Η Ελλάδα, πάντα εξαρτημένη, κάτω από την ”μπότα” των μνημονίων έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε κατεχόμενη χώρα και σε σύγχρονη “αποικία” του γερμανικού ευρώ και των ΗΠΑ, μόνο που η αποικιοποίηση της επικαλύπτεται από ένα ψευδό–δημοκρατικό μανδύα, εξωραΐζεται από τη χειραγώγηση των μίντια και καμουφλάρεται από μια εγχώρια παραδομένη πολιτικο-οικονομική καπιταλιστική ολιγαρχία.
Μάλιστα, η σύγχρονη αυτή “αποικία” βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από τις συνήθεις αποικίες του παρελθόντος.
Οι παραδοσιακές αποικίες τύγχαναν συνήθως της “φροντίδας” του αποικιοκράτη για τη διαφύλαξη της ασφάλειας και της εδαφικής τους ακεραιότητας από τρίτες ιμπεριαλιστικές επεκτατικές δυνάμεις.
Η ελληνική “αποικία”, δυστυχώς, δεν διαθέτει αυτό το ”πλεονέκτημα”.
Η Ελλάδα ”δορυφόρος” της Τουρκίας
Αντίθετα, οι ιμπεριαλιστικοί κηδεμόνες αυτής της χώρας την έχουν αφήσει, σχεδόν, στο έλεος μιας τρίτης περιφερειακής δύναμης, με ηγεμονικές περιφερειακές φιλοδοξίες, όπως αυτή της Τουρκίας.
Η τελευταία έχει ασυλία να εισβάλλει παντού σε γειτονικές χώρες χωρίς επιπτώσεις, να προκαλεί και να διεκδικεί αυθαίρετα προς πάσα κατεύθυνση, ενώ διατηρεί το προνόμιο να έχει τις χειρότερες σχέσεις με όλους τους γείτονες της.
Σπάνια η “προστασία”, όπως γίνεται στην Ελλάδα, έχει αποδειχθεί το όχημα, ώστε να υπονομεύεται τόσο σκληρά αλλά και τόσο ύπουλα ακόμα και η ακεραιότητα μιας χώρας.
Όσο πιο τυφλά προσδένεται η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, στις ΗΠΑ και εσχάτως στο Ισραήλ, τόσο περισσότερο ανταμείβεται με εγκατάλειψη και ουδετερότητα απέναντι σε όσους την απειλούν και τόσο περισσότερο εκτίθεται σε κινδύνους και περιπέτειες.
Αυτά επιβεβαιώνει η κλιμάκωση της Τουρκικής προκλητικότητας και επιθετικότητας της το τελευταίο διάστημα τόσο στην Κύπρο όσο και στο Αιγαίο.
Η Ελλάδα έχει εναλλακτικό δρόμο
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο, όπου οδεύει ολοταχώς για τέταρτο μνημόνιο με κλιμάκωση της οικονομικοκοινωνικής καταστροφής της, η οποία κινδυνεύει να συνοδευθεί με μείζονες εθνικές περιπέτειες.
Η τραγική αυτή πορεία δεν είναι μονόδρομος.
Η Ελλάδα έχει εναλλακτική λύση που έχει γίνει πιο αναγκαία και επείγουσα από ποτέ.
Στον οικονομικοκοινωνικό τομέα…
Στο οικονομικοκοινωνικό επίπεδο η Ελλάδα χρειάζεται το εργαλείο της εθνικής νομισματικής πολιτικής για να μπορέσει:Να απομειώσει βαθιά το επαχθές και μη βιώσιμο χρέος, να διαγράψει στο μέγιστο βαθμό τα ιδιωτικά χρέη, να εθνικοποιήσει-κοινωνικοποιήσει τις τράπεζες και να ανακτήσει τις στρατηγικές δημόσιες επιχειρήσεις ως απαραίτητες ρυθμίσεις για τη διέξοδο, την αναζωογόνηση και την ανασυγκρότηση της οικονομίας, την άνθιση των παραγωγικών επενδύσεων, την στήριξη των μισθών και των συντάξεων και του αγροτικού εισοδήματος και την αποκατάσταση των εργατικών κατακτήσεων.
Παράλληλα, για λόγους οικονομικούς αλλά και για λόγους ασφάλειας, απόκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και προάσπισης της εδαφικής μας ακεραιότητας η Ελλάδα χρειάζεται ένα βαθύ επαναπροσανατολισμό των συμμαχιών της και την ανάδειξη νέων προτεραιοτήτων και πρωτοβουλιών στις διεθνείς της σχέσεις και φυσικά στην αμυντική της πολιτική.
Νέοι εθνικοί προσανατολισμοί
Σε αυτές τις κατευθύνσεις κινήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία ο Παν. Λαφαζάνης ως υπουργός Ενέργειας, Παραγωγικής Ανασυγκρότητης και Περιβάλλοντος στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Παν. Λαφαζάνης, δίνοντας δείγματα γραφής στην παραγωγική και ενεργειακή ανασυγκρότηση της χώρας, τα συνέδεσε με μια διαφορετική κατεύθυνση στις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Η συμφωνία που ο Παν. Λαφαζάνης υπέγραψε στην Πετρούπολη για την κατασκευή του αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο που θα πέρναγε από την χώρα μας, δεν ήταν μόνο μια άκρως επωφελής και επικερδής ενεργειακή συμφωνία.
Κυρίως, ο αγωγός ρώσικου φυσικού αέριου ήταν το κατάλληλο όχημα για μια ειδική στρατηγική συνεργασία με την Ρωσία στους τομείς της ασφάλειας, της άμυνας και ενός οικονομικού ανοίγματος στους BRICS, με τους οποίους ο Παν. Λαφαζάνης είχε εξασφαλίσει μια συμφωνία ένταξης της χώρας μας στη νεοϊδρυθείσα Αναπτυξιακή τους Τράπεζα.
Δυστυχώς, ο δρόμος αυτός ανακόπηκε με την στροφή και την μνημονιακή συνθηκολόγηση Τσίπρα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δρόμος αυτός θα μπορούσε να υλοποιηθεί και να είχε δημιουργήσει νέα δεδομένα στην περιοχή και ίσως ευρύτερα.
Αυτός ο νέος προσανατολισμός της χώρας μας θα έκοβε την όρεξη της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας και θα διαμόρφωνε νέες θετικές εξελίξεις στον δρόμο Ελλάδας, Κύπρου, Συρίας και Ιράν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η χώρα μας δεν θα επιδίωκε ομαλές και καλές σχέσεις με όλες τις ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους.
Η Ελλάδα θα ήταν τώρα μια άλλη καλύτερη και πιο ασφαλής χώρα.
Το δίλημμα που υπάρχει στην χώρα μας είναι: Εμμονή στο μονόδρομο της κηδεμονίας και της αποικιοποίησης, που συνεπάγεται πιθανότατα κοινωνικό και εθνικό εξανδραποδισμό ή εναλλακτική αγωνιστική λύση ρεαλισμού, θάρρους και τόλμης για μια ανεξάρτητη, δημοκρατική και δίκαιη πατρίδα.
Διώξτε το φόβο!
Ν.Ζ.
