Το ΝΑΡ έδωσε στην δημοσιότητα τις θέσεις της Π.Ε.. Δυστυχώς, κινούνται στην θέση της συγκρότησης πολιτικού χώρου γύρω από τον εαυτό του, ακριβώς όπως και το ΚΚΕ. Για το ΚΚΕ μάλιστα γράφουν: ότι τα φλέγοντα θέματα της εξόδου από την ΟΝΕ και την Ε.Ε., παραπέμπονται μετά την έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Οι ίδιοι, όμως, δηλώνουν: ότι ανάμεσα στο σήμερα και στην τωρινή πάλη για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και στην αντικαπιταλιστική επανάσταση δεν μεσολαβεί κανένα ενδιάμεσο στάδιο η βαθμίδα, που να είναι υπέρ των εργαζομένων. Δεν υπάρχει κάποιος προθάλαμος, τύπου λαϊκής εξουσίας κλπ, η πάλη για την επανάσταση είναι η μόνη συνολική απάντηση για το πρόβλημα της εξουσίας. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια η καταστάσεις. Δηλαδή μας λένε ότι αποκλείεται να υπάρξει κάτω από την κοινωνική πίεση μια «φάση» φιλολαϊκής κυβέρνησης. Με άλλα λόγια είναι σαν να λένε: πάμε κατευθείαν στα σοβιέτ και στην αυτοδιεύθυνση. Άρα για ποιόν λόγο κατηγορούν το ΚΚΕ; Λένε: ότι η στρατηγική του εμπνέεται από τον ηττημένο υπαρκτό σοσιαλισμό. Όμως το ΚΚΕ έχει ένα οικονομικό σχέδιο, κάτι να περιγράψει, έστω και το παλιό, το ηττημένο, η Π.Ε. του ΝΑΡ απλώς δεν λέει τίποτε συγκεκριμένο, δεν ψάχνουν στις κουζίνες του μέλλοντος και ότι όλα θα τα δημιουργήσουν οι μάζες. Κάπου το μυαλό μας γυρίζει στον Μπακούνιν, και στη λογική της μεγάλης Νύχτας. Κατηγορούν το ΚΚΕ, ότι αρνείται την κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς, παραπέμποντάς την δήθεν στο μαζικό κίνημα.
Η πολιτική επιτροπή του ΝΑΡ όμως κάνει το ίδιο, αρνούμενη πολιτική συνεργασία με την ΛΑΕ και το ΚΚΕ, παραπέμποντας στο μαζικό κίνημα. Αλλά και εκεί πρόσφατα (βλ: συνέδριο ΟΛΜΕ), αρνήθηκε και συνδικαλιστική συνεργασία με άλλες ανάλογες αριστερές δυνάμεις.
Για την ΛΑΕ λένε: ότι αναπαράγει τον προκυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ με ορισμένες θετικές μετατοπίσεις. Το προγραμματικό της πλαίσιο είναι ένα ρεφορμιστικό, νεοκεϊνσιανό, πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Προτείνει μια αντιμνημονιακή πατριωτική δημοκρατική διέξοδο αρνούμενη να προτάξει την αναγκαία έξοδο από την Ε.Ε. και την ρήξη με το κεφάλαιο. Προτείνει ένα μέτωπο με δυνάμεις μικροαστικού προσανατολισμού.
Η Π.Ε. λέει: ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με λογικές πλατιών αντιμνημονιακών μετώπων. Το μόνο που δεν λένε καθαρά (όπως το ΚΚΕ) ήταν ότι ήταν λάθος και το ΕΑΜ. Ουσιαστικά απορρίπτουν κάθε πολιτική συμμαχία με μη κομμουνιστές (και μάλιστα με συγκεκριμένο τύπο κομμουνιστών μια που ακόμη και την συμμαχία με το ΚΚΕ την απορρίπτουν). Αναρωτήθηκαν οι συγγραφείς, πως θα δημιουργηθεί μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα, με μόνο σύνθημα, γενικώς και αορίστως την επανάσταση και τον κομμουνισμό; Μήπως τελικά δεν υπερασπίζονται οποιονδήποτε μαρξισμό, αλλά την δικιά τους επιθυμία, έναν ιδεαλισμό;
Όπως είπαμε και πριν η Π.Ε. του ΝΑΡ χαρακτηρίζει τους άλλους (ΚΚΕ, ΛΑΕ) για το πρόγραμμά τους, χωρίς η ίδια να έχει οποιοδήποτε οικονομικό πρόγραμμα. Και αν το ΚΚΕ παραπέμπει γενικώς στον υπαρκτό, η ΛΑΕ π.χ. καταθέτει μια συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση. Από το να την χαρακτηρίζουν απλώς ως ρεφορμιστική, ας κάτσουν να την συζητήσουν και να καταθέσουν την δικιά τους. Αλήθεια η χώρα είναι τόσο ισχυρή οικονομικά όπως λένε, που δεν χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση; Η έχει αποδιαρθρωθεί μέσα στην ΟΝΕ και στην Ε.Ε.;
Από εκεί και πέρα είναι σαφές ότι στα ζητήματα της Ε.Ε. η Π.Ε., ταυτίζεται πλήρως με το ΚΚΕ. Έτσι εισάγεται και εδώ η περίφημη έννοια της ανισότιμης συνεργασίας των αστικών τάξεων στην Ε.Ε.. που την είχαμε με έκπληξη ακούσει πρώτη φορά από τον Μαίλη. Ενώ το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, όχι μόνο είναι αλλά ήταν και ξεπερασμένο . Μας λένε, το ότι η Ελλάδα ξεπουλιέται στο ξένο κεφάλαιο, πρέπει να αναλυθεί με σύγχρονα μαρξιστικά εργαλεία και όχι με των –και παλαιότερα- λαθεμένων θεωριών περί εξάρτησης και εθνικής κυριαρχίας. Χαρίζουν έτσι το ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, που άπτεται άμεσα με αυτό της Λαϊκής κυριαρχίας της Δημοκρατίας, των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά και των εργατικών κατακτήσεων, στην δεξιά και στην ακρο-δεξιά.
Για να δικαιολογηθεί η αμεσότητα της επανάστασης, επιστρατεύεται η εκτίμηση της παγκόσμιας δομικής κρίσης και της προαιώνιας θεωρίας της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους που την προκαλεί. Αλήθεια, αν οι «θεωρίες της εξάρτησης» είναι παρωχημένες, που στηρίζουν αυτές τους τις θεωρίες; Και αν η κρίση είναι παγκόσμια και μάλιστα ενιαία, γιατί οι έλληνες και οι λαοί του Νότου μεταναστεύουν προς το Βερολίνο και τον ανεπτυγμένο καπιταλισμό και όχι το αντίστροφο; Στο κείμενο της Π.Ε. διαπιστώνεται άλλωστε η μετανάστευση μισού εκατομμυρίου ελλήνων στο εξωτερικό. Κατανοούν οι συντάκτες ότι μόνο αυτή η μεταβλητή σημαίνει μια γερασμένη, φτωχιά και εξαθλιωμένη Ελλάδα; Ίσως, για πάντα. Γιατί λοιπόν δεν μπαίνει το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας; Γιατί η κρίση συνεχίζεται στον Νότο της ευρωζώνης; Ακόμη και τα Βαλκάνια (Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία) τα χρόνια του ευρώ διπλασίασαν το βιοτικό τους επίπεδο σε όρους κατακεφαλήν αγοραστικής δύναμης, ενώ η Ελλάδα το μείωσε, και βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στη Ρουμανία. Ανάλογα η Γερμανία με την Ιταλία είχαν ίδιο βιοτικό επίπεδο πριν το ευρώ, ενώ σήμερα η Γερμανία έχει κατά 30% υψηλότερο από αυτό της Ιταλίας.
Η Γερμανία π.χ. βρίσκεται σε κρίση; Ή έχει δημιουργήσει ένα πλαίσιο, την ΟΝΕ, μέσα από την οποία μεγιστοποιείται ο οικονομικός δαρβινισμός και επωφελούνται οι μεγάλες επιχειρήσεις του Βερολίνου και των κεντρικών χωρών, το χρηματοπιστωτικό τους κεφάλαιο και οι ανεπτυγμένες περιφέρειες της ευρωζώνης; Στο κείμενο απουσιάζει με εντυπωσιακό τρόπο κάθε ειδική ανάλυση για την ΟΝΕ, δηλαδή, τι συνεπάγεται να στερείται μια οικονομία όπως την ελληνική-αλλά οι υπόλοιπες του Νότου που υστερούν παραγωγικά- τα βασικά μέσα οικονομικής της πολιτικής και ρύθμισής της (Δημοσιονομική, Συναλλαγματική, Νομισματική). Απουσιάζει με τον ίδιο τρόπο μια ανάλυση για την τελωνειακή ένωση και την κοινή αγορά και πώς ανισόμετρα ανεπτυγμένες οικονομίες, δεν μπορούν να συνυπάρξουν, χωρίς να δημιουργηθεί κέντρο και περιφέρεια. Ιδιαίτερα μάλιστα μέσα σε κοινό νόμισμα. Έτσι η συνθήκη του Μάαστριχτ και το ευρώ, και οι συγκλονιστικές επιπτώσεις τους, που οδήγησαν στην παραγωγική και δημοσιονομική χρεοκοπία της χώρας, σε κρίση την Κύπρο, την Πορτογαλία, την Ισπανία, ακόμη και την Ιταλία, σε βαθύ χάσμα το κέντρο με την περιφέρεια, ενώ δημιουργούν μαζικά οικονομικά θύματα ακόμη και στη Γαλλία, απουσιάζουν εμφατικά από το κείμενο. Είναι προφανές, ότι αν οι συντάκτες αναλύσουν το τι είναι το ευρώ και η Ε.Ε., τις καταστροφικές συνέπειες για την χώρα, και τον ευρωπαϊκό Νότο, θα αναγκαστούν να υιοθετήσουν την πολιτική για ένα πλατύ πατριωτικό και εργατικό μέτωπο. Διότι το ευρώ είναι ο ανόθευτος καπιταλισμός του 19ου αιώνα και για αυτό έχει μέγιστη σημασία για τους εργαζόμενους, η επιστροφή στη Δραχμή με όρους εθνικής κυριαρχίας. Εντός της ευρωζώνης ο «Νότος» με επικεφαλής την Ελλάδα είναι καταδικασμένος στην παρακμή, στην ύφεση, στην ερημοποίηση, στην στασιμότητα. Η αιτία είναι οι μηχανισμοί του ευρώ και ευρύτερα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Άρα, η κύρια αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και σε μια άλλη πορεία απελευθέρωσης από τα ευρω-ενωσιακά δεσμά. Η ένταση αυτής της αντίθεσης μέσα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η τεράστια υποβάθμιση της πατρίδας μας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, η συνεχής αποψίλωση του Νότου από τον Βορρά, διογκώνει και την κυρίαρχη εθνική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Τεράστια στρώματα του πληθυσμού καταστράφηκαν, εξαθλιώνονται και φτωχοποιούνται διαρκώς. Το ταξικό όχι απλώς διαπλέκεται με το εθνικό, αλλά στην σημερινή πραγματικότητα ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και παραγωγική ανασυγκρότηση είναι και ο αγώνας όχι μόνο για την επιβίωση, για βελτίωση των όρων της ζωής, αλλά και για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Αν λοιπόν οι συγγραφείς μπουν στον κόπο να αναλύσουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τους μηχανισμούς της είναι αναγκασμένοι να συνδέσουν την εθνική με την κοινωνική χειραφέτηση.
Όμως και εδώ αντιγράφουν το ΚΚΕ, και λένε ότι η αστική τάξη ετοιμάζεται και για μια Ελλάδα εκτός ευρώ και Ε.Ε.. Μακάρι να ίσχυε κάτι τέτοιο, αλλά μόνο η Π.Ε. του ΝΑΡ και το ΚΚΕ βλέπει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Όσο μάλιστα αφορά την κριτική τους στη ΛΑΕ, ότι δεν προτάσσει την έξοδο από την Ε.Ε., δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει ότι μια χώρα για να βγει από την Ε.Ε., χρειάζεται χρόνο (παράδειγμα το Η.Β.) ακολουθώντας τον μόνο λογικό δρόμο, αυτόν του άρθρου 50. Ας μας εξηγήσουν οι ίδιοι, πως βλέπουν την έξοδο από την Ε.Ε., αν την βλέπουν αυτόματα, άνευ εμπορικών συμφωνιών και με εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες στο εξωτερικό, να αφεθούν στην μοίρα τους; Γιατί αν την βλέπουν με αυτό τον τρόπο τότε θα είναι η χώρα μας, που θα δώσει την δυνατότητα στον ξένο παράγοντα να μας κτυπήσει.
Αντίθετα η έξοδος από το ευρώ είναι το πρώτο μέτρο που πρέπει να κάνει μια Λαϊκή κυβέρνηση και για αυτό προτάσσει ένα άμεσο και συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα πάνω στο εθνικό νόμισμα τόσο η ΛΑΕ, αλλά και άλλες δυνάμεις ( ΣΧΕΔΙΟ Β, κλπ). Επίσης έχουν παρουσιαστεί μελέτες οικονομικής πολικής (ΕReNSEP), αλλά και άλλες που περιλαμβάνουν όχι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτικές αλλαγές (Μετωπικό Πρόγραμμα Εξόδου από την Κρίση, για Έναν Ελεύθερο Λαό σε μια Ελεύθερη Ελλάδα), που υποδεικνύουν μια σειρά συγκεκριμένων μέτρων υπέρ των δυνάμεων της Εργασίας και της Δημοκρατίας. Η δεύτερη θέτει και τις απαραίτητες πολιτικές αλλαγές, αλλά και πιο καθαρά το ζήτημα και την πορεία αποδέσμευσης από την Ε.Ε..
Από πουθενά δεν δικαιολογείται, ούτε η μοναχική πορεία που διαλέγει η Π.Ε. του ΝΑΡ (που βέβαια μπορεί να μην επικυρωθεί στο συνέδριό του), αλλά ούτε η άρνηση για την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση και δομική μεταβολή της οικονομίας που χρειάζεται ο τόπος.
Τέλος είναι σαφές, ότι ο λαϊκός κόσμος αναρωτιέται για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα της εξόδου από το ευρώ και του χρεοστασίου απέναντι στους ξένους δανειστές. Θέλει να ακούσει επιχειρήματα και ένα πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που θα τον ανακουφίσει και θα τον καθησυχάσει, έτσι ώστε να σπάσει ο φόβος που καλλιεργεί το σύστημα. Αλήθεια η μετεπαναστατική κοινωνία, όπως την φαντάζεται η Π.Ε., δεν θα έχει εθνικό νόμισμα; Δεν θα έχει Κεντρική Τράπεζα; Δεν θα έχει οικονομική πολιτική; Εμπορικές σχέσεις με άλλες χώρες αλλά και την Ε.Ε.; Δεν θα κάνει αγροτική και βιομηχανική πολιτική; Όλα αυτά που θέλει να ακούσει ο πολίτης, που είναι στις θέσεις της Π.Ε.;
Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, το συγκεκριμένο είναι το επαναστατικό, το αόριστο και το αφηρημένο είναι με το σύστημα.
Υ.Γ1: Δεν ασχοληθήκαμε στο παρόν σημείωμα με το σύνολο των θέσεων της Π.Ε. του ΝΑΡ, κάτι που θα χρειαζόταν ένα πολυσέλιδο κείμενο, αλλά μόνο με συγκεκριμένα και βασικά σημεία, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν την ανάγκη δημιουργίας, ενός μεγάλου Πατριωτικού, Δημοκρατικού και Εργατικού Μετώπου.
Υ.Γ2: Στο βαθμό που οι θέσεις της Π.Ε. υιοθετηθούν από το 4ο συνέδριο του ΝΑΡ, τότε θα πρέπει να δούμε το ζήτημα της κοινωνικής αλλαγής και του Μετώπου στην Ελλάδα, έχοντας γνώση ότι στο ΚΚΕ προστίθεται καθαρά πλέον, άλλη μια κομμουνιστική οργάνωση (σχετικά μεγάλη) που ακολουθεί μοναχικό και σεχταριστικό δρόμο.
