνέχιση των σιωνιστικών πολιτικών, όπως αυτές εκδηλώνονται με την αργή γενοκτονική ασφυξία της Γάζας και τους εποικισμούς της παλαιστινιακής γης.

Το Ισραήλ επιλέγει να αποσοβήσει τον κίνδυνο με το να υποχρεώσει σε εμπλοκή τους ενοχλητικούς σιίτες χτυπώντας ως τη «μήτρα του κακού», το Ιράν.

Και το κάνει έχοντας διασφαλίσει τόσο την ενεργή στήριξη των ΗΠΑ – που δεν αποκλείεται να περιλάβει και την άμεση στρατιωτική εμπλοκή σε περίπτωση ιρανικών αντιποίνων, όσο και την «ουδετεροποίηση» του διεθνούς παράγοντα, πέρα από τις ατελέσφορες φραστικές καταδίκες. Ας σημειωθεί εδώ ότι οι αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Συρίας δεν προκάλεσαν ενεργοποίηση της ρωσικής αντιαεροπορικής δύναμης, γεγονός που παραπέμπει σε εκ των προτέρων ενημέρωση και συμφωνία. Έτσι κι αλλιώς στις μέρες μας οι συμμαχίες αλλάζουν πιο γρήγορα και από τα κανάλια της τηλεόρασης, κι αυτό σημαίνει πως οι λαοί της δύστυχης γειτονιάς μας έχουν να ζήσουν πολλά δράματα ακόμη.

Ταυτόχρονα οι εξελίξεις αυτές είναι τραγικές και για την δική μας χώρα. Η ταύτιση με τους ταραξίες του Τελ Αβίβ ως αντίβαρο στην νεοθωμανική απειλή χάνει κάθε ηθικό αλλά και κάθε πολιτικό έρεισμα, γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον πόλεμο που στήνουν Νετανιάχου και Τραμπ. Οι αρνητικές συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες,  ενώ την ίδια στιγμή ο Ερντογάν που προβάλλεται πάλι ως προστάτης των Παλαιστινίων και όλου του Ισλάμ, αποκτά περισσότερα όπλα στην επιθετική του πολιτική ενάντια στους Κούρδους και την Ελλάδα.

Οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που συνηγορούσαν σε μια διατήρηση σχέσεων με τον αραβικό και τον ιρανικό κόσμο θα διακυβευτούν από μια οποιαδήποτε ευθυγράμμιση με τις επιλογές των Ισραηλινών και του Τράμπ. Και εξάλλου «η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία». Η ειρήνη στην γειτονιά, τόσο αναγκαία για τη χώρα των συνόρων στην οποία ζούμε, μοιάζει πιο μακρινή από ποτέ. Και με την κυβέρνηση που διαθέτουμε τα πράγματα μοιάζουν ακόμη πιο δυσοίωνα. Αυτές οι εξελίξεις κάνουν για μια ακόμα φορά προφανές  το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά πολιτική της Ελλάδας που να στηρίζεται σε ξένα, άλλοτε σάπια και άλλοτε εγκληματικά δεκανίκια. Μόνο στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να προχωρήσουμε.