Έλεγαν οι Λέλεγες κι έκαναν πως άκουγαν οι Κάρες. Στο θέμα της ονομασίας της Φυρομίας (και πολύ περισσότερο των Φυρομίων) παίζουμε εν ου παικτοίς. Μπορεί να βρεθεί μια «λύση», αλλά λύση δεν θα είναι. Αντιθέτως θα είναι μια θρυαλλίδα αναστατώσεων (ακόμα και πολεμικών) καθώς κι ένας μοχλός χειραγώγησης της ευρύτερης περιοχής κατά το δοκούν των ΗΠΑ.
Το μόνον «γεωγραφικό» στην ονομασία της FYROM θα είναι η γεωπολιτική των Αμερικανών. Κατά τα άλλα, όποιος προσδιορισμός κι αν επισυναφθεί στο όνομα Μακεδονία, εν τέλει το Μακεδονία θα σημαίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που σημαίνει σήμερα κι επιπροσθέτως θα σημαίνει κάτι που δεν υπήρξε ποτέ με αποτέλεσμα να «κυκλοφορεί» στο μέλλον
ένα ακόμα κράτος μαριονέτα, ένα ακόμα κράτος του σωλήνα, όπως εκείνα που η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός σχεδίασαν κάποτε κατά κόρον στη Μέση Ανατολή (κυρίως), κι εξακολουθούν να σχεδιάζουν παντού. Το μικρότερο αμάρτημα των εν Σκοπίοις αδελφών, Σλάβων και Αλβανών, είναι η καταλήστευση της Ιστορίας. Πρώτον διότι η Ιστορία δεν ληστεύεται και δεύτερον διότι ο πτωχοπροδρομισμός των φουκαράδων που φέρονται σαν παράσιτα (αντί να τιμούν τη δική τους ιστορία) νιώθεται. Όμως το μεγάλο αμάρτημα των Σκοπιανών είναι ο αλυτρωτισμός (των Σλάβων) και ο σχεδιασμός για τη μεγάλη Αλβανία (των Αλβανών). Και εις ό,τι
αφορά το πυρφόρο αυτό πρόβλημα κάθε λύση που αναφέρεται στο όνομα αποτελεί μια φενάκη που κυνηγά μια χίμαιρα. Και Νοβαμακεντονίγια να ονομάσουμε, προς χρήσιν όλων, αυτό το κράτος, δεν θα μπορέσουμε να ονομάσουμε Νοβομακεντονίγιο τον πολίτη που κατοικεί σ’ αυτό, ούτε το έθνος που επίσης σε αυτό περιέχεται. Το ίδιο ισχύει για κάθε παραλλαγή του αναζητούμενου ονόματος. Έπειτα, η ονοματολογία είναι
εκτός των άλλων και γλωσσικό ζήτημα.
Εμάς μας λένε Γρηκς και Γιουνάν και Ρουμ και Σι-λά, οι Αλβανοί ονομάζουν εαυτούς Σκιπετάριους, οι Ιταλοί λένε τους Γερμανούς Τεντέσκους – η Γαλλία (Φρανς), η Γερμανία (Ντόυτσλαντ και Αλεμάνια), δεκάδες χώρες έχουν διαφορετικά ονόματα σε πολλαπλάσιες γλώσσες. Ακόμα
και οι επίσημες ονομασίες, όπως οι «διαπιστευμένες» στον ΟΗΕ, δεν λένε τίποτα, αν δεν τις «λένε» οι γλώσσες. Το Hellenique ή Hellenic Republic, το «επίσημο» δικό μας λόγου χάριν, είναι ακατανόητο σχεδόν κι εν πολλοίς άγνωστο σε όλους εκείνους που μας αποκαλούν Γκρηκς (και τη χώρα Γκρης) σε όλον τον πλανήτη (και σε όλες τις γλωσσικές παραλλαγές).
Συνεπώς, ό,τι επίσημη ονομασία κι αν λάβει η FYROM το «Μακεδονία» είναι εκείνο που θα επικρατήσει, είτε ως Μακεντονίγια, είτε ως Μασεντόνια, είτε ως Μασεντονί, είτε ως οποιαδήποτε παραλλαγή φωνητική ή άλλη. Ο δε προσδιορισμός που θα το συνοδεύει Άνω, Νέα, Βόρεια ή ό,τι έτερο, δεν θα συνιστά τίποτε άλλο παρά αλυτρωτισμό.
Και εδώ μπαίνουμε στην ουσία του προβλήματος, που είναι το ερώτημα του έθνους και της γλώσσας. Όσον οι Σλαβομακεδόνες αδελφοί μας αρνούνται την ιστορία τους (και μάλιστα σαν να ντρέπονται για την καταγωγή τους), πρώτον θα αποτελούν ένα υποχείριο ξένων δυνάμεων (κυρίως των ΗΠΑ) και δεύτερον θα αποτελούν ένα κράτος θνησιγενές. Το οποίον
οι ΗΠΑ, αν η γεωπολιτική τους λάβει άλλες προτεραιότητες στην περιοχή, δεν θα διστάσουν να διασπάσουν. Με έναν λόγο η λύση που προωθείται για το «όνομα» θα διαιωνίσει το πρόβλημα, συντηρώντας τις εξαρτησιακές και πολεμικές παραμέτρους που χαρακτηρίζουν την ιμπεριαλιστική πολιτική, εν προκειμένω από το Δυρράχιο έως το Ντιγιαρμπακίρ.
Μπορεί για τους Αμερικανούς να είναι χρήσιμες οι μαριονέτες που διαθέτουν στις βαλκανικές πρωτεύουσες, ακόμα και εύθυμες, αν πρόκειται για μαριονέτες – φασουλήδες, αλλά αυτές οι μαριονέτες δεν παύουν μέσα στην ευτελιά τους να ’ναι θανατηφόρες…
[Σημείωση, άσχετη με τα παραπάνω, αλλά σχετική με τη γλίτσα που μας πνίγει. Έγραφε προ ημερών Έλλην αναλυτής: «Για τους Σλαβομακεδόνες το Μακεδόνας και το Μακεδονία αποτελεί το ουσιαστικό προσδιοριστικό της εθνικής τους ταυτότητας, δηλαδή το “όνομά μου είναι η ψυχή μου” που είχαν επικαλεστεί οι Έλληνες στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ισχύει ακόμα περισσότερο για τους γείτονες. Ενώ για τους Έλληνες η αρχαία μακεδονική ταυτότητα είναι μία από τις ελληνικές κληρονομιές, και πάντως όχι σημαντικότερη από την τεράστια πολιτιστική προσφορά της Αθήνας και άλλων ελληνικών πόλεων – κρατών. Και αυτή η δεύτερη κληρονομιά (σ.σ.: των Αθηνών) αποτελεί την κύρια ελληνική προσφορά στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό». (οι υπογραμμίσεις δικές μου).
Ξεχνάει ο τρισμέγιστος αυτός αναλυταράς ότι η «ελληνική προσφορά στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό» δεν θα υπήρχε καν, αν ο Αλέξανδρος δεν έδινε στον ελληνισμό οικουμενικές διαστάσεις. Αν αυτές οι «δευτεράντζες» οι «παρακατιανοί» Μακεδόνες δεν δημιουργούσαν τον ελληνιστικό κόσμο και τη συνέχειά του στην ελληνορωμαϊκή εποχή, σήμερα θα ξέραμε για την Αθήνα όσα ξέρουμε για την Καρχηδόνα ή τους Ετρούσκους ή τους Σαμνίτες. Θα ήξερε για τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη ή τον Χριστό ο Θωμάς ο Ακινάτης ή ο Γκαίτε ή ο Μαρξ, όσα ξέρει για τον «πώς-τον-λέν’» Καρχηδόνιο φιλόσοφο (που όμως υπήρξε) ο τρισμέγιστος αυτός αναλυταράς που έγραψε αυτές τις μπαρούφες, αλλά
επικρατούσες μπαρούφες σε μια κοινωνία που πρακτορεύεται από την ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησης].
*Πηγή: topontiki.gr
Εγώ επιμένω να αρνούμαι το “αναντικατάστατο” της προσφοράς των ιμπεριαλιστών κ καταχτητών κάθε είδους στον πολιτισμό κ να το βλέπω ανάποδα,ότι δηλ. “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, αλλά καλύτερα να λείπει το κακό κ να γίνεται μόνο το καλό,δηλ. η πολιτιστική ανάπτυξη που φέρνει η ειρήνη,η δικαιοσύνη κ η εργασία.