Μια σημαντική πλευρά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν το χιούμορ του καθ’ όσα αφορούσαν στον δημόσιο λόγο. Για το προσωπικό του χιούμορ δεν γνωρίζω, διότι κατ’ ιδίαν συναντηθήκαμε μόνον μια φορά, κι αυτήν, αφού ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε αποσυρθεί απ’ την ενεργό πολιτική ζωή.
Σε μια μεγάλη έκθεση γελοιογραφίας με θέμα την υγεία, επί υπουργίας κ. Νικήτα Κακλαμάνη, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε βεβαίως έρθει, και περικυκλωμένος από τους γελοιογράφους μάς έλεγε γελώντας: «εγώ είμαι γεννημένος γελοιογραφία – δεν έχετε παράπονο».
Εκτός όμως από τη γελοιογραφία, που ο εκλιπών αγαπούσε, επαινούσε και τους γελοιογράφους: «οι μόνοι που δεν μου ζητάνε ρουσφέτια», έλεγε, δοθείσης ευκαιρίας και εις επήκοον πολλών. Καλό ταξίδι.
Κατά τα άλλα, η πολιτική μας ζωή ευτελίζεται όλο και πιο πολύ – λογικό, η υποτέλεια δεν μπορεί παρά να εκφράζεται σε επίπεδο Γεωργιάδη και Πολάκη,
γλώσσα όμως που ομιλούν και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Τσίπρας, όσο δεν τους αποδοκιμάζουν. Βεβαίως η ευτέλεια και η κατάπτωση δημιουργούν ακριβώς εκείνο το κλίμα που χρειάζεται για να μην περιμένει κανείς και πολλά από την πολιτική ζωή. Η ανάρτηση Φιλιππάκη, φέρ’ ειπείν! η αθλιότης και η βλακεία.
οι διαφορές εφευρίσκονται με αδωνιδιές και πολακίες. Οταν ο κ. Ζαχαριάδης, γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, παραδέχεται ότι μας γράφουν (οι Δανειστές) τα νομοσχέδια που ψηφίζουμε, η αθλιότης στέφεται. Κι όταν στην προσπάθειά του να ανασκευάσει ο κ. Ζαχαριάδης λέει στη συνέχεια ότι εκφράσθηκε καθ’ υπερβολήν, τότε στέφεται η βλακεία. Ομως δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι το άδικο με ευπρέπεια, ούτε το έγκλημα με ήθος.
Στην επικράτεια απλώνεται η θλίψη και η κατήφεια, αλλά το Μαξίμου κορδακίζεται με σοφίσματα και ψευτιές. Στην Ενωση απλώνεται το Δ’ Ράιχ (ο κ. Ρέντσι θέλει τώρα να κάνει εκλογές ανήμερα με τις γερμανικές και με εκλογικό σύστημα όπως το γερμανικό) και ημείς σφυράμε κλέφτικα (στην κυριολεξία! – γίνεται ο αρπάξας του αρπάξαντος) – εις ό,τι αφορά τους Δυνατούς. Και ο δίδων του δίδοντος – εις ό,τι αφορά τους ενδίδοντες κυβερνητικούς.
Είναι ακόμα και να βαριέται να γράψει κανείς για δαύτους, αν τα έργα και οι ημέρες τους δεν ήταν του θανατά…
Οπως επίσης βαρετό (του θανατά) το τι γράφεται για όσα γράφονται στο διαδίκτυο. Βαρετό του θανατά, αλλά θανάσιμο κι αυτό.
Ο πόλεμος των κομματικών τρολ σε όλο του το σιχαμερό έρεβος.
ΥΓ.: Με την επιμονή που δείχνει η μύγα στον ιδρώτα επανέρχεται η «Εφημερίδα των Συντακτών» στην προσπάθεια ορισμένων συντακτών της να βγάλουν τους Ελληνες πρώτους στον αντισημιτισμό στην Ευρώπη και συνεπώς τον λαό μας υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του εβραϊκού λαού. Γίνεται πλέον το πράγμα αηδιαστικό: όποιος δεν είναι υπέρ του Ισραήλ είναι κατά των Εβραίων. Με ζηλευτή
επιμονή χαρακτηρίζουν αντισημίτη όποιον διαμαρτύρεται για τις φασιστικές πρακτικές του Ισραήλ, ή σε πιο λάιτ εκδοχές βάζουν τον… αριστερό αντισημιτισμό (που λόγου χάριν απέδωσαν στον κ. Δραγασάκη) στον ίδιο παρονομαστή με τον κ. Κώστα Πλεύρη!
Εν τέλει οι γελοίοι αυτοί, που, ειρήσθω εν παρόδω, κατάφεραν να χάσουν δίκη από τον κ. Πλεύρη και να τον «αθωώσουν» στα δικαστήρια, οργανώνουν αριστοτεχνικά μια παγίδα στην Ισραηλινή Κοινότητα στην Ελλάδα,
προσπαθούν να την γκετοποιήσουν ψυχικώς, πείθοντάς την ότι περιβάλλεται από συμπατριώτες-εχθρούς, από σατανικούς κρυπτοαντισημίτες.
Και πάλι αθλιότης και βλακεία. Αθλιοι αντισημίτες υπάρχουν και στην Ελλάδα, όπως παντού, αλλά να μετατρέπεται η αθλιότης διά της βλακείας (ή της ιδιοτέλειας) σε ρετσινιά για τον ελληνικό λαό, πάει πολύ. Και ταυτοχρόνως, είναι ιδιαιτέρως παράξενο να στοχοποιούνται διά της θυματοποίησης οι συμπατριώτες μας Εβραίοι σε τέτοιους περίεργους καιρούς,
που οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες είναι σε πρώτη ζήτηση, όπως υπήρξαν ως τέτοιες και για τη Χρυσή Αυγή, όταν οι νεοναζιστές ήταν ακόμα στο 0,0%…
*Πηγή:enikos.gr
